Doniesienia licznych autorów wskazują, że dieta uboga w białko (PDD) może zmniejszać aktywność enzymów antyoksydacyjnych w tkankach, czemu towarzyszy wzrost wskaźników peroksydacji lipidów. Z kolei adaptacja do wysiłków fizycznych powoduje wzrost bariery antyoksydacyjnej w tkankach. Brak jest doniesień oceniających wpływ PDD na aktywność enzymów antyoksydacyjnych w mięśniach szkieletowych oraz wpływ treningu na czynność enzymów antyoksydacyjnych w mięśniach i w wątrobie u zwierząt karmionych PDD. Zagadnienia te były celem obecnej pracy. Badania wykonano na szczurach, samcach rasy Wistar. Zwierzętom przez 3 miesiące podawano dietę o zawartości 9% energii z białka. Jedna grupa zwierząt biegała na bieżni mechanicznej godzinę dziennie, przez 5 dni w tygodniu. Druga grupa pozostawała w spoczynku. Kontrolę stanowiły zwierzęta, trenowane lub nietrenowane karmione dietą zawierającą 20% energii z białka. Po 3 miesiącach określano aktywność peroksydazy glutationowej (GPX) i dysmutazy ponadtlenkowej (SOD) oraz zawartość zredukowanego glutationu (GSH) w homogenatach wątroby, mięśnia płaszczkowatego (Soleus), oraz części czerwonej (R-Gastrocnemius) i białej (W-Gastrocnemius) mięśnia brzuchatego łydki. PDD obniżała aktywność GPX we wszystkich badanych tkankach oraz aktywność SOD w R- i W-Gastrocnemius i Soleus. Ponadto obserwowano obniżenie zawartości GSH w wątrobie, Soleus i W-gastrocnemius. U zwierząt karmionych PDD, trening częściowo zapobiegał obniżeniu aktywności GPX i SOD w Soleus i W-Gastocnemius. PDD zwiększała wartość stosunku SOD do GPX we wszystkich badanych tkankach. Trening powodował zmniejszenie tego efektu w R-Gastrocnemius i tendencje do zmniejszenia w pozostałych tkankach.
W okresie zimowo-wiosennym roku 1988 i 1996 przeprowadzono badania ankietowe w oparciu o 24-godzinny wywiad żywieniowy. Oceniano sposób odżywiania poznańskich studentów, biorąc pod uwagę podaż podstawowych składników pokarmowych. Stwierdzono niewłaściwe relacje pomiędzy poszczególnymi składnikami, wyrażające się nadmiernym udziałem tłuszczów i sacharozy przy współistniejącym niedoborze białka. Nie wykazano istotnej poprawy w sposobie odżywiania studentów w roku 1996 w stosunku do roku 1988.
W badaniach przeprowadzonych na 8 młodych samcach szczurów rasy Wistar codziennie zbierano ilościowo mocz dobowy i oznaczano w nim poziom azotu ogólnego, mocznika, kwasu moczowego oraz kreatyniny. Stwierdzono, że po nagłym obniżeniu poziomu spożycia azotu o 145 mg/dobę/100 g m.c. wydalanie azotu ogólnego z moczem zmniejszyło się jedynie o około 120 mg/dobę/100 g m.c. po 4-5 dniach i dopiero po tym czasie osiągnęło poziom równowagi. Analogiczna prawidłowość wystąpiła w odniesieniu do azotu mocznika. Podobne opóźnienie w wydalaniu powyższych wskaźników miało miejsce po nagłym wzroście spożycia azotu. W okresie obniżonego spożycia białka wystąpił wzrost wydalania kwasu moczowego oraz kreatyniny.