Artykuł dotyczy zagadnień bezpieczeństwa i trwałości budynków wzniesionych w technologiach wielkopłytowych w latach 1960–1990. W tym okresie na różnych etapach procesu inwestycyjnego dochodziło do wielu nieprawidłowości, które mogły skutkować obniżeniem jakości wykonawstwa budynków i powstawaniem wielu różnych defektów m.in. w obszarze złączy konstrukcyjnych między elementami prefabrykowanymi. W artykule wskazano możliwość wykorzystania modelowania numerycznego do oceny pracy połączeń, w których występuje np. niejednorodność struktury materiału wypełniającego (tzw. raki). Do analiz wybrano poziome złącza stropu i wewnętrznej ściany nośnej wykonane w systemie centralnym Wk-70. W pracy przedstawiono wyniki wariantowych symulacji komputerowych pracy tzw. złącza referencyjnego oraz złączy zawierających zmienny udział, rozmieszczenie i kształt defektów. Wyniki obliczeń mogą stanowić podstawę do wskazania kierunków prac diagnostycznych budynków wielkopłytowych, oceny stanu technicznego konstrukcji i podjęcia decyzji o jej naprawie lub wzmocnieniu.
W pracy przedstawiono metodykę i wyniki oceny stanu technicznego betonowej budowli wodnej; ocenę tę przygotowano w ramach diagnostyki jednoetapowej. Do oceny wytypowano jaz zapory zbiorników wodnych w Zesławicach. Celem pracy, poza opracowaniem oceny technicznej badanego obiektu, było wykazanie wpływu kompetencji osób dokonujących tej oceny na jej wynik. Ocenę stanu technicznego jazu wykonano zgodnie z metodyką zaproponowaną przez Zawadzkiego [2005], w dwóch fazach. W każdej fazie diagnozy uczestniczyło osiem dwu-, trzyosobowych grup inżynierów – słuchaczy studiów dziennych drugiego stopnia na Wydziale Inżynierii Środowiska i Geodezji Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie. Określono zmianę wyników za pomocą różnicy sum kwadratów reszt, obliczonej na podstawie wyników ocen drugiego i pierwszego etapu. Wyniki ocen studentów odniesiono do wyników oceny eksperta – opiekuna studentów w czasie zajęć terenowych. Ocena stanu technicznego jazu zapory zbiorników wodnych w Zesławicach wskazuje na stan niespełna dobry – według eksperta wynosi ona 3,9. Średnia z ocen końcowych pierwszego etapu ośmiu grup to 3,1. W drugim etapie, po instruktażu opiekuna, średnia z ocen końcowych ośmiu grup studentów wynosiła 3,7. Badania dotyczące wpływu kompetencji osób dokonujących oceny technicznej budowli wodnej na wynik tej oceny wykazały, iż niedostateczna wiedza i brak doświadczenia osób kontrolujących stan techniczny przyczynia się zaniżeniu wyników oceny.
Celem artykułu była ocena finansowo-techniczna usprawnień organizacyjnych oraz wykorzystanie zasobów badanych podmiotów w ramach prowadzonej przez nie działalności gospodarczej. Pomiaru efektywności finansowej dokonano za pomocą wskaźników rentowności (aktywów, sprzedaży i kapitału własnego), natomiast oceny technicznej zgodnie z metodą DEA, uwzględniającą model: CRS, VRS oraz skalę produkcji. Zmiennymi zastosowanymi w modelu były przychody z działalności operacyjnej oraz nakłady, tj. powierzchnia UR, nakłady pracy, wartość środków trwałych, a także koszty związane z użyciem materiałów i energii. Wyniki badań nie wykazały istotnych różnic między badanymi grupami podmiotów zrzeszonych (grupa Z) i niezrzeszonych w GPR (grupa N) pod względem osiągniętych wskaźników efektywności.