Na ziemiach polskich izby rolnicze najwcześniej powstały w zaborze pruskim. Początkowo funkcjonowały w oparciu o rozwiązania prawne państw zaborczych. Nowy etap w historii izb rolniczych w Polsce zapoczątkowało ustawodawstwo okresu międzywojennego (1919-1939). Ustrój izb rolniczych tamtego okresu odpowiadał najwyższym standardom ówczesnej teorii i praktyki samorządu gospodarczego. Obecne izby rolnicze w Polsce posiadają ustrój korporacji publicznoprawnej o członkostwie obligatoryjnym. Dysponują jednak możliwościami bez porównania mniejszymi, niż analogiczne izby rolnicze w okresie II Rzeczypospolitej i te działające w innych krajach Unii Europejskiej. Samorząd rolniczy w Polsce nie spełnia w pełni pokładanych w nim oczekiwań rolników. Zmiany dotyczące funkcjonowania izb rolniczych w Polsce powinny zmierzać w kierunku przyznania izbom takich zdań, kompetencji oraz instrumentów finansowych i rzeczowych, aby miały realny wpływ na rozwój wsi i rolnictwa na miarę rozwiązań zachodnioeuropejskich.
Przedstawiono otoczenie instytucjonalne oraz jego wpływ na rozwój gospodarstw rolnych. Oddziaływanie otoczenia instytucjonalnego zostało scharakteryzowane przez określenie roli interwencjonizmu państwowego, ocenę działalności urzędu gminy w zakresie działań publicznych oraz izb rolniczych, które reprezentują interesy rolników i wpływają na rozwój gospodarstw.