Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 52

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  utility value
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Consumer attractiveness and the usefulness for food processing of sweet pepper are determined by fruits quality values. The large weight, thick pericarp and intensive color at physiological ripeness as well as the share of pericarp to the fruit weight are most important. Such sweet pepper cultivars are now available in Poland. These cultivars are adopted to growing in less favourable environmental conditions and they reveal high stability. The aim of this study was evaluate the open field yielding and comparing the utility and biological value of fruits of seven sweet pepper cultivars adapted to growing under less favorable environmental conditions in terms of the fresh vegetables market usefulness for consumption and processing. The highest average marketable yield of fruits was achieved from ‘Caryca F1’ cv., which was larger in comparison to the yield of ‘Roberta F1’ and ‘Jova’ cvs. The yield of remaining cultivars was not significantly different from ‘Caryca F1’cv. Evaluated cultivars showed a great diversity in terms of their utility and biological value of fruits. The ‘Mino’ cv. was distinguished by the largest weight fruits while ‘Jova’ cv. by thick pericarp. The great weight of fruit, pericarp thickness and the great weight of edible parts of fruits was shown by ‘Caryca F1’ cv., while in a view of the assessed parameters of biological value the most L-ascorbic acid were contained ‘Roberta F1’, ‘Robertina’, ‘Corrida F1’ cv. fruits and the extract ‘Roberta F1’ cv. fruits.
Na terenie Nadleśnictwa Trzebież w roku 2004, przeprowadzono badania siedliska glebowego i składu florystycznego na wybranych siedmiu obiektach, wydzielonych na łąkach śródleśnych, otoczonych lasem sosnowym. Badane łąki występowały na glebach: rdzawej właściwej, murszastej, murszowatej właściwej i torfowo-murszowej. Zbiorowiska typu Deschampsia flexuosa (L.) TRIN. z Agrostis capillaris L. i Avenula pubescens (Huds.) DUMORT. usytuowane w siedlisku suchym, na glebach rdzawej właściwej oraz murszastej, o małej zawartości masy organicznej oraz o małej koncentracji azotu wyróżniły się umiarkowanymi walorami przyrodniczymi, pozostałe zbiorowiska (typu: Festuca rubra L. z Poa pratensis L., Alopecurus pratensis L. z Poa pratensis L., Phragmites australis (Cav.) TRIN. EX STEUD z Poa trivialis L., Festuca rubra L. oraz Anthoxanthum odoratum L. z Festuca rubra L.) - małymi. Wartość użytkowa wydzielonych zbiorowisk plasowała się od miernej do bardzo dobrej. Najlepszą charakteryzowało się zbiorowisko typu Alopecurus pratensis L. z Poa pratensis L. położone na glebie murszowatej właściwej w siedlisku wilgotnym przesychającym.
Scharakteryzowano odporność i reakcję na wirus Y ziemniaka (Potato virus Y, PVY) i wirus liściozwoju ziemniaka (Potato leafroll virus, PLRV) 24 odmian ziemniaka zarejestrowanych w latach 2001–2002 (w tym 11 krajowych i 13 zagranicznych). Średni poziom odporności na wirus Y polskich odmian jest wysoki (7,5), a odmian zagranicznych niższy o 2,2 stopnia (5,3). Większość odmian krajowych po inokulacji mechanicznej roślin w szklarni nie podlegała zakażeniu szczepami wirusa Y0 i YN. Średnia odporność na wirus liściozwoju odmian krajowych była również wyższa (6,4) od odporności odmian zagranicznych (5,8). Odporność na wirus M ziemniaka (Potato virus M, PVM) zarówno odmian krajowych jak i zagranicznych jest niska. Tylko nowa polska odmiana Korona, pochodząca od formy rodzicielskiej niosącej gen odporności Rm, charakteryzuje się wysoką odpornością na wirus M, podobnie jak odmiana Triada. Większość odmian zagranicznych charakteryzuje się wysokimi walorami kulinarnymi. Wśród 13 odmian pięć (Asterix, Cycloon, Delikat, Innovator i Victoria) oceniono jako przydatne do produkcji frytek i cztery jako przydatne do produkcji chipsów (Lady Claire, Redstar, Romula i Saturna). Wśród 11 odmian polskich dwie: Felka i Gracja, wyróżniają się przydatnością na chipsy, a odmiany Dorota i Felka są przydatne do przerobu na frytki.
