W pracy przedstawiono wyniki badań dyfuzji wody glebowej i współczynnika przewodnictwa wodnego (kapilarnego) podłoża ogrodniczego. Przewodnictwo wodne w strefie nienasyconej podłoża wykonano metodą awaporacji. Dla uzyskanych wyników empirycznych znaleziono wykładniczy model regresji krzywoliniowej i współczynnik korelacji.
Scharakteryzowano przewodnictwo wodne wszystkich poziomów genetycznych leśnej gleby bielicowej właściwej wytworzonej z piasku. Odpowiednie próbki glebowe pobrano ze środka każdego poziomu genetycznego. Określono całkowitą zawartość węgla organicznego, wyznaczono krzywą desorpcji wody i przewodnictwo wodne gleby w strefie nasyconej. Na podstawie teorii van Genuchtena-Mualema modelowano krzywą retencji wodnej i przewodnictwo wodne gleby w pełnym zakresie wilgotności i potencjału wody glebowej. Stwierdzono, że estymowana przez model van Genuchtena krzywa retencji wodnej bardzo dobrze opisywała przebieg rzeczywistej zależności potencjału wody glebowej i zawartości wody. Umożliwiło to prawidłową ocenę przewodnictwa wodnego omawianej gleby na bazie modelu Mualema. Przewodnictwo wodne w strefie nasycenia poziomu organicznego było znacznie wyższe niż dla poziomów mineralnych. Jednocześnie poziom organiczny charakteryzował się najniższymi wartościami przewodnictwa wodnego w strefie nienasycenia. Przewodnictwo wodne, zarówno w strefie nasyconej, jak i nienasyconej, mineralnych poziomów genetycznych wzrastało wraz ze spadkiem całkowitej zawartości węgla organicznego.