W latach 1987-1990 badano w doświadczeniu polowym założonym na średnio zwięzłej glebie brunatnej reakcję pszenicy ozimej odmiany Emika na zróżnicowane dawki azotu i miedzi. Analizowano wpływ tego nawożenia na plonowanie pszenicy ozimej. Oznaczono graniczne zawartości miedzi w częściach wskaźnikowych oraz w nasionach i słomie roślin, dla najbardziej korzystnego i negatywnego poziomu nawożenia miedzią z punktu widzenia plonowania tej rośliny. Określano wpływ stosowanych dawek azotu i miedzi na pobranie i wykorzystanie tego mikropierwiastka przez pszenicę ozimą. Stwierdzono, że w optymalnych warunkach pogodowych najbardziej plonotwórczą była dawka 0.4 kg miedzi/ha wprowadzona dolistnie w fazie strzelania w źdźbło pszenicy wraz z 50 kg N/ha w 10% roztworze mocznika, tj. przy utrzymaniu proporcji 4 g Cu na 1 kg N i ogólnej dawce azotu wynoszącej 125 kg N/ha. Poprawę zasobności gleby w miedź przyswajalną zapewniło tylko przedsiewne jej zastosowanie w dawce 5.0 kg/ha.