Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 36

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  preparaty skrobiowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Współczesne technologie produktów niskokalorycznych przewidują wykorzystanie skrobi modyfikowanych do celów spożywczych oraz zastąpienie sacharozy innymi substancjami słodzącymi. W związku z tym wydaje się konieczne prowadzenie badań modelowych preparatów skrobi modyfikowanych z sacharozą i jej zamiennikami. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu sacharozy i jej zamienników na wybrane właściwości reologiczne preparatów skrobiowych. Materiał badawczy stanowiły handlowe modyfikowane skrobie ziemniaczane: skrobia utleniona żelująca (E 1404), fosforan diskrobiowy (E 1412), acetylowany fosforan diskrobiowy (E 1414) i acetylowany adypinian diskrobiowy (E 1422) produkowane przez Wielkopolskie Przedsiębiorstwo Przemysłu Ziemniaczanego S.A. w Luboniu oraz sacharoza, sorbitol, acesulfam K, aspartam. Wymienione skrobie przebadano pod względem zdolności wiązania wody i rozpuszczalności w wodzie w temperaturze 25 i 60 °C, wyznaczono również krzywe płynięcia przy użyciu reometru rotacyjnego Rheolab MC1. Do wyznaczenia krzywych płynięcia przygotowano 5 % kleiki skrobiowe w wodzie, w roztworze sacharozy lub jej zamienników. Stężenie sacharozy było dobrane zgodnie ze stężeniem sugerowanym przez producentów budyniów spożywczych, natomiast pozostałe roztwory słodzików sporządzono tak, by stopień słodkości był porównywalny ze słodkością roztworu sacharozy. Kleiki bezpośrednio po przygotowaniu umieszczono w elemencie pomiarowym reometru rotacyjnego i wykonano pomiar w temperaturach 25 ± 0,5 °C, 40 ± 0,5 °C i 60 ± 0,5 °C. Wykreślono krzywe płynięcia, a do ich opisu zastosowano model Herschela-Bulkley`a.
Celem niniejszej pracy było ustalenie wpływu wysokiego udziału nowego preparatu skrobi modyfikowanej w diecie na wybrane parametry ogólnożywieniowe u szczurów, a w szczególności ocena jego strawności in vivo. Doświadczenie zrealizowano na 20 samcach szczurów białych rasy Wistar w wieku 9 tygodni, którym podawano 2 półoczyszczone diety eksperymentalne z wysokim (50%-owym) udziałem badanych preparatów skrobiowych: preparatu kleikowanej skrobi ziemniaczanej (Solamyl - S) oraz badanej skrobi modyfikowanej na drodze wysokociśnieniowej homogenizacji kleików (H). Spożywanie diety z dużym udziałem preparatu skrobiowego H miało podobny wpływ na parametry wzrostowe i ogólnożywieniowe u szczurów, w tym na ogólną strawność diety, jak w przypadku podawania diety ze skrobią S. Wysoki udział preparatu skrobi modyfikowanej H w diecie powodował, w porównaniu z preparatem S, przyspieszenie pasażu treści pokarmowej oraz zwiększenie zawartość wody w kale, co może sugerować wpływ degradacji bakteryjnej na uzyskane wyniki strawności.
Celem pracy było określenie właściwości preparatów skrobiowych otrzymanych ze skrobi ziemniaczanej ekstrudowanej w różnych wartościach temperatury, poddanych prażeniu z dodatkiem i bez dodatku glicyny. Badane preparaty skrobiowe różniły się swoimi właściwościami, a kierunek i wielkość tych zmian uzależnione były od temperatury ekstruzji oraz zastosowanego procesu prażenia lub prażenia z glicyną. Preparaty poddane prażeniu były mniej podatne na działanie amyloglukozydazy i tworzyły mniej lepkie kleiki niż preparaty nieprażone. Prażenie z glicyną preparatów skrobi ekstrudowanej, w porównaniu z preparatami poddanymi tylko prażeniu, powodowało ich znaczne pociemnienie, zmniejszenie rozpuszczalności i wodochłonności, obniżenie temperatury końcowej kleikowania i lepkości sporządzanych kleików oraz zmniejszenie podatności skrobi na działanie amyloglukozydazy.
