Techniki zautomatyzowanego rozpoznawania obiektów są wskazywane jako jeden z najważniejszych elementów rozwoju technologicznego w geoinformacji. Szczególnie dotyczy to praktyki, gdzie wymagana jest wysoka efektywność stosowanych metod połączona z dobrymi rezultatami analiz. Artykuł przedstawia istotne możliwości i zalety, powstałej na przełomie XX i XXI w. analizy obiektowej, w zakresie prowadzenia analiz przestrzennych obszarów leśnych. Metoda ta stanowi jednocześnie rozbudowane narzędzie analityczne, kontrola którego wymaga wysokiego poziomu wiedzy z zakresu teledetekcji i przetwarzania obrazów oraz umiejętności interpreteacji wyników. Główną tezę artykułu stanowi pytanie: Czy i w jakim zakresie metoda ta może zostać wykorzystana w praktyce leśnej? Wnioski nie są jednoznaczne, gdyż metoda ta znajduje się na etapie intensywnego rozwoju, co oznacza istotne niedostatki metodyczne. Jednocześnie niektóre jej elementy mogą być bardzo użyteczne.