Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 20

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  protein yield
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
The influence of different nitrogen forms: (N2), [N2+(NH4++NO3-)], (NH4+), (NO3-), (NH4++NO3-) and (-NH2) on changes of albumin, globulin, prolamin-glutelin, non-fractioned nitrogen and non-protein nitrogen fractions of the protein seed of alkaloid-low content Lupinus albus L. cv. Butan has been studied. The experiments were performed in a greenhouse on perlite using in all cases the constant P, K, Mg and micronutrients (B, Zn, Mn, Cu, Mo, Fe) fertilization. The control was the treatment without any nitrogen support (Nd). It was clearly shown that nitrogen form has significant effect not only on the seed yield and seed protein content, but also on the composition of protein fractions and on the biological value of lupin protein. The main protein fraction of the seeds from all treatments were albumins (16.73-26.10 mgN/g). Among all the treatments, the highest level of globulin was observed for the seeds of plant growing with the symbiotic nitrogen form (15.26 mgN/g), while the lowest one for the control (Nd) (6.86 mgN/g). Symbiotic nitrogen (N2) treatment clearly increased the glutelin-prolamin fraction while the addition of mineral nitrogen (NH4++NO3-) decreased this fraction from 8.40 to 4.48 mgN/g. The lowest level of the glutelin-prolamin fraction was in the absence of any nitrogen (Nd). Non-protein fraction (Nnp) was highest in the case of plants treated with (-NH2) (9.92 mgN/g), and the lowest in the absence of nitrogen (Nd) (4.90 mgN/g). The level of non-fractioned nitrogen (Nr), with exception of [N2+(NH4++NO3-)] and -NH2 treatments, was closest to the start material. The protein fractions (albumins, globulins and glutelins and prolamins) were also electrophoretically characterized. These analysis confirmed the changes in protein composition of particular fractions under the effect of various nitrogen forms used as a fertilizer.
Applicability was evaluated of second-, third- and fourth-order Legendre polynomials (LPs) as lactation curve models for prediction the 305-day lactation yields. First lactation milk, fat and protein yields were calculated using the standard lactation curve method (LCM) and data collected during lactations truncated at 60, 100, 200 and 305 days-in-milk. All results were compared with the official lactation yields of cows. Data consisted of 5,289,576 test-day yields from 668,964 lactations of Black-and-White heifers. Standard lactation curves were modelled by LPs of the second (L2), third (L3) and fourth (L4) orders within 64 classes of genetic group by age at calving by season of calving.LPs of the highest order (L4) were the best-fitted lactation curve models, followed by L2 and L3 polynomials, showing that LPs of even orders are more suitable for fitting lactation curves. It is concluded that 305-day yields of heifers can be predicted with sufficient accuracy when the lactation curve parametres are derived using tests from the first 200 days-in-milk.
In an experiment carried out in the years 2004-2007 at the Agriculture Research Station Zawady (52°20’ N; 22°30’ E) owned by the Podlasie Academy in Siedlce the forecrop value was evaluated for winter wheat of post-harvest residues alone or in combination with straw, of spring wheat, faba bean and spring wheat-faba bean mixtures. Post-harvest residue and straw biomass as well as total nitrogen, phosphorus and potassium accumulations were assessed. Spring triticale produced more post-harvest residues and straw than faba bean. Spring triticale-faba bean mixtures in turn produced intermediate amounts of post-harvest residues and straw compared with the plants in question cultivated in pure stand. Spring triticale biomass was poorer in nitrogen and potassium than faba bean and spring triticale-faba bean mixtures. Winter wheat cultivation following faba bean and mixtures of spring triticale and faba bean significantly increased grain yield and total protein yield, compared with winter wheat cultivation after spring triticale. Soil quality increased as faba bean share in the mixture increased. Straw added to forecrop post-harvest residues significantly increased grain yield, number of ears per 1 m2 and total protein content and yield.
Materiał do badań pochodził z doświadczenia polowego, założonego w ramach realizacji grantu UE „FertOrgaNic”. Średnio wczesna odmiana Triada była uprawiana na piasku gliniastym lekkim w latach 2004-2005, z zastosowaniem nawożenia azotem organicznym w postaci obornika i organiczno-mineralnym w połączeniu z nawadnianiem kroplowym. Dawki wody oraz azotu mineralnego w postaci płynnej (fertygacja) ustalane były przy wykorzystaniu komputerowego programu wspomagania decyzji (DSS). Zawartość azotu ogółem (metoda Kjeldahla) oraz plon białka i suchej masy określano po 4, 5, 7 i 9 tygodniach od wschodów roślin oraz po zaschnięciu roślin. Nawożenie azotem organicznym, zastosowane z właściwie dobraną dawką azotu mineralnego i precyzyjnym nawadnianiem, zapewniło w uprawie ziemniaka uzyskiwanie najwyższych plonów białka i suchej masy, odpowiednio 900 kg i 14 t z hektara. Zastosowanie w czasie wegetacji uzupełniających dawek azotu mineralnego, zwiększyło końcowy plon białka o 23%, zaś plon suchej masy o 15%. Stwierdzono wysoce istotną zależność liniową między nagromadzaniem plonów białka i suchej masy. Szczególnie intensywny przyrost plonu białka i suchej masy wystąpił w okresie od 60 do 105 dnia po wschodach, czyli do końca wegetacji. Dużemu przyrostowi zawartości suchej masy (o 9%), w okresie między 49 a 105 dniem po wschodach, towarzyszył ustabilizowany poziom białka wynoszący około 6,5% w suchej masie.