W pracy otrzymano preparaty skrobiowe ze zmielonych i obłuszczonych nasion fasoli wielokwiatowej odmiany tycznej Piękny Jaś (Phaseolus multiflorus) oraz bobu (Vicia faba) odmiany Bartom i poddawano modyfikacji hydrotermicznej (stosunek woda : skrobia 1:3) w temperaturze 60°C (skrobia bobu) lub 62°C (skrobia fasoli) przez 24 godz.. Uzyskane preparaty charakteryzowały się wysoką zawartością skrobi, przy czym w preparacie z nasion bobu było jej więcej (96,3%) niż w preparacie z nasion fasoli (91,6%). Natomiast zawartość amylozy była na zbliżonym poziomie w obu preparatach z nasion fasoli i bobu i wynosiła odpowiednio 25 i 26%. Skrobia z fasoli miała wyższą zdolność wiązania wody w 60°C (6,2 g H2O/g) w porównaniu ze skrobią bobu (4,4 g H2O/g), natomiast rozpuszczalność była zbliżona i wynosiła odpowiednio 9,9 i 10,7%. Podniesienie temperatury do 80°C wpływało na zwiększenie zarówno rozpuszczalności, jak i wodochłonności. Badane skrobie fasoli i grochu charakteryzowały się dość niską strawnością, wynoszącą odpowiednio 46,9 i 39,3%. Badania skrobi modyfikowanej hydrotermicznie (PSMH) wykazały, że zastosowana modyfikacja spowodowała dalsze oczyszczenie preparatu (zmniejszenie zawartości popiołu i białka) oraz zmniejszenie zawartości amylozy i powierzchni właściwej ziaren skrobiowych. Modyfikacja wpłynęła jednak na zmniejszenie wodochłonności i rozpuszczalności preparatów skrobiowych. Odnotowano jednak wzrost tych wartości wraz ze wzrostem temperatury z 60 do 80ºC. Stwierdzono również znaczną poprawę strawności in vitro skrobi (>1,5-krotną) obu preparatów.
Celem niniejszej pracy była ocena wybranych właściwości fizykochemicznych skrobi modyfikowanych z kukurydzy woskowej badanych oddzielnie, a także w układach mieszanin. Do badań użyto preparatów skrobi kukurydzy woskowej: Clearam, Pregeflo, C*Tex, a także mieszaniny tych skrobi w stosunku 1:1. Skrobie oraz ich mieszaniny przebadano pod względem właściwości fizykochemicznych. Oznaczono rozpuszczalność w wodzie i zdolność wiązania wody w temperaturze 20, 60 i 80 °C, stopień retrogradacji oraz synerezy. Wyznaczono również charakterystykę kleikowania 7 % wodnych dyspersji skrobiowych, a także przeprowadzono badania właściwości reologicznych 5 % kleików skrobiowych w reometrze rotacyjnym, stosując współosiowe cylindry jako element pomiarowy. Wykreślono krzywe płynięcia, które opisano modelami Herschel-Bulkleya oraz Ostwalda de Waele`a, wyznaczono pole powierzchni histerezy tiksotropii, a także oszacowano stopień odbudowy struktury badanych kleików skrobiowych. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że analizowane skrobie różniły się między sobą właściwościami fizykochemicznymi. Największą zdolność wiązania wody wykazywała skrobia Clearam, a najmniejszą skrobia – C*Tex. Z kolei największą rozpuszczalnością w wodzie charakteryzował się preparat Pregeflo, a najmniejszą - skrobia Clearam. Spośród badanych układów, mieszanina skrobi Clearam i C*Tex rozpuszczała się w wodzie najsłabiej. Wszystkie badane preparaty i ich układy uzyskiwały maksymalne wartości zdolności wiązania wody i rozpuszczalności w wodzie dopiero w temperaturze 80 °C. Analizowane żele wykazywały bardzo dobrą stabilność