Tradycyjna polska architektura drewniana zanika. Przyczyny tego zjawiska są różne, największe jednak zagrożenie spowodowane było (zanik tradycyjnej zabudowy ludowej trwa od dziesięcioleci) i jest, czynnikami o ekonomicznospołecznym charakterze. Praca podejmuje problematykę zasad wyodrębniania regionów architektonicznych, charakterystycznych dla obszaru Małopolski. Autor podjął próbę syntetycznego wyodrębnienia cech związanych z tutejszą architekturą drewnianą. Ukazano wybrane przykłady obiektów z analizowanego obszaru, istniejące czy to w formie chronionych obiektów w muzeach na wolnym powietrzu, czy jako przykład nowego osiedla, powstałego w oparciu o tradycyjne wzory. Zarówno jedna, jak i druga forma ochrony jest bardzo cenna z punktu widzenia możliwości przekazania następnym pokoleniom tradycji budowlanych omawianego obszaru. Wnioski sformułowane na końcu dotyczą zarówno legislacji, której zasady muszą być stale doprecyzowywane, by straty pozostałych jeszcze In situ obiektów były jak najmniejsze, jak też innych, równie ważnych problemów, z których wymienić należy: propagowanie, badanie, inwentaryzowanie tradycyjnej, ludowej architektury drewnianej Małopolski.