Rezerwat „Las Natoliński” to obiekt położony w całości w granicach Warszawy. Ograniczony charakter wykorzystania tego terenu jako parku nie spowodował zatarcia puszczańskiego charakteru drzewostanów. Wiele drzew (zwłaszcza dębów) w rezerwacie osiągnęło okazałe wymiary i wiek 300- 400 lat. W rezerwacie tym stwierdzono stanowiska kilku rzadko spotykanych gatunków grzybów, fi gurujących na „Czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych w Polsce”.
Rezerwat Las Natoliński jest obiektem wyjątkowym wśród chronionych obszarów leśnych w miastach. Ochrona rezerwatowa sprawowana od 1991 roku nałożyła się tu na ochronę obiektu parkowo-pałacowego ustanowioną już w 1965 roku. Ochroną konserwatora zabytków objęte są zarówno budynki i budowle zabytkowe Parku Natolińskiego, jak i sam układ parku zgodny ze stanem pełnego rozkwitu w pierwszej połowie XIX wieku. Dzisiejszy obraz Lasu Natolińskiego zdominowany jest przez zbiorowiska grądów niskich podlegających zaawansowanej regeneracji i przypominających puszczańskie ostępy strukturą, składem gatunkowym i bogactwem fauny. Znaczna ilość martwego drewna pozwala rozwijać się rzadkim gatunkom owadów saproksylicznych i owadożernych ptaków gniazdujących w dziuplach. Powstały plan ochrony, którego założenia przedstawia niniejsze opracowanie podejmuje próbę respektowania potrzeb obu chronionych elementów krajobrazu: przyrodniczego i kulturowego. Na ile skuteczna może być ochrona w rezerwacie miejskim, w sytuacji silnej presji inwestycji budowlanych? Czym kierować się przy precyzowaniu zaleceń ochronnych dla tak specyficznych obiektów?