W ostatnich latach pojawił się w literaturze naukowej termin paludologia rozumiany jako nauka o mokradłach. Na Wydziale Kształtowania Środowiska i Rolnictwa Uniwersytetu Warmińsko Mazurskiego w Olsztynie wykładany jest przedmiot Paludologia. Przyjęto, że mokradła określane też jako siedliska hydrogeniczne są to miejsca silnie uwodnione ze specyficzną florą i fauną przystosowaną do nadmiaru wody. Wynikiem dużego uwilgotnienia jest akumulacja utworów hydrogenicznych głównie w postaci torfu, ale również mułu i gytii. Najważniejszymi mokradłami są torfowiska, mułowiska i gytiowiska. Uznano za celowe zaliczanie do mokradeł także odwodnionych i przeobrażonych siedlisk hydrogenicznych użytkowanych rolniczo, występujących pod lasami lub będących nieużytkami. Uzasadnieniem jest mokradłowa geneza tych siedlisk oraz możliwość ich renaturyzacji czyli odtwarzania pierwotnych warunków siedliskowych. Paludologia uznaje za konieczne odejście od traktowania mokradeł głównie jako obszarów ważnych gospodarczo. Wskazuje na szczególną rolę tych terenów w środowisku przyrodniczym polegającą na gromadzeniu materii organicznej i kształtowaniu stosunków wodnych. Mokradła będące miejscem bytowania specyficznych gatunków roślin i zwierząt istotnie zwiększają różnorodność biologiczną. Podkreśla się jednocześnie małą odporność mokradeł na zmiany w środowisku. Dlatego dużego znaczenia nabiera zachowanie mokradeł w krajobrazie, ochrona ich cennych walorów przyrodniczych oraz zrównoważone, proekologiczne użytkowanie. Tak rozumiane zadania wychodzące naprzeciw trendom nauki światowej są obszarem działania paludologii.