The present paper includes results of an experiment which evaluated usability of some varieties of tulips (Tulipa gesneriana) to forcing in standard method. Varieties for cut flowers and for pot production were tested.
W uprawie doniczkowej tulipanów badano wpływ retardantów: chloromekwatu, stosowanego w postaci preparatu Cycocel 460 SL - w stężeniu 230, 460 i 920 mg·dm⁻³; daminozydu - w postaci B-Nine 85 SP - w stężeniu 4250, 8500 i 7000 mg·dm⁻³; flurprimidolu - w postaci Topflor 015 SL - w stężeniu 7,5, 15 i 30 mg·dm⁻³; paklobutrazolu - jako Bonzi SC - w stężeniu 4, 8 i 16 mg·dm⁻³. Tulipany czterech odmian: ’Candela’, ’Madame Lafeber’, ’Blue Parrot’ i ’Gordon Cooper’, pędzono metodą tradycyjną w terminie późnym. Retardanty stosowano poprzez moczenie w ich roztworze cebul bezpośrednio przed sadzeniem do doniczek. Odmiany tulipanów reagowały niejednakowo na retardanty oraz stężenia, w jakich je stosowano. Topflor 015 SL, w stężeniu 0,1% i 0,2% (15 i 30 mg·dm⁻³) wpłynął silnie skarlająco na wszystkie odmiany i tulipany nim potraktowane. W fazie generatywnej były niższe, wyrównane oraz miały większą wartość dekoracyjną niż rośliny kontrolne. Cycocel 460 SL i B-Nine 85 SP wpłynęły raczej stymulująco na wzrost roślin. Retardanty nie wpłynęły na termin kwitnienia, spowodowały przyrost plonu cebul tulipanów.