Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 32

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  puszczyk uralski
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Dane dotyczące lęgów puszczyka uralskiego Strix uralensis w zachodniej części Pogórza Przemyskiego zbierano w latach 2006–2007. W trakcie prac badawczych w 2007 roku zlokalizowano siedem gniazd. Trzy były umieszczone w gniazdach ptaków szponiastych, dwa w typowych dla puszczyka uralskiego miejscach lęgu – złamanych pniach osiki (kominach) oraz dwa w dziuplach (w lipie i buku). Liczba odchowanych młodych puszczyków uralskich, których lęgi zakończyły się sukcesem w 2007 roku wynosiła od 2 do 4 młodych, średnio 2,8 młodych na parę (N = 6). Sukces lęgowy puszczyków uralskich zasiedlających Pogórze Przemyskie, w porównaniu z innymi badaniami, należy uznać za wysoki. Należy jednak podkreślić, że wiosną 2007 roku liczebność gryzoni leśnych była bardzo wysoka, a od niej zależy sukces lęgowy puszczyka uralskiego. W 2006 roku mimo intensywnych i wnikliwych poszukiwań nie udało się odnaleźć gniazd puszczyka uralskiego na badanym obszarze Pogórza Przemyskiego
Na powierzchni próbnej (66 km²) wyznaczonej w lasach Beskidu Śląskiego starano się wykryć rewiry i stanowiska lęgowe puszczyka uralskiego Strix uralensis. Obserwacje prowadzono przez 5 sezonów w latach 2007–2011 oraz w lutym i marcu 2012 roku. Do końca marca 2012 roku na powierzchni próbnej wykonano łącznie 86 kontroli terenowych, lokalizując 4–6 terytoriów tej sowy. Trzykrotnie w Beskidzie Śląskim i na Pogórzu – w latach 2006–2008 – udokumentowano lęgi puszczyka uralskiego, lecz dwa z nich zakończyły się niepowodzeniem. Dwa ze znalezionych gniazd umieszczone były w złomie olszy czarnej i dziupli jawora zaledwie 3,2 i 4,5 m nad poziomem gruntu. Zagęszczenia populacji puszczyka uralskiego na powierzchni próbnej obliczono na 0,6–0,9 terytoriów/10 km², co oznacza 3–10 razy niższe wartości od zagęszczeń rejestrowanych w Beskidzie Niskim i Bieszczadach – obszarach uznawanych za optymalne i zasiedlonych przez ten takson sowy od dawna. Wyniki cenzusów wskazują, że populacja puszczyka uralskiego w dalszym ciągu powiększa swój zasięg geograficzny i jest w trakcie zasiedlania Beskidu Śląskiego
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.