Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 6

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  organic substance content
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W 5 terminach, w okresie od lipca do listopada 2005 r. oznaczono, metodami standardowymi stężenia: substancji rozpuszczonych ogółem (SR), jonów - SO₄²⁻, Ca²⁺, Mg²⁺, Cl⁻, K⁺, Na⁺, Mn²⁺ oraz Feog, tlenu rozpuszczonego, a także wartość pH i przewodność elektrolityczną właściwą wody Potoku Pychowickiego, odwadniającego zlewnią o zróżnicowanym zagospodarowaniu. Dla wykazania procesu naturalnego oczyszczania wody oznaczenia prowadzono na odcinku 3,02 km w 5 punktach pomiarowo-kontrolnych. Na 1 - km odcinku cieku, pomiędzy punktami 1 i 2, zaobserwowano około 40% wzrost stężenia tlenu rozpuszczonego. Na kolejnym 2 - km odcinku stężenie O₂ wzrosło tylko o 5%. Stężenie składników mineralnych na ponad 2,2 - km, górnym odcinku do punktu 3 uległo redukcji o 7 - 45%. Na odcinku tym wzrosło tylko stężenie żelaza ogólnego. Na liczącym prawie 800 m, końcowym odcinku potoku redukcja zanieczyszczeń wynosiła tylko kilka do kilkunastu procent, a w przypadku siarczanów stwierdzono nawet wzrost stężenia. Ze względu na wysokie stężenie substancji rozpuszczonych i siarczanów, wodę potoku zaliczono do III klasy jakości i stanu ekologicznego umiarkowanego. Z biegiem potoku jakość wody uległa poprawie i kwalifikowała się do klasy II, a pod względem niektórych wskaźników nawet do klasy I. Obliczone związki regresyjne wykazały istotną, dodatnią zależność konduktywności od stężenia większości składników mineralnych, ujemną zaś od stężenia żelaza ogólnego, a jej brak od stężenia manganu.
Badania nad wpływem składu granulometrycznego, zawartości substancji organicznej oraz gęstości gleb na retencję wodną gleb przeprowadzono w latach 1999-2002 na próbkach glebowych o nienaruszonej strukturze pochodzących z warstwy ornej (0-25 cm) dla 16 gleb mineralnych. Stwierdzono, że wyższa zawartość frakcji iłu koloidalnego oraz substancji organicznej w badanych glebach istotnie zwiększała zawartość wody dla wartości odpowiadającej polowej pojemności wodnej (PPW). Wpływ zawartości substancji organicznej był tu 10-krotnie większy od zawartości iłu koloidalnego. W glebach o większych zawartościach iłu koloidalnego oraz substancji organicznej stwierdzono wyższe zawartości wody odpowiadającej punktowi trwałego więdnięcia roślin (PTWR). Przeprowadzone badania wykazały bardzo wysoce istotną statystycznie zależność pomiędzy zawartością iłu koloidalnego, gęstością objętościową a ilością wody dostępnej dla roślin (WD) oraz istotny związek pomiędzy zawartością substancji organicznej a wartością WD. Wyższa zawartość iłu koloidalnego i substancji organicznej w glebach zwiększała zawartość wody przy potencjale wodnym -lOOhPa (odpowiadającym polowej pojemności wodnej PPW) i przy -15000 hPa (odpowiadającej punktowi trwałego więdnięcia roślin PTWR). Uzyskane funkcje pedotransferu danych dla wody dostępnej dla roślin (WD), polowej pojemności wodnej (PPW) i punktu trwałego więdnięcia (PTWR) mogą być zastosowane do szacowania retencji wodnej gleb na podstawie ich składu granulometrycznego, zawartości substancji organicznej i gęstości objętościowej.
Do niekonwencjonalnych źródeł substancji organicznej można zaliczyć rolnicze i przemysłowe odpady. Wykorzystanie ich jako komponentów w produkcji preparatów mineralno-organicznych jest racjonalnym sposobem ich zagospodarowania. Oceny możliwości wykorzystania ich w rolnictwie dokonano na podstawie określenia zawartości substancji organicznej. Do tego celu zastosowano wybrane metody analityczne. Podczas oznaczania węgla organicznego w niekonwencjonalnych substancjach i odpadach organicznych najbardziej zasadne wydaje się zastosowanie metody termicznej analizy różnicowej. Metoda ta pozwala nie tylko na obserwację efektów energetycznych, zmian wagowych badanych substancji czy identyfikacji ich składu, ale również na ich termiczną utylizację i możliwość zagospodarowania przy niższych nakładach energetycznych.
Celem badań było określenie wpływu żywych ściółek w uprawie kukurydzy cukrowej na zawartość substancji organicznej w glebie, wodoodporność agregatów glebowych oraz zachwaszczenie. Zastosowano pięć rodzajów żywych ściółek: koniczynę białą, koniczynę białą zniszczoną herbicydem, lucernę chmielową, mieszankę żyta zwyczajnego z koniczyną białą i żyto zwyczajne oraz obiekty kontrolne: odchwaszczany regularnie oraz odchwaszczany dwukrotnie. Badania prowadzono w rejonie Krakowa, w latach 1999-2001. Żywe ściółki wysiewano w połowie kwietnia w pasach szerokości 50 cm. Kukurydzę cukrową ‘Sweet Trophy F1’ wysiewano 9 maja w rzędy pozbawione ściółki, w rozstawie 70x25 cm. W celu ograniczenia konkurencyjności, ściółki trzykrotnie koszono, pozostawiając pokos na poletkach. Zawartość substancji organicznej w glebie bezpośrednio po uprawie nie zmieniła się pod wpływem ściółkowania. Żastosowane ściółki zwiększyły ilość wodoodpornych agregatów glebowych o największej średnicy. W obiektach ściółkowanych żytem (mieszanka żyta z koniczyną oraz żyto) poziom mezoagregatów o średnicy 2,5 mm był dziesięciokrotnie większy niż agregatów o średnicy 1,5 mm, w obiektach ściółkowanych lucerną wzrastał czterokrotnie, a koniczyną trzykrotnie. Spośród zastosowanych ściółek żyto najskuteczniej ograniczało zachwaszczenie, a jego działanie zaznaczało się już od początku okresu wegetacji, podczas gdy roślin bobowatych dopiero w połowie wegetacji (VII/VIII). Zarówno ściółka z koniczyny, jak i z lucerny istotnie obniżyły liczbę chwastów w stosunku do uprawy kukurydzy bez ściółkowania, przy czym koniczyna była lepszym supresorem.
Siedem nowych substratów, których głównym komponentem był torf wysoki o różnej wielkości cząstek, przeznaczonych do uprawy oraz ukorzeniania i wysiewu roślin ozdobnych poddano ocenie właściwości fizycznych. Właściwości te oznaczono metodą standardową [Pn-En 13041 2002]. Charakterystyka obejmuje: porowatość, gęstość, zawartość materii organicznej, pojemność wodną, pojemność powietrzną, kurczliwość oraz krzywą retencji wody. Stwierdzono, że wszystkie wartości badanych cech fizycznych poszczególnych podłoży mieszczą się w optymalnym przedziale zawartości, jakimi powinno charakteryzować się zarówno podłoże przeznaczone do uprawy roślin ozdobnych w pojemnikach, jak i podłoże do wysiewu nasion i sadzonkowania. Krzywe retencji wody wskazują także na dobre właściwości powietrzno-wodne tych podłoży w szerokim zakresie uwilgotnienia.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.