Na podstawie analizy doświadczeń hodowlanych z rodami pszenicy ozimej omówiono genetyczne uwarunkowanie i współzależności takich cech, jak: plon z poletka, masa 1000 ziaren, liczba dni od 1 maja do kłoszenia, wysokość roślin oraz odporność na choroby grzybowe: mączniak, rdzę brunatną, plamistości liści i septoriozę kłosa. Wszystkie cechy, z wyjątkiem plonu, odporności na plamistości liści i septoriozę kłosa, odznaczały się wysokim współczynnikiem genetycznego uwarunkowania, w granicach 0,78–0,94. Dla trzech ostatnich cech współczynnik ten był średni: od 0,43 do 0,56, przy czym najniższa wartość odnosi się do plonu. Obliczone korelacje miały w większości niskie i średnie wartości; korelacje genotypowe były z reguły nieznacznie wyższe, co oznacza że korelacje fenotypowe były uwarunkowane głównie genotypem roślin. Dla kilku par cech wartości korelacji były statystycznie istotne. Najsilniej skorelowane dodatnio były: odporność na plamistości liści z liczbą dni do kłoszenia, odporność na plamistości liści z odpornością na septoriozę kłosa, plon z masą 1000 ziaren oraz odporność na septoriozę kłosa z wysokością (ta ostatnia zależność jest niekorzystna z punktu widzenia hodowli). Wykazano także ujemną, niezbyt wysoką, lecz statystycznie istotną korelację pomiędzy plonem a liczbą dni do kłoszenia, co oznaczało wyższy plon form wcześniejszych.
Badania przeprowadzono w latach 2006-2007 na użytkach zielonych, stanowiących obszar nadmorski w bezpośrednim sąsiedztwie Zatoki Wrzosowskiej, w miejscowości Wrzosowo, które w linii prostej oddalone są około trzech kilometrów od brzegu Morza Bałtyckiego. Badaniami objęto użytki zielone położone na glebach: torfie niskim - szuwarowym, murszastej, mineralno-murszowej i rdzawej właściwej, różnie uwilgotnionych. Na wydzielonych powierzchniach pobierano w terminie zbioru I pokosu próby roślinne do analiz florystycznych runi, wykonywanych metodą botaniczno-wagową. Wartość użytkową runi poszczególnych zbiorowisk określono na podstawie liczb wartości użytkowej (Lwu) według Filipka [1973], a walory przyrodnicze według liczb waloryzacyjnych (Lwp) według Oświta [2000]. Zróżnicowane warunki siedliskowe na analizowanym terenie miały istotny wpływ na charakter szaty roślinnej, a mianowicie - na glebie stanowiącej torf niski - szuwarowy ukształtowały się zbiorowiska roślinne typu Phragmites australis, na glebie murszastej zbiorowiska typu Phalaris arundinacea z Alopecurus pratensis, na glebie mineralno-murszowej zbiorowiska typu Phleum pratense, a na glebie rdzawej właściwej zbiorowiska typu Festuca rubra. Analizowane zbiorowiska roślinne typu: Phalaris arundinacea z Alopecurus pratensis, Phleum pratense oraz Festuca rubra charakteryzowały się dobrą wartością użytkową i umiarkowanymi walorami przyrodniczymi, natomiast ruń zbiorowisko typu Phragmites australis przedstawiała ubogą wartość pastewną oraz średnio umiarkowane walory przyrodnicze.
Oprócz jednej z najważniejszej cechy roślin energetycznych – dużych przyrostów biomasy, rośliny te dają również możliwości zastosowania ich w kształtowaniu krajobrazu i ogrodnictwie. Niektóre gatunki roślin energetycznych stanowią szczególnie cenny element krajobrazu, ponieważ łączą walory ozdobne z użytkowymi. Podstawowe walory ozdobne roślin energetycznych to duża ilość zielonej masy, a w niektórych przypadkach obfite kwitnienie. W niniejszym artykule zaproponowano projekt kolekcji dydaktycznej złożonej z roślin energetycznych, której celem będzie prezentacja różnych gatunków roślin uprawianych z przeznaczeniem na produkcję biopaliw, energii elektrycznej oraz energii cieplnej.
W latach 1983-1987 obserwowano rodziny pszczele z matkami naturalnie i sztucznie unasiennionymi, przetrzymywanymi w odkładach i klateczkach. Każdą z tych trzech grup rodzin podzielono na dwie podgrupy w zależności od szybkości roz­poczęcia czerwienia przez matki. Porównano straty rodzin i matek oraz wiosenny rozwój rodzin. Więcej czerwiu wiosną miały matki naturalnie unasiennione wcześniej rozpoczynające składanie jaj (po 11,5 dniach od wygryzienia) niż podejmujące czerwienie później (po 16,2 dnia). Matki sztucznie unasiennione, które rozpoczęły składanie jaj później, produkowały wiosną więcej czerwiu (suma 3 pomiarów) niż rozpoczynające czerwienie wcześniej.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.