Niniejszy artykuł ma na celu sprawdzenie koncepcji posadowienia podziemnego parkingu głównego SGGW. Projektowe założenie polegało na przyjęciu jednakowego poziomu posadowienia dla wszystkich fundamentów, wynoszącego 21,90 m nad „0" Wisły. Z uwagi na niejednorodne podłoże na tym poziomie została wykonana analiza, która wykazała konieczność rozpatrywania poziomów posadowienia każdego z fundamentów indywidualnie. W artykule przeprowadzono analizę i ocenę założonego poziomu posadowienia dostosowanego do przyjętych wymiarów poszczególnych fundamentów. Obliczenia dotyczące I i II stanu granicznego, które polegały na wyznaczeniu nośności oraz wartości osiadań, przeprowadzono zgodnie z normami PN-81/B-03020 i Eurokodem 7. Obliczenia te wykazały, i ż nie jest możliwe posadowienie fundamentów w warstwie geotechnicznej IIb (w 21,90 m nad „0" Wisły) ze względu na niespełnienie warunków I stanu granicznego jednocześnie dla obu tych norm.
W pracy wykonano analizę zachowania się gruntu pod fundamentem bezpośrednim z wykorzystaniem metody elementów skończonych. Kod źródłowy programu został napisany w języku Mathematica. Grunt zamodelowano jako materiał liniowo sprężysty. Obliczenia zostały przeprowadzone dla trzech rodzajów stopy fundamentowej: podatnej gładkiej, sztywnej szorstkiej i sztywnej gładkiej. Wyniki przeprowadzonych analiz przyrównano z wynikami obliczeń programu Midas GTS NX.
Celem artykułu jest ocena wpływu rozpoznania podłoża gruntowego na posadowienie konstrukcji. Podstawą do opracowania były dokumentacje archiwalne (pierwotna i wtórna), między którymi stwierdzono znaczne rozbieżności. Projekt posadowienia analizowanego obiektu wykonano według pierwotnej dokumentacji, w której nie uwzględniono występowania w podłożu gruntów organicznych. W celu określenia znaczenia rozpoznania podłoża gruntowego przy wyborze posadowienia dokonano weryfikacji stanów granicznych posadowienia w obu dokumentacjach. Największe różnice stwierdzono przy obliczonym osiadaniu, które wynikły z uwzględnienia wpływu ściśliwości gruntów organicznych.
W pracy przedstawiono metodykę sprawdzania nośności na przesunięcie fundamentów bezpośrednich zgodnie z Eurokodem 7. Omówiono problem nośności na przesunięcie w warunkach „z odpływem” i „bez odpływu”. Szeroko opisano metodę wyznaczania wartości kąta tarcia wewnętrznego w stanie krytycznym dla gruntów niespoistych oraz przytoczono na podstawie analiz literatury przybliżone wartości dla gruntów spoistych. Omówiono zagadnienie doboru współczynników cząstkowych dla oddziaływań stabilizujących i destabilizujących oraz szczególne przypadki spotykane w praktyce inżynierskiej.
W artykule przedstawiono dwa przykłady budowli, jednej o konstrukcji wiotkiej (nasyp) i drugiej o konstrukcji sztywnej (fundament budynku). W przypadku nasypu w podłożu występują grunty słabonośne (namuły organiczne), a w podłożu fundamentu grunty sztywne (iły). Parametry geotechniczne w obu przypadkach określono na podstawie interpretacji badań dylatometrycznych (DMT). Do określenia parametrów obliczeniowych zastosowano klasyczną analizę statystyczną oraz analizę z wykorzystaniem podejścia Bayesa. Oba podejścia są możliwe do wykorzystania w programie obliczeniowym opracowanym w ramach projektu badawczego NCN (N N506 432436). Program ten i jego zastosowanie w określaniu parametrów charakterystycznych gruntów występujących w podłożu nasypu i fundamentu opisano w artykule. Efektem obliczeń osiadań nasypu i fundamentu oraz ich walidacji jest propozycja nowej zależności empirycznej do określania modułu ściśliwości, wskaźnika ściśliwości pierwotnej i wtórnej z badania dylatometrem Marchettiego (DMT). Proponowane zależności umożliwiają wykorzystanie badań DMT w projektowaniu geotechnicznym w większym niż dotychczas zakresie. Poza tym zależności te są bardziej odpowiednie dla warunków występujących w Polsce.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.