Populacja lilii złotogłów Lilium martagon L. w Lesie Krzyszkowickim (50°0´3,14˝N; 20°0´41,25˝E) oceniana jest jako najbogatsza w okolicach Krakowa. Celem pracy był opis wielkości osobników lilii i porównanie cech tej populacji z populacjami z Wielkopolski, Dolnego Śląska i Beskidu Makowskiego. Zagęszczenie pędów lilii w badanej populacji (2–10 pędów/m2) jest porównywalne z innymi populacjami. Na Dolnym Śląsku zagęszczenie waha się między 1 a 14 pędów/m2, a w Wielkopolsce wynosi 3,9 pędu/m2. Pędy generatywne są jednymi z wyższych (93,4 ± 13,0 cm) w porównaniu do innych populacji. Wyższe osobniki (o średniej wysokości 110 cm) występowały tylko w Wielkopolskim Parku Narodowym. Z kolei pędy wegetatywne można uznać za przeciętne (22,5 ± 12,0 cm). Rośliny kwitnące badanej populacji są bardziej ulistnione (24 ± 7 liści) niż w populacji z Beskidu Makowskiego; mają one podobną liczbę liści jak rośliny z Dolnego Śląska. Pod względem wielkości liści wszystkie populacje, zarówno tu opisywana, jak i znane z literatury, są zbliżone. Lilie w Lesie Krzyszkowickim osiągnęły duże rozmiary i wytwarzały 3 ± 2 kwiaty, a maksymalnie 6 (według danych literaturowych liczba kwiatów waha się od 1 do 12, a średnio wynosi 3). Kwiatostany wykształciły się na 6% (płat A)–90% (płat B) pędów. W innych regionach Polski proporcje te są bardzo zróżnicowane – w Małopolsce udział pędów generatywnych we wcześniej badanych populacjach wahał się od 13 do 70%, w Wielkopolsce od 0 do 60%, a na Dolnym Śląsku od 40 do 50%.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.