Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 17

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  stezenie rteci
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Głównym źródłem jeśli chodzi o narażenie na rtęć drogą pokarmową na rtęć są ryby drapieżne oraz owoce morza. Rtęć jest szczególnie niebezpieczna dla dzieci, kobiet w ciąży oraz karmiących piersią. Celem pracy była szacunkowa ocena narażenia na rtęć dostającą się do organizmu człowieka wraz z najczęściej spożywanymi rybami. W 39 próbkach najczęściej konsumowanych ryb świeżych i przetworzonych oznaczono rtęć przy użyciu analizatora rtęci PSA Millennium Merlin. Najwyższe średnie stężenia rtęci odnotowano w rybach świeżych, a najniższe w rybach z puszki. Wartość normatywna została przekroczona w przypadku dorsza i miętusa. W Polsce spożycie ryb na obecnym poziomie nie stanowi zagrożenia rtęcią, w przypadku konsumpcji większości gatunków ryb obecnych na polskim rynku. Zaleca się zastąpić w diecie dorsza i miętusa rybami wskazanymi w pracy, kumulującymi mniejsze ilości rtęci.
Przedstawiono wyniki oznaczeń rtęci w czterech rdzeniach osadów dennych pobranych w Basenie Gdańskim i Basenie Bornholmskim. Rtęć oznaczono techniką zimnych par bezpłomieniowej absorpcji atomowej po roztworzeniu osadu na gorąco w roztworze stężonego kwasu azotowego.
Metodą zimnych par bezpłomieniowej absorpcyjnej spektroskopii atomowej (CV-AAS) oznaczono stężenie rtęci w kapeluszach i trzonach grzybów z terenu Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego. Próbki do badań zebrano w latach 1995-1996. Grzyby roztwarzano w stężonym roztworze kwasu azotowego (65%) w naczyniach teflonowych w kuchence mikrofalowej. Zbadano osiem gatunków grzybów jadalnych (podgrzybka brunatnego, podgrzybka zajączka, podgrzybka złotawego, borowika szlachetnego, kotlarza babkę, pieczarkę polową, czubajkę kanię i czasznicę workowatą). Wykazane wartości stężeń rtęci ogółem w zbadanych gatunkach grzybów są zaskakująco duże.
Rtęć jest drugim, co do siły toksyczności po plutonie metalem ciężkim, występującym w przyrodzie. Polska mieści się w czołówce krajów nadmiernie emitujących ten metal do atmosfery. Z miast aglomeracji górnośląskiej Dąbrowa Górnicza odznacza się największą emisją rtęci, z uwagi na zlokalizowane na jej terenie zakłady przemysłowe. W strukturze emisji przeważają procesy spalania nad technologicznymi. Dla ustalenia wpływu rtęci zawartej w wodzie i glebie naukowcy z AGH badali jej kumulację w glebie, w liściach drzew i narządach ryb. Z badań wynika, że wszystkie te elementy środowiska charakteryzują się na tym terenie utrzymaniem w normie przepisów prawa UE.
Techniką zimnych par bezpłomieniowej absorpcji atomowej (CV-AAS) oznaczono stężenie rtęci ogółem w owocnikach 17 gatunków grzybów i substracie spod grzybów z terenu lasów kościerskich w okolicy Lubiany. Materiał do badania zebrano jesienią 1993 i 1994 r. Analizą objęto 445 próbek grzybów (całych owocników, kapeluszy lub trzonów) oraz 230 próbek substratu. Zbadano współzależności pomiędzy stężeniem rtęci w grzybach i substracie.
Oznaczono stężenie rtęci ogółem w próbkach epifitycznego porostu pustułka pęcherzykowata zebranego z sosny, jałowca, lipy, olszy, leszczyny, dębu, brzozy i świerka koło miejscowości Łuby w Borach Tucholskich w lipcu 1994 r. Zbadano zbieżność stężeń rtęci w piesze porostu w zależności od gatunku forofitu. Rtęć oznaczono techniką zimnych par bezpłomieniowej spektrometrii absorpcji atomowej (CV-AAS) po zmineralizowaniu próbek metodą mokrą ze stężonym roztworem kwasu azotowego.
Zbadano zawartość rtęci w mięśniach piersiowych, wątrobie, nerkach, mięśniu sercowym i płucach 17 orłów bielików padłych w Polsce w latach 1991-1995. Dorosłe bieliki pochodzące z obszaru Wolińskiego Parku Narodowego i jego okolic zawierały względnie większe stężenie rtęci aniżeli okazy z innych rejonów kraju.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.