W latach 2002-2005 przeprowadzono badania, które miały na celu ocenę bezpośredniego i następczego wpływu jednorocznego ugorowania gruntu ornego na stosunki wodne gleby bielicowej. Porównywano 5 sposobów konserwacji pola: 1. ugór czarny, 2. ugór uprawowo-herbicydowy, 3. ugór herbicydowy, 4. ugór zielony na paszę i 5. ugór zielony na nawóz. Rośliną następczą po ugorze było żyto ozime. W czasie prowadzenia badań oznaczano wilgotność gleby metodą suszarkowo-wagową w warstwach 0-20, 20-40 i 40-60 cm. Pomiaru wilgotności ugorowanej gleby dokonywano trzykrotnie: na początku wegetacji, w pełni wegetacji i po zakończeniu ugorowania, natomiast w życie - po ruszeniu wegetacji i w fazie dojrzałości mlecznej. Badania wykazały, że utrzymywanie gleby pod okrywami roślinnymi powodowało istotny spadek wilgotności gleby do głębokości 40 cm. Szczególnie niekorzystny wpływ takiego sposobu ugorowania obserwowano w połowie wegetacji, tj. w pełni rozwoju roślin. Niezależnie od warunków sezonowych uwilgotnienie wszystkich warstw gleby malało w miarę upływu czasu, osiągając najniższy poziom w III terminie badań. Jednocześnie nie udowodniono następczego wpływu formy ugorowania na stosunki wodne gleby pod żytem, jakkolwiek wyraźnie więcej wilgoci, ale tylko w wierzchniej warstwie gromadziła gleba, gdzie zieloną masę przyorywano na nawóz. Tendencja ta utrzymywała się przez cały okres wegetacji żyta. Największe wahania wilgotności gleby pod żytem notowano w warstwach 0-20 i 20-40 cm.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.