Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 38

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  obiekty zabytkowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Podłoga jest elementem budynku mającym na celu wykończenie przegród poziomych, nadanie im właściwości użytkowych i estetycznych. Posadzki drewniane są częstym elementem wykończeniowym podłóg obiektów budowlanych. Dzięki właściwościom fizycznym drewna takie rozwiązanie gwarantuje komfort użytkownikom podłóg. Renowacja zabytkowych posadzek drewnianych charakteryzuje się znaczną specyfiką robót ze względu na potrzebę zachowania ich unikalnego charakteru. Celem pracy jest usystematyzowanie pojęć definiujących drewnianą warstwę wierzchnią podłóg zabytkowych oraz wykonywanych współcześnie. W artykule omówiono przykłady renowacji posadzki zabytkowej oraz realizacji posadzki wykonywanej od podstaw, które posłużyły jako zobrazowanie terminologii i różnic między pałacową zabytkową mozaiką a wykonywaną współcześnie. Analiza literatury pod względem terminologii związanej z posadzkami drewnianymi pozwoliła unaocznić różnice w wykonawstwie warstw wierzchnich podłóg. W pracy przedstawiono również genezę powstania terminu „posadzka pałacowa” oraz jego współczesną interpretację.
Rola rewaloryzacji poszczególnych elementów krajobrazu kulturowego jest dla procesu rewitalizacji tylko jednym z licznych zagadnień, jednak spektakularnym i znaczącym w dotychczasowych inwestycjach realizowanych w ramach LPR. Rozmaite programy, jak choćby wrocławski „100 kamienic”, stawiają za cel niezwykle ważny i naglący ratunek zabytkowej zabudowy charakteryzującej się wysokimi walorami historycznymi. Druga połowa XX w. i wiek XXI wprowadziły jednak w historycznie ukształtowaną i zniszczoną przestrzeń realizacje, które mają destruktywny wpływ na obraz zabytkowych dzielnic. Widok kontrastujących plomb z wielkiej płyty w pierzejach zabytkowych kamienic jest więc dziś jednym z elementów najbardziej degradujących krajobraz kulturowy śródmieść. Przy oczywistym założeniu braku możliwości całkowitej wymiany tych budynków pojawia się pytanie, jak łagodzić te negatywne kontrasty? Przedstawione przykłady są wynikiem analizy trendów obserwowanych w polskich, hiszpańskich i francuskich miastach. Często wprowadzanie analogicznych rozwiązań towarzyszyło mądrze prowadzonym remontom budynków lub przekształceniom ich funkcji. Pojawiają się zatem sięgające do odmiennych środków i rozpatrywane z punktu widzenia ich wad i zalet cztery propozycje do zastosowania na elewacjach obiektów dysharmonizujących: 1) wykorzystanie tynków kolorowych, 2) wprowadzenie stosunkowo neutralnych wizualnie murali, zakładające uruchomienie czynnika aktywności społecznej, 3) zastosowanie szklanej okładziny, 4) wprowadzenie zieleni. Sformułowane zostały również zalecenia, dzięki którym rozwiązania te uszanują zabytkowy śródmiejski kontekst architektoniczno-urbanistyczny. Dobór metody, jaką wykorzysta się do poprawienia warunków wizualnych architektury dysharmonizującej, zależy od wielu oczywistych czynników, poczynając od zagadnień natury ekonomicznej, przez uwarunkowania konstrukcyjne budynku, aż po koncepcję artystyczną. Ta ostatnia wydaje się kluczowa, gdyż każdy projekt opracowywać należy po wstępnej decyzji, czy docelowym efektem powinno być dopasowanie architektury do jej kontekstu, czy stworzenie elementu kontrastowego, ale odpowiadającego współczesnemu pojęciu estetyki.
W artykule przedstawiono badania właściwości fizycznych i mechanicznych cegieł pobranych z przegród wewnętrznych budynku wzniesionego w 1895 roku w Warszawie, przy al. Szucha 17/19. Celem analizy była charakterystyka i porównanie właściwości ponad 120-letnich elementów murowych z właściwościami obecnie produkowanych wyrobów budowlanych. Analiza obejmowała określenie takich cech, jak: wymiary i kształt, nasiąkliwość, mrozoodporność, gęstość objętościowa, gęstość właściwa, porowatość i wytrzymałość na ściskanie. Na podstawie wyników sporządzono deklaracje właściwości użytkowych badanych elementów w odniesieniu do obowiązujących wymagań.
Przedmiotem pracy jest zagadnienie ekonomicznej opłacalności termomodernizacji obiektów zabytkowych w świetle aktualnych przepisów w zakresie ochrony cieplnej budynków. Analizie poddano dwie kondygnacje budynku wielorodzinnego, adaptowanego na cele biurowe. W obliczeniach uwzględniono trzy technologie ocieplenia od wewnątrz – wełnę mineralną na ruszcie drewnianym, mineralne płyty izolacyjne oraz płyty poliuretanowe z warstwą g-k. Dobrane warianty spełniają wymagania w zakresie granicznych wartości współczynnika przenikania ciepła (U), określone w stosownych przepisach na lata 2013, 2014, 2017 oraz 2021. Do analizy wykorzystano metodę NPV, uzupełnioną o koszt utraty powierzchni użytkowej. Analiza w okresie piętnastoletnim wskazuje nierentowność przedsięwzięcia termomodernizacji od wewnątrz po zaostrzeniu przepisów dotyczących ochrony cieplnej budynków w 2014, 2017 oraz 2021 roku.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 2 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.