Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 18

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  mineral wool
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Badania prowadzono na doświadczeniu poletkowym założonym na zdewastowanym terenie w obszarze wpływu Kopalni Siarki „Jeziórko”. Do rekultywacji tego terenu zastosowano wapno poflotacyjne (100 t∙ha-1), osad ściekowy (200 t∙ha-1 s.m), wełnę mineralną Grodan (200, 400, 800 m3∙ha-1) oraz nawozy mineralne. Na przygotowanym gruncie wytyczono poletka o powierzchni 5 arów, każde. Obiekty kontrolne stanowiły: utwór bezglebowy odkwaszony wapnem poflotacyjnym i nawożony corocznie NPK w dawkach (kg∙ha-1): 80; 40; 60 oraz utwór bezglebowy odkwaszony wapnem i użyźniony dawką melioracyjną osadu ściekowego. Na poletkach tych wysiano mieszankę rekultywacyjną traw. Przez dwa lata pobierano do badań próbki glebowe z poziomów próchnicznych, z warstwy 0-20 cm, jesienią (po zakończeniu wegetacji). W pobranych próbkach glebowych oznaczono aktywność dehydrogenaz - metodą Thalmanna, fosfataz - metodą Tabatabai i Bremnera. Oznaczono również zawartość C org., metodą Tiurina i przyswajalny fosfor metodą Egnera-Riehma. Badane warianty nawożenia wywarły wpływ na aktywność enzymatyczną rekultywowanej gleby. Wzrost aktywności dehydrogenaz, w porównaniu do kontroli (nawożenie NPK), można uszeregować: wełna < osad < wełna + osad < wełna + NPK. Wzrost aktywności fosfataz w poszczególnych wariantach rekultywacji przedstawiał się następująco: osad < wełna + osad < wełna < wełna + NPK.
Badaniami objęto glebę z doświadczenia poletkowego, założonego na terenie byłej Kopalni Siarki w Jeziórku. Grunt silnie zdegradowany, po przeprowadzonej rekultywacji technicznej, w celu zlikwidowania nadmiernego zakwaszenia, wapnowano wapnem poflotacyjnym w dawce 100 t∙ha-1. Na wytyczone poletka (5 arowe) zastosowano melioracyjną dawkę osadu ściekowego (200 t∙ha-1), zróżnicowane dawki wełny mineralnej Grodan (200, 400, 800 m3∙ha-1) i NPK. Próbki glebowe do badań pobierano z poziomów próchnicznych, z warstwy 0-20 cm, jesienią (po zakończeniu wegetacji) przez dwa lata. Oznaczono zawartość C org. metodą Tiurina, N og. metodą Kiejhdala, aktywność ureazy metodą Zantua i Bremnera i proteazy metodą Ladda i Butlera. Największy wzrost aktywności ureazy stwierdzono w gruncie rekultywowanym wełną mineralną i osadem ściekowym. Dodatek osadu ściekowego znacznie zwiększył w porównaniu do kontroli (NPK) aktywność tego enzymu, natomiast sama wełna zmniejszała jego aktywność. Aktywność proteazy była największa w gruncie rekultywowanym samym osadem ściekowym. Dodatek do osadu ściekowego i wełny mineralnej zmniejszył (w porównaniu do samego osadu) aktywność tego enzymu o 72%. Dodatek wełny i NPK zmniejszył aktywność proteazy o 92%, a samej wełny zmniejszył o 72%.
W Polsce w kopcach tradycyjnych przechowuje się 7–9 mln ton ziemniaków. Kopce te charakteryzują się dużymi zmianami temperatury w okresie przechowywania, trudną dostępnością w czasie zimy i dużymi nakładami pracy. W doświadczeniu przeanalizowano 4 różne typy okryw i porównano je z kopcem tradycyjnym. Do okrycia kopców wykorzystano w różnej kombinacji następujące materiały; plandeka ocieplana, włóknina, wełna mineralna, słoma luźna i prasowana. Różne typy kopców oceniono pod względem przebiegu temperatury, strat przechowalniczych oraz kosztów budowy. Najbardziej ustabilizowana temperatura była w kopcu typu E, w którym do okrywy użyto kołdrę, wełnę mineralną i plandekę. Straty w postaci ubytków naturalnych i porażenia chorobami nie różniły się istotnie między poszczególnymi kopcami. Koszt budowy poszczególnych kopców był zróżnicowany. Najniższy koszt był poniesiony na budowę kopca tradycyjnego oraz w kopcu typu B i D i wynosił około 33 PLN/tonę. Również te trzy typy kopców mogą być polecane do przechowywania ziemniaków w gospodarstwach rolnych.
