Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 33

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  plant competition
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W pracy przedstawiono model doświadczenia polowego w badaniach nad konkurencją wzajemną pomiędzy rośliną uprawną a chwastami w agrofitocenozie. Zaproponowano wskaźniki służące ocenie skutków tych oddziaływań. Wskaźniki te oparte są na względnych różnicach liczby osobników, ilości biomasy i wielkości cech biometrycznych roślin. Pozwalają zatem określić i porównać reakcje rośliny uprawnej na zachwaszczenie, reakcje poszczególnych gatunków i zbiorowiska chwastów na konkurencję rośliny uprawnej oraz ocenić konkurencję wzajemną rośliny uprawnej i chwastów w danej agrofitocenozie. Sposób określania poszczególnych wskaźników oddziaływania konkurencyjnego umożliwia porównanie efektów tych wpływów u różnych gatunków, w różnych fazach rozwojowych i na różnych organach rośliny.
The study on different varieties of wild oat competition in spring barley was carried in 1989 and 1990y. 10 varieties of Avena fatua in 4 densities ( 0, 16, 32, 64 plants per m2) were sown with spring barley. Each variety had different influence on the yield and elements of its structure. On the tillering the highest had varieties G and C, the lowest D. On a number of grains in a head - the highest - D, the lowest A, B, G, H, I, J and on a mass of 1000 grains the highest - F,I and the lowest - A. Beginning from the density of 16 wild oat plants, the yield of spring barley is lowering significantly. This is due to lower number of grains in the head.
We performed manipulative field experiments to investigate the effects of soil disturbance and exposure to a fungal plant pathogen, Puccinia coronata (Corda), on the establishment and spread of two introduced, cultivated genotypes of perennial ryegrass, Lolium perenne (L.). The two cultivars of L. perenne with different levels of susceptibility to P. coronata were introduced to grassland sites to investigate whether a plant cultivar selected to resist a pathogen shows better establishment in semi-natural plant communities than a susceptible cultivar. At two sites where L. perenne was already present, the addition of L. perenne seeds had no significant effect on the shoot biomass of the species, indicating that these populations were not seed limited. Exposure to the pathogen resulted in disease, and infected L. perenne populations showed increased shoot biomass over the course of the 3 year experiment and at harvest the final year, but no effect on seed production. Reproductive allocation was not affected by disease exposure in disturbed plots, but decreased in the presence of disease in undisturbed plots. The increased biomass observed in the semi-natural plant communities when exposed to the pathogen contrasts with the reduced biomass observed in garden experiments when the two cultivars of L. perenne were exposed to pathogen attack. The surprising positive effect of P. coronata on biomass in semi-natural communities indicates that processes here are more complex than in more intensively managed production systems.
Atriplex tatarica is an invasive annual plant from Central Asia. It is an early successional species of disturbed habitats, tolerant of a high content of NaCl. It grows also by the roadsides, on lawns by the streets and other places in cities sprayed with salt during snowfalls. The paper presents results of the analysis of abundance and patterns of occurrence of this invasive subhalophytic plant by the roadsides in the Warsaw city. We found that frequency and distribution of Atriplex tatarica increased significantly over the last few decades. The species grows chiefly along main streets which are de-iced. It forms monodominant patches of different length at the zone closest to the street verge. The NaCl concentration there is significantly higher than in the zones more distant from the street verge, although this parameter is very variable. The cover of other species increases with an increasing distance from the roadside verge.
W latach 1997-1999 w Stacji Doświadczalnej Katedry Szczegółowej Uprawy Roślin AR Kraków w Prusach koło Krakowa porównano plonowanie bobiku i gorczycy białej, wysianych w czystym siewie oraz jako 2 lub 3 gatunkowe mieszanki międzyplonów ścierniskowych. Obiekty - gorczycy białej uprawianej w siewie czystym oraz w trójgatunkowej mieszance krzyżowej z rzodkwią oleistą i facelią błękitną, plonowały istotnie wyżej od pozostałych międzyplonów. Gorczyca biała odznaczała się dużym tempem wzrostu, co pozwalało jej wykształcać najwyższe rośliny, dominujące w siewie mieszanym nad gatunkami towarzyszącymi. Gorczyca biała znajdowała lepsze warunki do wzrostu i plonowania w mieszankach, w porównaniu do siewu czystego, dlatego należy rozwijać jej uprawę w formie mieszanek międzyplonów ścierniskowych. Bobik wysiewany w czystym siewie oraz trójgatunkowa mieszanka (rośliny strączkowe) tego gatunku z peluszką i wyką, plonowały istotnie niżej od międzyplonów w skład których wchodziła gorczyca biała. Sposób uprawy bobiku wpływał na kształtowanie się cech morfologicznych roślin. W porównaniu z siewem czystym, uprawa bobiku w mieszance z peluszką i wyką spowodowała wydłużenie roślin oraz zwiększenie liczby i łącznej powierzchni liści z pojedynczej rośliny. Uprawa bobiku w czystym siewie stymulowała rozwój samosiewów jęczmienia ozimego, dlatego ich biomasa w tym obiekcie była największa.
