Podłoga jest elementem budynku mającym na celu wykończenie przegród poziomych, nadanie im właściwości użytkowych i estetycznych. Posadzki drewniane są częstym elementem wykończeniowym podłóg obiektów budowlanych. Dzięki właściwościom fizycznym drewna takie rozwiązanie gwarantuje komfort użytkownikom podłóg. Renowacja zabytkowych posadzek drewnianych charakteryzuje się znaczną specyfiką robót ze względu na potrzebę zachowania ich unikalnego charakteru. Celem pracy jest usystematyzowanie pojęć definiujących drewnianą warstwę wierzchnią podłóg zabytkowych oraz wykonywanych współcześnie. W artykule omówiono przykłady renowacji posadzki zabytkowej oraz realizacji posadzki wykonywanej od podstaw, które posłużyły jako zobrazowanie terminologii i różnic między pałacową zabytkową mozaiką a wykonywaną współcześnie. Analiza literatury pod względem terminologii związanej z posadzkami drewnianymi pozwoliła unaocznić różnice w wykonawstwie warstw wierzchnich podłóg. W pracy przedstawiono również genezę powstania terminu „posadzka pałacowa” oraz jego współczesną interpretację.
W artykule przedstawiono wyniki analiz wydajności liniowej, a także struktury kosztów produkcji, za pomocą cienkich pił na pilarce ramowej wielopiłowej i taśmowej, dębowych elementów licowych podłóg klejonych warstwowo. Stwierdzono, że przy przecinaniu deszczułek o grubości 4 mm o szerokości mniejszej od + -180 mm bardziej wydajna jest pilarka ramowa wielopiłowa, zaś w pozostałych przypadkach widać przewagę wydajności pilarki taśmowej. W obu technologiach przecinania struktury kosztów całkowitych są podobne, a koszty surowca mają udziały największe, przekraczające 80% i różnią się od struktury kosztów typowego tartaku europejskiego.