Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 31

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  ochrona populacji
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W latach 2011–2013 zebrano dane o występowaniu i rozmieszczeniu zająca bielaka Lepus timidus w Polsce. Informacje przekazali głównie pracownicy nadleśnictw podlegających Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Białymstoku oraz parków narodowych: Białowieskiego, Biebrzańskiego i Wigierskiego. Uwzględniono także obserwacje własne autorów. Zgromadzono w sumie 136 pewnych stwierdzeń zająca bielaka z obszaru Polski północno-wschodniej z lat 1984–2013. Obecność tego gatunku potwierdzono w Puszczy Augustowskiej, Knyszyńskiej i Białowieskiej. Obszarem stale zasiedlanym przez niewielką populację bielaka jest Puszcza Augustowska, z której zebrano łącznie 123 obserwacje, w tym aż 120 z lat 2000–2013. Z pozostałych kompleksów leśnych znane są jedynie nieliczne stwierdzenia (6 z Puszczy Knyszyńskiej i 7 z Puszczy Białowieskiej). Mogą to być osobniki pochodzące z przygranicznych obszarów leśnych Białorusi lub, co wydaje się mniej prawdopodobne, zwierzęta autochtoniczne ze szczątkowej populacji tego gatunku. W Puszczy Augustowskiej zając bielak zasiedla przede wszystkim drzewostany młodsze i średniowiekowe, w wieku 41–60 lat. Wyraźnie rzadszy jest w drzewostanach starszych niż 80 lat. Najczęściej odnotowywany był na siedliskach boru świeżego (45% stwierdzeń) i boru mieszanego świeżego (36%) w drzewostanach z panującą sosną zwyczajną Pinus sylvestris. Do najważniejszych zagrożeń gatunku należą: presja ssaków drapieżnych (szczególnie lisa Vulpes vulpes), postępujące ocieplenie klimatu oraz możliwa hybrydyzacja z zającem szarakiem Lepus europaeus.
Przepisy prawa krajowego i międzynarodowe zobowiązują Polskę do opracowania i wdrożenia strategii ochrony niedźwiedzia brunatnego Ursus arctos dla zapewnienia przetrwania gatunku oraz utrzymania żywotnej populacji we właściwym stanie ochrony. Taki był główny cel projektu „Opracowanie krajowych strategii gospodarowania wybranymi gatunkami zagrożonymi lub konfliktowymi” koordynowanego przez pracowników Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie w latach 2009–2011. Jednym z narzędzi służących opracowaniu strategii były warsztaty przeprowadzone w trzech obszarach tematycznych: (1) monitoring populacji i rozwiązywanie sytuacji konfliktowych, (2) ochrona siedlisk, (3) zarządzanie populacjami transgranicznymi. W trakcie pierwszego cyklu warsztatów podkreślano konieczność właściwego zapobiegania szkodom oraz wdrożenia monitoringu genetycznego. Przedyskutowano i wspólnie kształtowano propozycje stworzenia Grupy Roboczej ds. Niedźwiedzi, grupy interwencyjnej, banku danych oraz wdrożenia standardowych protokołów. W kolejnym cyklu warsztatów wskazywano brak planowania przestrzennego jako główne zagrożenie dla ochrony siedlisk niedźwiedzia, a na trzecim, międzynarodowym warsztacie dyskutowano o współpracy z sąsiadującymi krajami w zakresie wspólnego monitoringu, prewencji szkód czy wymiany informacji o populacji
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.