Przedmiotem badań wykonanych w latach 2002-2005 w Stacji Doświadczalnej w Prusach koło Krakowa, należącej do Uniwersytetu Rolniczego, była ocena wpływu dwóch zróżnicowanych technologii uprawy na plonowanie, zawartość oraz plon białka kilku wybranych odmian pszenicy ozimej. Porównywane technologie uprawy – średnio intensywna i intensywna – wywarły istotny wpływ na zawartość białka w ziarnie badanych odmian oraz na plon ziarna i białka. Uprawa pszenicy w technologii intensywnej powodowała zwiększenie plonu ziarna o 1,5 t∙ha⁻¹, zawartości białka w ziarnie o 0,9 punktu procentowego, a wydajności białka o 230 kg∙ha⁻¹ w porównaniu z uprawą w technologii średnio intensywnej. Wpływ technologii uprawy na wielkość analizowanych cech zależał od przebiegu warunków pogodowych oraz odmiany. Badane odmiany pszenicy ozimej plonowały na zbliżonym, bardzo wysokim poziomie. Najniżej plonowała pszenica ‘Kobra Plus’, natomiast pozostałe odmiany od 11 do 17% wyżej. Największą zawartością białka w ziarnie charakteryzowały się odmiany Finezja i Soraja, a największą wydajnością białka – ‘Turnia’, ‘Soraja’ i ‘Finezja’.
W latach 1996-1998 przeprowadzono doświadczenie z odmianami lucerny różnego pochodzenia, zbieranymi 3- i 4-kośnie (kanadyjskimi: ‘Mohawk’ i ‘I Roqvois’, amerykańską: ‘Legend’ oraz polską: ‘Radius’), metodą split-plot. Największe plony suchej masy oraz białka ogólnego i właściwego wydały odmiany: ‘I Roqvois’ i ‘Radius’ (zbiór 3-kośny) oraz ‘I Roqvois’, ‘Mohawk’ i ‘Legend’ (zbiór 4-kośny). Uzyskane wyniki sugerują możliwość uprawy odmian ‘I Roqvois’ i ‘Mohawk’ oraz ‘Legend’ w południowo--wschodniej Polsce.
Badania prowadzono w Instytucie Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, w wazonach Mitscherlicha. Czynnikiem I rzędu były dwa genotypy bobiku: Nadwiślański - typ tradycyjny i Tim - typ samokończący, a czynnikiem II rzędu była wilgotność gleby: 30, 50 i 70% ppw, którą zróżnicowano w okresie kwitnienie-dojrzewanie. Zmniejszenie zawartości wody w glebie silnie ograniczało plon nasion i białka obydwu odmian bobiku. Bobik odmiany Tim był bardziej wrażliwy na niedobór wody w glebie niż odmiana Nadwiślański.
W latach 2004-2006 w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym w Pawłowicach pod Wrocławiem (51°09’ N; 17°06’ E) przeprowadzono doświadczenie polowe, którego celem było określenie reakcji trzech mieszańców kukurydzy kiszonkowej, różniących się wczesnością, na sposoby ograniczania zachwaszczenia: kontrola – nie stosowano żadnych zabiegów odchwaszczających, odchwaszczanie mechaniczne – poprzez opielanie a następnie obsypywanie, odchwaszczanie chemiczne – jeden lub dwa zabiegi herbicydowe. Sposób odchwaszczania wpływał na obsadę kukurydzy. Istotnie mniejszą liczbę roślin stwierdzono na obiektach bez odchwaszczania oraz odchwaszczanych mechanicznie niż na obiektach, na których zastosowano herbicydy. Badane sposoby odchwaszczania wpłynęły korzystnie na wielkość plonu suchej masy oraz jego strukturę. Z obiektów odchwaszczanych chemicznie i mechanicznie uzyskano plon suchej masy istotnie wyższy (odpowiednio: 8,3 i 8,5 t·ha⁻¹), niż gdy nie wykonywano żadnych zabiegów pielęgnacyjnych (3,1 t·ha⁻¹). W efekcie wydajność białka oraz jednostek paszowych produkcji mleka z ha kształtowała się podobnie jak plon suchej masy. Zastosowanie zarówno herbicydów, jak i zabiegów mechanicznych pozwoliło na ograniczenie biomasy chwastów w zbliżonym stopniu. Badane mieszańce różniły się obsadą – największą liczbę roślin stwierdzono dla mieszańca Iman. Mieszaniec Wilga plonował istotnie niżej (5,1 t s.m. z ha) niż Blask (7,0 t s.m. z ha) i Iman (7,7 t s.m. z ha). Nie stwierdzono istotnych różnic pozostałych ocenianych cech pomiędzy mieszańcami.
