W 1981 r. do długoterminowego przechowywania wprowadzono 1251 odmian pszenicy ozimej. Badania zdolności kiełkowania dla 62 odmian wykonano w 1985 r., w 1990 r. dla 1251 odmian i w 1995 r. dla 59 odmian. Na podstawie wyników zdolności kiełkowania uzyskanych w 1981 r., badane odmiany podzielono na następujące przedziały zdolności kiełkowania: 91-100%, 81-90%, 71-80% i 61-70%. W obrębie tych przedziałów w 1981, 1985, 1990 i 1995 r. określono zakres zdolności kiełkowania, średnią zdolność kiełkowania i współczynnik zmienności V. Za pomocą analizy wariancji stwierdzono wysoce istotne różnice między latami i między odmianami, a testem Tukey'a wydzielono dziewięć grup różniących się istotnie między sobą.
Zasoby genowe są przechowywane w postaci roślin in vitro w warunkach spowolnionego wzrostu. Metoda ta polega na zapewnieniu tkance roślinnej minimalnych warunków do wzrostu, tak aby maksymalnie ograniczyć jej starzenie się. Stosuje się pożywki o określonym składzie, obniża temperaturę hodowli do 6-10oC i zmniejsza intensywność światła do ok. 4-6 W/m2. Dodanie do pożywki Murashige- -Skooga (MS) inhibitorów wzrostu, np. kwasu abscysynowego (ABA) albo związków o charakterze osmoticum, np. D-Mannit, wydłuża czas przechowywania zasobów nawet do 5-6 lat bez konieczności przeszczepiania na świeżą pożywkę (ok. 30% zasobów).