W zabudowie miast i małych miejscowości występują działki narożne, na których budynki mają specjalną formę architektoniczną. W historii urbanistyki przez wiele stuleci ulice i place były obudowane tworząc zwarte pierzeje. Po II wojnie światowej nastąpił rozwój luźnej zabudowy osiedli mieszkaniowych, niezwiązanej ściśle z układem ulic. Obecnie następuje częściowy powrót do zabudowy ciągów ulic, co stwarza konieczność projektowania budynków narożnych. Forma budynków narożnych odpowiadała kierunkom architektury danych epok, spotyka się zatem kamienice o formach eklektycznych, secesyjnych, modernistycznych i postmodernistycznych. Przedstawione przykłady pokazują budynki narożne w małych i większych miastach, o formach związanych z różnymi kierunkami. Wiele budynków narożnych ma interesującą formę, co świadczy o myśli twórczej i pracy ówczesnych architektów.
Ekspansja zabudowy na tereny wiejskie postępuje w większości w strefach podmiejskich, zwłaszcza wokół dużych miast, co powoduje powstawanie nowych struktur przestrzennych różnego typu. Są to przeważnie tereny mieszkaniowe zabudowy jednorodzinnej lub też tereny przemysłowo-usługowe, przylegające do tras komunikacyjnych o znaczeniu krajowym i międzynarodowym. Realizacja zabudowy na nowych obszarach wymaga zachowania i ochrony środowiska naturalnego i kulturowego, wprowadzenia infrastruktury technicznej i nawiązania w miarę możliwości do zastanego krajobrazu. Zrealizowane inwestycje, zwłaszcza na terenach przylegających do dróg szybkiego ruchu, tworzą nową jakość krajobrazową, noszącą znamiona czasów współczesnych.