Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 18

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  stezenie selenu
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Dysmutaza ponadtlenkowa (SOD), kwas askorbinowy i selen są ważnymi antyoksy-dantami dla reaktywnych form tlenu. Celem przeprowadzonych badań było oznaczenie wpływu różnych stężeń kadmu na aktywność SOD, stężenie kwasu askorbinowego i selenu w wybranych tkankach szczurów. Intoksykowane grupy zwierząt otrzymywały kadm (chlorek kadmu) w wodzie do picia w stężeniu 100 mg/dm3 i 300 mg/dm3. Grupa kontrolna otrzymywała do picia wodę podwójnie destylowaną i dejonizowaną. Uzyskane wyniki wskazują, że kadm wpływał na aktywność SOD w badanych tkankach. Aktywność dysmutazy ponadtlenkowej była zależna od stężenia kadmu stosowanego w doświadczeniu, jak również zależała od rodzaju badanej tkanki. Kadm podawany w pożywieniu wpływał na stężenie kwasu askorbinowego w surowicy krwi i badanych tkankach szczurów. Kadm wpływał również na tkankowe stężenia selenu. Stężenia kwasu askorbinowego i selenu zależały od rodzaju badanej tkanki i stężenia kadmu podawanego zwierzętom.
W osoczu 18 zdrowych osób z regionu bydgoskiego oznaczono stężenie selenu (Se), selenobiałka P (SeP) oraz aktywność peroksydazy glutationowej (GSH-Px). Stężenie selenu w badanej grupie wyniosło 50,9±13,4 µg/L, stężenie SeP 0,77±0,22 jednostki umownej, a aktywność GSH-Px - 221±104 U/L. Wykazano wysoką, istotną statystycznie korelację pomiędzy selenem i badanymi selenobiałkami. Współczynnik korelacji dla Se vs SeP wyniósł 0,84 (p<0,001), a dla Se vs GSH-Px 0,76 (p<0,001). Nie znaleziono istotnych statystycznie różnic w badanych parametrach pomiędzy mężczyznami i kobietami oraz pomiędzy palącymi i niepalącymi. W porównaniu z podobnymi badaniami przeprowadzonymi na populacji europejskiej, w regionie bydgoskim znaleziono jedynie 59% średniego europejskiego stężenia Se oraz 54% stężenia SeP. Obecne badania potwierdzają wcześniejsze doniesienia stwierdzające niski status selenowy w naszym regionie. Badania stanowią studium pilotowe.
6
72%
Oznaczono stężenie selenu w narządach wewnętrznych (nerka, wątroba, śledziona, trzustka, żołądek, serce, płuco i mięsień poprzecznie prążkowany) osób, które zmarły z powodu zawału serca i uzyskane wartości porównano ze stężeniem tego pierwiastka w narządach osób, które zginęły w wypadkach. Stężenie selenu w nerce było znamiennie niższe u zmarłych na zawal serca, a w mięśniu sercowym było znamiennie wyższe w porównaniu ze zmarłymi w wypadkach. W pozostałych narządach nie stwierdzono różnic w stężeniu pierwiastka pomiędzy obiema grupami. Stężenie selenu w badanych narządach jest znacznie niższe w porównaniu z danymi kilku innych krajów.
W pracy podjęto próbę oceny całkowitej zawartości selenu w surowicy krwi u kobiet z schorzeniami tarczycy. Oznaczenie całkowitej zawartości selenu dokonano przy pomocy atomowej spektroskopii absorpcyjnej techniką generowania wodorków (HG-AAS). Badaniami objęto 121 osób: grupę kontrolną składającą się z 28 osób oraz grupę 94 chorych. Zawartość selenu w surowicy krwi była różna dla grupy kontrolnej i chorych w zależności od dysfunkcji tarczycy. Zawartość selenu w surowicy krwi w grupie kontrolnej wynosiła 0,06231 µg/ml, z wolem obojętnym 0,05612 µg/ml, z nadczynnością 0,07149 µg/ ml, z niedoczynnością tarczycy 0,09088 µg/ml.
Stężenie Se w pełnej krwi i w osoczu chorych było niższe o 44-45% (P < 0,0001) w porównaniu z grupą kontrolną. Aktywności GSH-Px w krwinkach czerwonych i w osoczu były również znamiennie niższe u chorych (odpowiednio o 12 i 55%; P < 0,05 i 0,0001). Stężenie GSH w krwinkach czerwonych było znamiennie statystycznie wyższe (o 22%) u chorych. Wyniki badań wskazują, że stężenie Se w składowych częściach krwi oraz aktywności GSH-Px w krwinkach czerwonych i w osoczu chorych z PNN są istotnie niższe w porównaniu z osobami zdrowymi. Dwukrotnie niższa aktywność GSH-Px w osoczu świadczy, że nerki chorych z PNN nie mogą prawidłowo syntetyzować należnej ilości tego enzymu.
Stężenie Se we krwi nieciężarnych i ciężarnych kobiet mieszkających w Bydgoszczy i okolicy jest niskie. Nie stwierdzono znamiennych różnic pomiędzy stężeniem Se w pełnej krwi pomiędzy kobietami w ciąży i nieciężarnymi oraz ciężarnymi a krwią pępowinową. Znamienne statystycznie różnice stwierdzono pomiędzy stężeniem Se w osoczu pomiędzy w/w grupami. Stężenie Se w łożysku jest 2-krotnie wyższe niż w pełnej krwi i 3-krotnie wyższe niż w osoczu matki.
Stężenie selenu (Se) i cynku (Zn) było oznaczane w dojrzałym mleku kobiecym u 242 karmiących matek, mieszkających na obszarze 5 województw w południowej części Polski. Uzyskano znamienne statystycznie różnice stężenia Se i Zn w mleku matek mieszkających w zachodnich regionach badanego obszaru, gdzie zawartości obu pierwiastków były najniższe (10,41±2,77 μg Se/1 i 1,72±1,12 mg Zn/l) a matek z terenów Polski południowo-wschodniej, gdzie stężenie pierwiastków w mleku kobiecym wyniosło 11,62±2,80 μg Se/l i 4,21±1,95 mg Zn/l. Średnie dzienne spożycie Se przez niemowlęta karmione piersią na badanym obszarze obliczono na 7,86±2,12 μg/dzień, natomiast Zn na 2,36±1,61 mg/dzień. Zarówno w przypadku dziennego spożycia Se i Zn przez niemowlęta karmione piersią uzyskane wartości były niższe od zalecanych dawek tych pierwiastków.
W pracy podjęto próbę oceny całkowitej zawartości selem, w surowicy krwi u kobiet z schorzeniami tarczycy. Zawartość selenu oznaczano metodą atomowej spektroskopii absorpcyjnej techniką generowania wodorków (HG-ASA)
33 pacjentów Poradni Andrologicznej uczestniczyło w badaniu. Oceniano skuteczność bariery krew-jądro dla kadmu, cynku i selenu oraz badano wpływ tych pierwiastków na parametry nasienia ludzkiego. Wykazano, że wraz ze wzrostem stężenia kadmu w nasieniu maleje odsetek form prawidłowych plemników. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy badanymi pierwiastkami we krwi i w nasieniu, co może świadczyć o wysokiej selektywności bariery krew-jądro.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.