Opracowanie zawiera charakterystykę usłonecznienia w Lublinie w latach 1952-1991. W pracy wykorzystano dane ze stacji meteorologicznej UMCS położonej w centrum miasta. Dzięki usytuowaniu heliografu na dachu Obserwatorium Meteorologicznego horyzont fizyczny niewiele odbiegał od idealnego i nie zakłócał rejestracji usłonecznienia. Wykorzystano wartości miesięczne, sezonowe i roczne usłonecznienia rzeczywistego, względnego i liczby dni bez usłonecznienia. Analizie poddano wartości średnie wieloletnie oraz zmienność wyżej wymienionych charakterystyk usłonecznienia. W wyniku analizy materiałów heliograficznych stwierdzono, że średnia roczna suma usłonecznienia wynosiła 1541,5 h, co przy usłonecznieniu możliwym 4484,5 h odpowiada 34,4% usłonecznienia względnego. Jest to o 16 godzin więcej niż wynosi średnia dla Polski z lat 1951-1975. Średnie dzienne usłonecznienie rzeczywiste wynosiło 4,2 godziny. Usłonecznienie wiosny stanowiło 29,8 % usłonecznienia rocznego, letnie - 41,7 %, jesienne - 19,9 %, a zimowe stanowiło 8,6 % sumy rocznej. Najbardziej usłonecznione są miesiące letnie, kiedy średnie dzienne usłonecznienie w czerwcu i lipcu wynosi odpowiednio po 7,1 i 7,0 h a w sierpniu - 6,9 h. Najniższe usłonecznienie notowano w grudniu - 1,0 h, w styczniu - 1,4 h i w listopadzie - 1,5 h średnio dziennie. Sumy miesięczne usłonecznienia rzeczywistego w Lublinie są zbliżone do wartości średnich dla Polski
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.