W doświadczeniu wazonowym oceniano wpływ kompostów wytworzonych z nieselekcjonowanych odpadów komunalnych i zieleni miejskiej na kształtowanie wysokości uzyskanego plonu roślin oraz zawartość i plon białka. Działanie kompostów porównywano z wpływem obornika stosowanego w dawkach równoważnych z kompostami pod względem ilości wniesionego azotu ogółem i węgla organicznego. Na wybranych obiektach zastosowano uzupełniające nawożenie mineralne. Użyźnianie gleby kompostami przyczyniło się do zwiększenia plonu suchej masy uprawianych roślin, co szczególnie uwidoczniło się w pierwszym roku badań. Następczy wpływ kompostów był znacznie słabszy. Zwiększając dawki kompostów z odpadów miejskich najczęściej uzyskiwano wzrost plonu roślin. Najkorzystniej na plonowanie roślin wpłynął kompost 3 miesięczny. Wyraźną zwyżkę plonowania obserwowano na obiektach kompost + NPK, co wskazuje na deficyt azotu mineralnego w glebie oraz potrzebę dodatkowego nawożenia mineralnego. Zawartość białka w roślinach była uzależniona w większym stopniu od gatunku uprawianej rośliny niż fazy dojrzałości kompostu i wielkości dawki. W przypadku kukurydzy do zwiększenia zawartości białka w największym stopniu przyczynił się kompost 1 miesięczny, natomiast w słoneczniku kompost 1 i 3 miesięczny. U pozostałych gatunków roślin, uprawianych w drugim i trzecim roku doświadczenia, takie efekty obserwowano po zastosowaniu kompostu 3 i 6 miesięcznego. Nawożenie kompostem z zieleni miejskiej przyczyniło się do większego wzrostu plonu białka, w porównaniu z kompostami z odpadów komunalnych w przypadku słonecznika i facelii, zbliżone efekty otrzymano w uprawie jęczmienia, natomiast słabsze u kukurydzy i gorczycy.
W trzyletnich doświadczeniach polowych przeprowadzonych w latach 2001-2003 oceniano wpływ zróżnicowanej intensywności uprawy grochu siewnego na zawartość i plon białka w nasionach. Badaniami objęto nisko-, średnio- i wysokonakładową technologię uprawy. Materiał doświadczalny stanowiły cztery odmiany grochu siewnego – dwie jadalne: Rola i Agra oraz dwie pastewne: Sokolik i Wiato. Mimo iż najwyższą zawartość i plon białka w nasionach stwierdzono u wszystkich odmian grochu uprawianego z zastosowaniem technologii wysoko intensywnej, to wpływ samej technologii był istotnie statystycznie mniejszy, bowiem znacznie większe zróżnicowanie zawartości i plonu białka wynikało ze zmienności warunków klimatycznych w latach uprawy.
Wyniki badań pochodzą z doświadczenia polowego przeprowadzonego w latach 2002-2004 w Rolniczej Stacji Doświadczalnej Zawady (52°06’ N; 22°06’ E), należącej do Akademii Podlaskiej w Siedlcach. Doświadczenie założono metodą losowanych podbloków (split-splot) w trzech powtórzeniach. Celem badań było określenie wpływu sposobów uprawy roli (tradycyjnej i uproszczonej) oraz siedmiu sposobów odchwaszczania łanu ziemniaka na plony suchej masy, skrobi i białka ogólnego. Wykazano istotny wpływ sposobów odchwaszczania i lat badań na plon suchej masy bulw, plon skrobi i białka ogólnego. Największe plony suchej masy, skrobi oraz białka ogólnego uzyskano na obiekcie, na którym zastosowano odchwaszczanie mechaniczne do wschodów, a po wschodach mieszankę herbicydów Plateen 41,5 WG (2,0 kg·ha⁻¹) + Fusilade Forte 150 EC (2,5 dm³·ha⁻¹) + Atpolan 80 EC 1,5 (dm³·ha⁻¹), natomiast najmniejsze – na obiekcie, na którym stosowano pielęgnację mechaniczną do wschodów i po wschodach roślin ziemniaka.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.