Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 20

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  uprawa plaska
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 2005–2007 przeprowadzono badania nad wpływem nawadniania oraz powierzchniowej i podpowierzchniowej fertygacji kroplowej azotem na plonowanie marchwi, pietruszki i cykorii korzeniowej w uprawie na redlinach i na płaskim gruncie. Fertygację prowadzono przy użyciu emiterów liniowych, które w obiektach z fertygacją podpowierzchniową umieszczone zostały na głębokości 50 mm od powierzchni redliny, pośrodku dwóch rzędów roślin. W kombinacjach z fertgacją powierzchniową emitery liniowe umieszczono na powierzchni pomiędzy dwoma rzędami roślin. Nawadnianie i fertygację rozpoczynano przy potencjale wodnym gleby wynoszącym – 30–40 kPa. Nawozy azotowe (100 kg.ha-1N) wprowadzono w dwóch dawkach. Pierwszą dawkę azotu w wysokości 50 kg.ha-1 zastosowano przedwegetacyjnie, drugą połowę wprowadzono poprzez fertygację. W kontroli, druga dawka azotu wniesiona została w nawożeniu posypowym. Kroplowa fertygacja powierzchniowa i podpowierzchniowa zastosowana na redlinach, jak i na płaskim gruncie powodowała istotny wzrost plonu handlowego korzeni spichrzowych marchwi, pietruszki oraz cykorii. W uprawie na redlinach istotnie wyższy plon marchwi uzyskano przy kroplowej fertygacji powierzchniowej w stosunku do fertgacji podpowierzchniowej. W uprawie pietruszki nie stwierdzono różnic w plonowaniu przy fertygacji powierzchniowej i podpowierzchniowej, natomiast w uprawie cykorii wyższy plon korzeni uzyskano, stosując fertgację powierzchniową niż podpowierzchniową. W uprawie pietruszki na redlinach udział korzeni niekształtnych w plonie był dwukrotnie mniejszy w porównaniu z uprawą na płaskim gruncie. Marchew i pietruszka uprawiane na redlinach wytwarzały dłuższe korzenie spichrzowe o lepszym kształcie w porównaniu z uprawą na płaskim gruncie. Kroplowa fertygacja powierzchniowa i podpowierzchniowa spowodowała istotny spadek suchej masy korzeni marchwi, natomiast w uprawie pietruszki metody uprawy jak również fertygacja nie miała istotnego wpływu na zawartość suchej masy. Fertygacja powierzchniowa i wgłębna powodowała istotny spadek zawartości azotu ogólnego i potasu w korzeniach pietruszki, w korzeniach marchwi spadek dotyczył tylko azotu ogólnego.
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2003-2005 na glebie płowej wytworzonej z gliny średniej pylastej. Rośliną doświadczalną była rzodkiew (Raphanus sativus var. maior) odmiany ‘Agata’. Uwzględniono dwa sposoby uprawy rzodkwi: na płasko i na redlinach, a także zastosowano ściółkowanie międzyrzędzi ściółką ze skoszonej trawy. Kontrolę stanowiła uprawa płaska bez ściółki. Plon ogólny korzeni rzodkwi wyniósł średnio 4,06 kg∙m-2. Rzodkiew plonowała najlepiej w uprawie na redlinach i przy zastosowaniu ściółki z trawy. W tej kombinacji zebrano największy plon handlowy i plon korzeni ogółem. W uprawie na redlinach przy zastosowaniu ściółkowania plon handlowy korzeni wyniósł 3,73 kg∙m-2. Najgorszym wariantem uprawy była uprawa płaska bez ściółki. Zebrano tu tylko 2,02 kg korzeni handlowych. Podobnie kształtował się procentowy udział plonu handlowego w plonie korzeni ogółem. Zastosowanie ściółki korzystnie wpłynęło na masę liści rzodkwi (2,03 kg∙m-2). Dłuższe liście były w uprawie płaskiej (średnio 30,2 cm) niż na redlinach (28,2 cm). Mulcz z trawy okazał się bardzo dobrą ściółką w uprawie rzodkwi i miał korzystny wpływ na jej plon. Uzyskane wyniki świadczą o możliwości wykorzystania dużej biomasy traw uzyskiwanej z koszonych stale trawników jako wartościowej ściółki w uprawie warzyw.
Określono możliwości plonowania roślin korzeniowych: cykorii, skorzonery i salsefii, w warunkach zróżnicowanej uprawy roli, uwzględniającej orkę przedzimową i wiosenną, uprawę roślin na redlinach i na płask oraz uprawę konserwującą z wykorzystaniem roślin międzyplonowych: owsa, wyki siewnej i facelii błękitnej. Doświadczenia polowe przeprowadzono w latach 2006-2007, na glebie płowej. Roślinami doświadczalnymi były: cykoria korzeniowa odmiany Polanowicka, skorzonera odmiany Duplex i salsefia odmiany Mamut. Stwierdzono, że najliczniejsze wschody cykorii, skorzonery i salsefii były w obiektach z orką wiosenną i uprawą roślin na redlinach. Skorzonera i salsefia najlepiej wschodziły w obiektach mulczowanych facelią, zaś cykoria korzeniowa w obiektach bez mulczu roślinnego. Zaoranie biomasy międzyplonów w okresie wiosennym, najkorzystniej wpłynęło na zbiory korzeni ogółem skorzonery i salsefii. Cykoria korzeniowa nie wykazała wyraźnej reakcji na ten czynnik. Uprawa skorzonery i salsefii na redlinach nie wpłynęła istotnie na lepsze plonowanie, choć w tej uprawie zbierano największe plony korzeni, natomiast cykoria korzeniowa plonowała istotnie lepiej w uprawie na redlinach. Wszystkie badane rośliny wydawały istotnie większy plon ogółem korzeni w obiektach mulczowanych. Największy plon ogółem korzeni cykorii uzyskano z poletek mulczowanych wyką siewną, skorzonery z obiektów mulczowanych owsem, a salsefii po mulczowaniu facelią. Takie same zależności wystąpiły w przypadku zbioru plonu handlowego korzeni.
Sterole roślinne wykazują różnorodną aktywność biologiczną, a w roślinie są podstawowymi składnikami strukturalnymi i funkcjonalnymi cytomembran. Celem pracy było określenie sumy i składu wolnych steroli w dwóch zróżnicowanych pod względem cech użytkowych odmianach brokułu, w zależności od metody i terminu uprawy. Badania przeprowadzono w latach 2005 i 2006. Brokuły uprawiano z rozsady na zbiór letni lub jesienny, metoda „na płask” lub na redlinach wykonanych wiosną. Wolne sterole w brokułach określano bezpośrednio po zbiorze metodą HPLC. Materiał roślinny poddano po wysuszeniu ekstrakcji w heksanie. Ekstrakty analizowano z wykorzystaniem chromatografu Shimadzu, z detektorem SPD-M10A VP. Wpływ metody uprawy okazał się istotny w zarówno przypadku sumy steroli, jak ich składu jakościowego. Ogólna zawartość wolnych steroli w częściach jadalnych brokułów wahała się w granicach 40-109 mg 100 g⁻¹ s.m. Zawartość wolnych steroli w brokułach różniła się w obu terminach uprawy. Dominującymi formami związków sterolowych były β-sitosterol i brassicasterol, ale skład i zawartość steroli zależały istotnie od odmiany brokułu.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.