podczas przechowywania w temperaturze 6 °C. W badanym okresie przechowywania żeli nie zaobserwowano zjawiska retrogradacji oraz nie stwierdzono objawów synerezy. Zaobserwowano znaczne różnice charakterystyki kleikowania badanych preparatów. Skrobia Pregeflo kleikowała już w temperaturze 25 °C. Niską temperaturę kleikowania oraz niską temperaturę przy maksimum lepkości wykazał także preparat Clearam. Skrobia Clearam wykazała ponad dwukrotnie większą lepkość maksymalną w porównaniu z pozostałymi preparatami. Wszystkie skrobie charakteryzowały się bardzo dobrą odpornością na ogrzewanie. Po ochłodzeniu uzyskiwały lepkość równą lub większą od wartości maksymalnej. Kleiki badanych skrobi wykazywały właściwości płynów nieniutonowskich rozrzedzanych ścinaniem, granicę płynięcia oraz zjawisko tiksotropii. Stwierdzono występowanie interakcji w układach skrobi Clearam i C*Tex oraz Clearam i Pregeflo, które objawiały się powstaniem struktury bardziej odpornej na ścinanie. Stopień odbudowy struktury wszystkich kleików skrobiowych wynosił od 70,1 % (w przypadku preparatu Pregeflo) do 96,2 % (skrobia C*Tex).
Przeprowadzono doświadczenia nad modyfikacją skrobi ziemniaczanej metodą ekstruzji przy użyciu ekstrudera Clextral BC-92. Rezultaty badań wykazały, że skrobia ziemniaczana ekstruzyjnie modyfikowana w temperaturze 210°C charakteryzuje się najwyższą rozpuszczalnością w wodzie, zdolnością wiązania wody i żelowania. Właściwości funkcjonalne skrobi modyfikowanej wynikają z jej makromolekularnej degradacji zachodzącej podczas oddziaływania energii mechanicznej i cieplnej w procesie ekstruzji.
Dietetyczne preparaty skrobiowe stanowią specyficzną klasę produktów spożywczych zaliczanych do grupy prebiotyków. Oporność pewnych frakcji skrobiowych na trawienie przez enzymy amylolityczne przewodu pokarmowego jest związana z brakiem rozpuszczalności w wodzie oraz obecnością innych wiązań niż α-l,4- oraz α-l,6-glikozydowych. W celu otrzymania nierozpuszczalnych w wodzie preparatów skrobinowych opornych na enz amylolityczne stosuje się metody mające na celu stymulowanie retrograi i rekrystalizacji. Otrzymywanie rozpuszczalnych dietetycznych prepare skrobiowych polega na stymulowaniu reakcji transglikozydacji z utworzeniem wiązań α-l,2-; α-l,3-; β -1,4- oraz β l,6-glikozydowych.
Celem pracy było zbadanie wpływu ekstruzji na właściwości funkcjonalne mieszanek skrobiowo-białkowych. W doświadczeniu otrzymano koekstrudaty z mieszanek o składzie: skrobia ziemniaczana ekslruzyjnie modyfikowana (SEN)+koncentrat białek serwatkowych (KBS) w proporcji 1:1, SEM+KBS+kazeinian sodowy (KS) w proporcji 1:1:1, SEM + KS w proporcji 1:1. Komponenty po wstępnym wymieszaniu ekstrudowano w ekstruderze Clextral BC 92. Koekstrudaty mielono do granulacji 120 mesh i po wychłodzeniu badano rozpuszczalność, absorpcję wody, tłuszczu, wydajność emulgowania i zdolność stabilizowania emulsji o/w. Rezultaty badań wykazały, ie proces ekstruzji modyfikuje właściwości funkcjonalne mieszanek skrobiowo-białkowych. Cechy fizykochemiczne koekstrudatów skrobiowo-białkowych mogą być wykorzystane przy stosowaniu ich jako dodatków do żywności.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.