Badania przeprowadzone w latach 2007-2008 objęły pięć taksonów bylin okrywowych: bodziszka Renarda, dąbrówkę Tenora ʻValfredda’, dziurawca rogownicowatego, krwawnika baldaszkowego i lebiodkę gładką ʻRosenkuppel’. Po posadzeniu bylin glebę ściółkowano warstwą kory sosnowej (7 cm). Dynamikę rozrastania się bylin okrywowych oparto na pomiarach i obliczeniach: średnicy roślin i procentu powierzchni zajmowanej przez jedną roślinę. Badane byliny rozrastały się z różną intensywnością. Najszybciej rozrastały się dziurawiec rogownicowaty i krwawnik baldaszkowy, które po dwóch latach uprawy osiągnęły najlepszy efekt okrycia gleby (100% pokrycia powierzchni poletek, przy zagęszczeniu 4 roślin na 1 m2), najsłabiej natomiast rozrastała się dąbrówka Tenora ʻValfredda’ w obu systemach uprawy. W drugim roku po posadzeniu całkowicie przykryły powierzchnię podłoża także bodziszek Renarda i lebiodka gładka ʻRosenkuppel’, ale tylko na glebie nieściółkowanej. Ściółkowanie korą sosnową niekorzystnie wpłynęło na dynamikę rozrastania się krwawnika baldaszkowego i lebiodki gładkiej ʻRosenkuppel’ w każdym badanym roku. Dąbrówka Tenora ʻValfredda’ w pierwszym roku uprawy lepiej rosła w podłożu bez ściółki, a w następnym roku w glebie okrytej korą sosnową.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.