Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 13

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  turbulencja
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W artykule porównano wyniki pomiarów i obliczeń prędkości oraz intensywności turbulencji strumienia w dolnym stanowisku jazu. Doświadczenia przeprowadzono na modelu budowli z wypływem wody spod zasuwy, niecką do rozpraszania energii i poziomym umocnieniem dna za wypadem. Piony pomiarowe rozmieszczone były w osiowej płaszczyźnie koryta wzdłuż strumienia w dolnym stanowisku. Pomiary prędkości wykonano nad płaskim, poziomym, nierozmywalnym dnem oraz nad rozmytym w określonym czasie, a następnie odpowiednio ustabilizowanym dnem za umocnieniem. Do pomiarów wykorzystano sondę PEMS rejestrującą chwilowe wartości poziomych składowych wektora prędkości. Wyniki pomierzonych charakterystyk turbulencji porównano z obliczonymi programem CFD Fluent, służącym między innymi do modelowania przepływów cieczy [Fluent 2001]. Obliczenia przeprowadzono za pomocą dostępnego w programie modelu k-ε standard. Uzyskano zadowalającą zgodność wyników pomiarów i obliczeń.
W pracy przedstawiono wyniki laboratoryjnych badań rozmyć na modelu jazu z płaskim zamknięciem zasuwowym, niecką do rozpraszania energii i poziomym, płaskim umocnieniem dna w dolnym stanowisku. Długość umocnionego dna była zmienna i wynosiła 0,50, 1,00 i 2,00 m. Model wykonany był w korycie o przekroju prostokątnym szerokości 1,0 m. Jako materiał rozmywalny wykorzystano piasek sortowany (d₅₀=1,1 mm). W trakcie doświadczeń wykonywano pomiary głębokości rozmycia i chwilowych wartości prędkości w przekroju na końcu umocnień. Wyniki doświadczeń umożliwiły dokonanie oceny wpływu wartości wybranych charakterystyk turbulencji strumienia na rozmiary tworzącego się rozmycia. Wydłużanie umocnień dna w dolnym stanowisku zapewnia redukcję turbulencji strumienia, a tym samym powoduje spowolnienie rozwoju rozmycia w czasie i ograniczenie rozmiarów wyboju.
W pracy omówiono wyniki doświadczeń przeprowadzonych na modelu jazu o określonej geometrii, mających na celu rozpoznanie i porównanie procesu kształtowania się rozmyć dna koryta poniżej budowli, gdy wodę przepuszcza się nad lub pod zasuwą. Doświadczenia wykonano dla czterech natężeń przepływu i jednego materiału rozmywalnego w dnie koryta za umocnieniami. W wyniku analiz stwierdzono, że dla badanego przypadku korzystniejszy dla bezpieczeństwa budowli jest sposób przepuszczania wody pod zasuwą. Wystąpiły wówczas mniejsze głębokości rozmycia. Odległość od końca umocnień do miejsca wystąpienia największej głębokości wyboju była większa dla przepływu wody nad zamknięciem. Słowa kluczowe: budowla piętrząca, lokalne rozmycia, turbulencja strumienia.
W pracy przedstawiono zmienność względnej intensywności turbulencji strumienia, obliczonej na podstawie pomierzonych chwilowych podłużnych wartości prędkości wody w korycie o dwudzielnym złożonym przekroju poprzecznym. Przeanalizowano zmiany intensywności turbulencji dla jednego napełnienia w warunkach jednostajnie ustalonego przepływu. Pomiary prędkości wody prowadzono w betonowym kanale laboratoryjnym, długości 16 m i szerokości 2,08 m, z symetrycznymi terenami zalewowymi o trapezowym przekroju poprzecznym. Chwilowe składowe prędkości mierzono w korycie z szorstkimi terenami zalewowymi i skarpami koryta głównego. Określono zmiany intensywności turbulencji w poszczególnych częściach koryta. Badania wykazały, że wartości intensywności turbulencji w pionach koryta rosną wraz z oddalaniem się od powierzchni zwierciadła wody w kierunku do dna i skarp. Uzyskane wyniki porównano z opisanymi w literaturze.
Przedstawiono czasową i przestrzenną makroskalę turbulencji obliczoną na podstawie pomierzonych chwilowych wartości podłużnej składowej prędkości w pionach dwudzielnego trapezowego przekroju koryta. Chwilowe wartości prędkości mierzono w korycie głównym i na terenie zalewowym dla trzech napełnień. Badania wykazały, że czas osiągnięcia wartości zero przez funkcję autokorelacyjną wynosił od 0,78 do 11,98 s, a wartości makroskali czasowej zmieniają się w przedziale od 0,07 do 1,15 s. W trzech wariantach, niezależnie od głębokości, występują jednakowe tendencje wartości względnej długości makrowirów na głębokości. Względne długości makrowirów (0,1–2,5) są większe na terenach zalewowych niż w korycie głównym, na terenie zalewowym największe występują w pobliżu koryta głównego, a najmniejsze nad dnem koryta głównego.
W artykule przedstawiono wyniki eksperymentalnych badań wpływu długości umocnień w dolnym stanowisku jazu na kształtowanie się miejscowych rozmyć dna. Doświadczenia przeprowadzono na modelu budowli z wypływem wody spod zasuwy, z niecką do rozpraszania energii i poziomym, płaskim umocnieniem dna długości 0,50, 1,00 i 2,00 m. W doświadczeniach wykorzystano jeden materiał rozmywalny – piasek o charakterystykach uziarnienia d₅₀ = 1,1 mm, (d₈₄/d₁₆)⁰‧⁵ = 1,77. Wydłużanie umocnień dna koryta w dolnym stanowisku jazu wpływa na opóźnienie rozwoju rozmycia w czasie, co jest wynikiem zmniejszania się burzliwości strumienia wraz z odległością od końca odskoku hydraulicznego utrzymywanego w niecce. Im dłuższy odcinek umocnionego dna za wypadem, tym mniejsze jest nachylenie obniżającego się stoku wyboju, a maksymalna głębokość rozmycia bardziej oddalona od budowli, co ważne jest z punktu widzenia zachowania jej stateczności.
W artykule przedstawiono makroskale czasową i przestrzenną turbulencji strumienia wody obliczone na podstawie chwilowych wartości podłużnej składowej prędkości w pionach dwudzielnego trapezowego przekroju koryta. Chwilowe wartości prędkości mierzono w korycie głównym i na terenie zalewowym dla różnych napełnień. Wyniki obliczeń makroskal turbulencji przedstawiono dla koryta głównego i terenów zalewowych z drzewami i bez. Badania wykazały, że wartości makroskali czasowej zmieniają się w przedziale od 0,1 do 1,2 s. We wszystkich wariantach, niezależnie od głębokości występują jednakowe tendencje wartości względnej długości makrowirów na głębokości. Względne długości makrowirów (0,1–2,5) są większe na terenach zalewowych niż w korycie głównym, gdzie wartości nie przekraczają 1,2 głębokości. Największe długości makrowirów stwierdzono na terenie zalewowym w pobliżu koryta głównego w obrębie interaktywności strug cieczy. Najmniejsze makrowiry występują nad dnem koryta głównego.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.