Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 19

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  tuber soft rot
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The efficacy of some plant extracts on the control of potato tuber soft rot caused by Erwinia carotovora ssp. carotovora was evaluated in the laboratory conditions. Neem leaf and seed aqueous extracts significantly reduced the incidence and severity of tuber soft rot, while ironweed and Siamese cassia aqueous leaf extracts gave moderate control of the disease. Tuber treatment with river redgum aqueous leaf extract did not control tuber soft rot.
Assessment of reaction of some selected potato cultivars (registered in 2005–2007) to late blight and soft rot was carried out in a field experiment at Bonin in 2008–2009. At harvest time, 10 kg samples of tubers, were taken from all plots. The natural infection of tuber was recorded twice: two samples were assessed in the autumn (post harvest), and two of them in the spring (after storage period). The level of natural infection of late blight and soft rot were calculated as percent weight of tuber sample. Additionaly, reaction of potato cultivars to dry and soft rot pathogeus was tested after artificial infection under laboratory conditions. There were significant differences in the level of late blight and soft rot after artifical infection. Cultivars: Berber, Flaming, Eugenia, Miłek and Oman (very early and early) and Niagara (mid late and late) were more susceptible to late blight and soft rot than standards. Among tested genotypes significantly more resistant were varieties Carrera, Oman and Owacja (late blight) and Dali (soft rot).
Badania nad zdrowotnością bulw prowadzono na trzech odmianach ziemniaka jadalnego: bardzo wczesnej Bard, średnio późnej Rybitwa i późnej Wawrzyn. Bulwy pochodziły ze ścisłego doświadczenia poletkowego, założonego w latach 2000–2002 w Tomaszkowie przez Katedrę Produkcji Roślinnej UW-M w Olsztynie. W doświadczeniu uwzględniono kombinacje z nawożeniem azotem w dawce 30, 60 i 90 kg×ha-1 w postaci mocznika 46%, który zaaplikowano po wschodach ziemniaka. Oceny zdrowotności bulw dokonywano po 5-miesięcznym okresie przechowywania. Objawy parcha zwykłego i rizoktoniozy oceniano na 100 bulwach pobranych losowo z poszczególnych kombinacji nawożenia według 9° skali, a wyniki podano w % jako indeks porażenia. Nasilenie mokrej zgnilizny, zarazy ziemniaka i suchej zgnilizny ziemniaka określano w 5 kg próbie bulw z każdej kombinacji i przedstawiono w procentach masy porażonych bulw. Najbardziej intensywnie na bulwach ziemniaka w badanym okresie rozwijały się parch zwykły i ospowatość na ziemniaku nawożonym azotem w dawce 60 kg×ha-1. Rozwojowi tych chorób sprzyjały sezony wegetacyjne 2000 i 2001 roku, a zanotowane średnie indeksy porażenia na odmianie Rybitwa wynosiły kolejno 20% i 24%. Najmniejsze porażenie przez Streptomyces scabies i Rhizoctonia solani stwierdzono na bulwach odmiany Bard. Nasilenie mokrej zgnilizny bulw nie przekraczało 6%, a zarazy ziemniaka i suchej zgnilizny bulw — 3%. Największe porażenie bulw przez Erwinia carotovora var. carotovora zanotowano na odmianie Bard i Wawrzyn, a przez Phytophthora infestans na odmianie Bard. Nie stwierdzono objawów zarazy ziemniaka w 2002 roku na bulwach odmiany Wawrzyn we wszystkich trzech kombinacjach nawożenia i na bulwach pozostałych odmian w kombinacji z nawożeniem azotem w najniższej dawce. Sucha zgnilizna w podobnym stopniu wystąpiła na bulwach wszystkich badanych odmian ziemniaka. Wyższe dawki nawożenia azotem spowodowały zwiększenie nasilenia mokrej zgnilizny bulw, zarazy ziemniaka i suchej zgnilizny bulw.
Ziemniak należy do roślin atakowanych przez wiele agrofagów, między innymi przez patogeny wywołujące choroby w ciągu całego okresu rozwoju, tj. od sadzenia poprzez sezon wegetacyjny, aż do momentu zbioru i przechowywania bulw. Na zdrowotność przechowywanych bulw wpływa wiele współdziałających ze sobą czynników, a najważniejszy z nich to zdrowotność o okresie wegetacji. W trzyletnich badniach polowych oceniono wpływ biopreparatu Polyversum (s.a. Pythium oligandrum) i preparatu Biochikol 020 PC (s.a. chitozan) stosowanych przed i w okresie wegetacji ziemniaka na ograniczenie porażenia przechowywanych bulw przez grzyby rodzaju Fusarium (powodujące suchą zgniliznę) i przez Pectobacterium carotovorum subsp. carotovorum (mokrą zgniliznę). Jako preparat standardowy stosowano Vitavax 2000 FS (s.a. karboksyna + tiuram). Po zbiorze plonu pobierano losowo po 100 bulw z każdego poletka i umieszczano je w przechowalni. Analizy porażenia bulw przez Fusarium spp. i P. carotovorum subsp. carotovorum wykonywano po zbiorze, następnie w czasie przechowywania co 3 miesiące. Na podstawie otrzymanych wyników badań stwierdzono, że stosowane w okresie wegetacji ziemniaka preparaty wpłynęły na niższe (w stosunku do kontroli) procentowe porażenie bulw przez Fusarium spp. i P. carotovorum subsp. carotovorum.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.