W pracy zbadano wpływ niedokładności oszacowania stałych dyspersji po-dłużnej i poprzecznej na dokładność rozwiązań równania dyspersji hydrodynamicznej, będącego podstawą matematycznego modelowania przepływu zanieczyszczeń chemicznych w ośrodku gruntowo-wodnym. Wykorzystano analityczne rozwiązania równania dyspersji dla źródła punktowego, chwilowego lub stałego w czasie. Niedokładności oszacowania stałych dyspersji opisano rozkładem normalnym z zadaną wartością średnią i wariancją. Na podstawie wielowariantowych symulacji przy różnych wartościach stałych dyspersji wykazano, że przestrzenno-czasowy rozkład koncentracji zanieczyszczeń istotnie zależy od dokładnego określenia parametrów równania dyspersji. Największe wartości współczynnika zmienności obliczonych koncentracji zanieczyszczeń, będącego miarą błędu symulacji, występują na krańcach obszaru skażonego. Są to obszary, w których istnieje największe ryzyko błędnych obliczeń symulacyjnych. Przedstawiono także zależność średniego współczynnika zmienności uzyskanych wyników od założonego współczynnika zmienności stałych dyspersji. Wykazano, że współczynnik zmienności nie rośnie z czasem symulacji komputerowych, co oznacza stabilność modelu migracji zanieczyszczeń.
W pracy podjęto próbę określenia zasięgu zanieczyszczenia środowiska powietrznego przez fermę bydła. Aby ocenić zasięg rozprzestrzeniania się mikroorganizmów i odorów odzwierzęcych próby powietrza do mikrobiologicznych oznaczeń pobierano wewnątrz obory oraz na zewnątrz w tzw. „smudze" w trzech punktach położonych w różnych odległościach od budynku oraz w punkcie kontrolnym. Równocześnie wykonywano pomiary podstawowych parametrów mikroklima- tycznych, oraz stężenia ozonu będącego wskaźnikiem czystości powietrza. Pomiary ozonome- tryczne wykonywano wewnątrz obory oraz w odległości 10, 100, 200, 300 i 400 metrów w kierunku zgodnym z kierunkiem wiejących wiatrów oraz w takich samych odległościach w kierunku przeciwnym. Wykazano, że bakteriologicznie środowisko jest zanieczyszczane do około 75 m, a odory odzwierzęce degradują środowisko powietrzne do około 300 m w kierunku zgodnym z wiejącym wiatrem i około 100 m w kierunku przeciwnym.