Nie ma jednej definicji obszarów poprzemysłowych. Większość źródeł zgodnie podaje, iż są to tereny, na których wcześniej była prowadzona działalność produkcyjna, która mogła doprowadzić do ich faktycznego lub potencjalnego skażenia. Z tą działalnością wiążę się większość trudności z ponownym zagospodarowaniem tych terenów. Z punktu widzenia lokalnych społeczności ponowne wykorzystanie terenów poprzemysłowych przynosi liczne korzyści. Ich zagospodarowanie napotyka jednak na liczne bariery związane z cechami fizycznymi samych obszarów, ich położeniem, dotychczasową zabudową, ograniczeniami prawnymi, formą własności i działaniami podejmowanymi przez właścicieli, stereotypami przypisującymi negatywne cechy miastom i dzielnicom przemysłowym. Międzynarodowa sieć CABERNET (Concerted Action on Brownfield and Economic Regeneration Network), zajmująca się różnymi aspektami restrukturyzacji terenów poprzemysłowych, proponuje ich podział na 3 grupy: A, B i C, w zależności od kosztów ich restrukturyzacji i atrakcyjności gruntu. Tereny A to zazwyczaj tereny położone w centrach miast lub przy głównych arteriach komunikacyjnych, nie wymagające kosztownej rekultywacji ze względu na skażenie ekologiczne. Ich restrukturyzację finansuje kapitał prywatny, a rola władz publicznych sprowadza się do funkcji administracyjnych: objęcie terenu planem zagospodarowania, wydanie wszelkich wymaganych prawem decyzji. Rewitalizacja terenów B jest na granicy opłacalności ekonomicznej i zazwyczaj bywa finansowana przez partnerstwa publiczno-prywatne. Tereny C są nieatrakcyjne z punktu widzenia prywatnych inwestorów, ich rewitalizacja bywa w całości finansowana ze środków publicznych, lub wymaga stosowania dodatkowych zachęt np. w postaci ulg podatkowych. Teren Krakowskich Zakładów Mięsnych, położony 1,4 km od Rynku Głównego, był obszarem typu A. Do jego głównych atutów należały: atrakcyjna lokalizacja, brak znacznego skażenia chemicznego, duża różnorodność użytkowania sąsiednich terenów, dobra dostępność komunikacyjna w związku z rozbudową infrastruktury drogowej prowadzoną przez gminę, korzystna forma własności z punktu widzenia możliwości przekształcenia. Trudność stanowiły ograniczenia konserwatorskie. Restrukturyzacja tego obszaru została przeprowadzona bez udziału finansowego gminy; jej rola sprowadziła się do uchwalenia Planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego ten obszar, udzielenia zgody na lokalizację inwestycji przez Radę Miasta oraz wydania stosownych decyzji administracyjnych (WZiZT, pozwolenia na budowę). W wyniku restrukturyzacji na miejscu przedsiębiorstwa produkcyjnego powstał obiekt handlowo-usługowo-rozrywkowy. Wynikiem restrukturyzacji omawianego terenu był wzrost liczby miejsc pracy, bazy podatkowej, cen nieruchomości na tym obszarze i w okolicy oraz spadek kosztów zapobiegania przestępstwom w okolicy i mniejsze narażenie gruntów na działanie czynników chemicznych. Poprawiła się też estetyka tej części miasta i zagospodarowanie znajdujących się tuż obok bulwarów wiślanych.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.