W pracy omówiono wyniki 3-letnich badań nad zbiorowiskami chwastów w łanie rzepaku ozimego uprawianego w 6-polowym płodozmianie po grochu oraz 26-28-letniej monokulturze, nie traktowanego i traktowanego herbicydami. W płodozmianie bez ochrony herbicydami stwierdzono 246 osobników chwastów na 1 m2 o łącznej masie 107 g, a na obiekcie z herbicydami odpowiednio 84 i 47. Dominantami byly: Capsella bursa-pastorís (L.) Medicus, Matricaria discoidea DG. i Stellaria media (L.) Viii. W uprawie ciągłej bez stosowania herbicydów zbiorowisko chwastów liczyło średnio 811 osobników o masie 523 g, a po ich zastosowaniu wartości te zmalały odpowiednio do 144 i 185. Dominowały Stellaria media (L.) Vill., Matricaria discoidea DG. i M.perforata (L.) Schultz-Bip. W warunkach braku ochrony w biomasie łanu przed zbiorem rzepaku udział chwastów wyniósł w płodozmianie - 9%, a w monokulturze - 48%; z ochroną chemiczną odpowiednio 5 i 16%. W płodozmianie rzepak ozimy nie chroniony chemicznie plonował na poziomie 4.58 t nasion, podczas gdy chroniony dal plon o 13% mniejszy. W wyniku silnej konkurencji chwastów w monokulturze bez stosowania herbicydów uzyskano tylko 1,94 t nasion. Dzięki ochronie rzepaku herbicydami zwiększono go o 80%.
W latach 1996-1999 w doświadczeniu polowym badano wpływ uprawy jęczmienia jarego i owsa w mieszankach (odpowiednio 75/25, 50/50, 25/75%) oraz ich zasiewów jednogatunkowych przy zróżnicowanym nawożeniu azotem (0, 50, 65, 80 i 95 kg•ha⁻¹) na plon i elementy składowe plonu, tj. liczbę kłosów/wiech, liczbę i masę ziarniaków w kłosie/wiesze oraz krzewienie produkcyjne, w porównaniu do siewów czystych obu gatunków. W wyniku badań stwierdzono, że najwyższe plony ziarna wydała mieszanka z 50% udziałem obu komponentów. Średnio w okresie badań jęczmień i owies w siewach czystych plonowały niżej od mieszanek. Korzystniejsze warunki dla plonowania jęczmień znajdował w mieszankach z 25 i 75% udziałem owsa, natomiast owies w mieszance z 50% udziałem obu gatunków. Łączna uprawa wpłynęła korzystnie na współczynnik krzewienia produkcyjnego oraz liczbę ziaren w kłosie jęczmienia jarego, a niekorzystnie na liczbę ziaren w wiesze owsa.
W latach 2002, 2004, 2005, badano 16 mieszanek na glebie kompleksu żytniego dobrego, których skład stanowiły kombinacje 4 gęstości siewu owsa (140, 280, 420, 560 ziaren•m⁻²) i 4 gęstości siewu łubinu żółtego (25, 50, 75, 100 nasion•m⁻²) oraz 4 obiekty owsa w siewie czystym i 4 obiekty łubinu w siewie czystym, wysiewanych w tych samych gęstościach, co w mieszankach - łącznie 24 obiekty doświadczalne. Rośliny łubinu żółtego silnie reagowały na współwystępowanie w mieszankach z owsem. W przypadku niemal wszystkich cech ujawnił się negatywny wpływ owsa na łubin żółty w mieszankach, a jego skutki nasilały się wraz z zagęszczaniem siewu owsa. Rośliny łubinu w mieszankach były zdecydowanie gorzej rozwinięte a ich ubytki w okresie wegetacji zdecydowanie większe niż w siewie czystym łubinu. Silna redukcja niemal wszystkich cech roślin łubinu ujawniła się bardzo wyraźnie w plonach nasion łubinu, które w mieszankach okazały się aż 3,7-5,5-krotnie mniejsze niż w siewach czystych, przy analogicznych gęstościach siewu łubinu w obu przypadkach. Obecność łubinu w mieszankach nie była obojętna dla owsa, ale jego reakcje na współwystępowanie z łubinem okazały się stosunkowo słabe i ujawniły się tylko w niektórych cechach. Na ogół cechy morfologiczne roślin owsa i dorodność wykształcanych organów generatywnych silniej zależały od gęstości siewu owsa w mieszance niż od gęstości siewu łubinu w mieszance. Stąd takie cechy owsa jak wysokość źdźbła, masa ziarna w wiesze, czy obsada wiech kształtowane były przez gęstość siewu owsa, natomiast współwystępujący w różnym zagęszczeniu łubin nie determinował tych cech w stopniu dającym się udowodnić. Istotny natomiast i współdziałający wpływ miały gęstości siewu obu komponentów mieszanki na krzewienie produkcyjne i plon ziarna owsa.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.