Określono przyczyny zahamowania wzrostu, drobnienia liści i zamierania korzeni pomidorów uprawianych w wełnie mineralnej w 3 szklarniach. Obok izolacji mikroorganizmów z porażonych korzeni, do wykrywania Phytophthora spp. w wełnie mineralnej zastosowano pułapki z liści różanecznika. Z zamierających korzeni izolowano głównie Phytophthora cryptogea oraz Pythium sp., Fusarium oxysporum i Botrytis cinerea. W wełnie mineralnej stwierdzono również P. cryptogea. Izolaty tego gatunku z gerbery i pomidorów kolonizowały korzenie, części łodyg oraz blaszki i ogonki liściowe. Nekroza rozwijała się najszybciej na korzeniach, a najwolniej na blaszkach liściowych.
Fuzarioza zgorzelowa pomidora, wywoływana przez Fusarium oxysporum f. sp. radicis-lycopersici (Forl), do czasu wprowadzenia odmian pomidorów odpornych stanowiła poważne zagrożenie dla pomidorów pod osłonami. W doświadczeniach z uprawą pomidorów w glebie, odkażanie podłoża w szklarni dazometem oraz parowanie ograniczało występowanie choroby (w granicach 62-89%) tylko w pierwszym cyklu uprawy po zabiegu. W warunkach naturalnego zakażenia gleby grzybem Forl stwierdzono istotny wpływ odkażania podłoża bromkiem metylu, poziomu nawożenia i odmiany na nasilenie objawów choroby, a także istotną interakcję między odkażaniem i nawożeniem oraz między odkażaniem a odmianą. W uprawie pomidorów szklarniowych w wełnie mineralnej w warunkach sztucznej infekcji grzybem Forl wystąpiła wyraźna tendencja do zmniejszania się średniego stopnia porażenia i frakcji roślin porażonych w kolejnych latach uprawy pomidorów w tej samej wełnie mineralnej.
W dwuletnim (2006-2007) doświadczeniu szklarniowym badano wartość gospodarczą najnowszych odmian pomidora szklarniowego: Rambozo F₁, Azarro F₁, Geromino F₁, Akord F₁, Cunero F₁ i KRS 157 F₁. Oceniano ich plenność, wczesność oraz jakość plonu owoców. Rośliny uprawiano w wełnie mineralnej od połowy lutego do sierpnia. Owoce sortowano na następujące wybory (średnica w cm): > 10,2; 10,2-8,2; 8,2-6,7; 6,7-5,7; 5,7-4,7; < 4,7 oraz owoce niehandlowe. Jako plon bardzo wczesny przyjęto owoce zebrane przez pierwsze 21 dni, a wczesny w ciągu 35 dni zbiorów. Najplenniejszą odmianą w badaniach była Rambozo F₁ z której uzyskano istotnie wyższy plon ogólny i handlowy od większości ocenianych odmian. Różnice w wysokości plonu ogólnego i handlowego dla odmian Azarro F₁, Geronimo F₁, i Cunero F₁ były nieistotne. Najsłabiej plonowały odmiany Akord F₁ i KRS 157 F₁. Pod względem wczesności plonowania wyróżniły się odmiany Rambozo F₁, KRS 157 F₁ i Cunero F₁. Najwięcej dużych owoców o średnicy 10,2-8,2-6,7 uzyskano z roślin odmian Geronimo F₁, Azarro F₁ i Rambozo F₁.
Badano plonowanie pomidora w uprawie na wełnie mineralnej przy zastosowaniu różnych nawozów żelazowych. Rośliny odmiany Azarro F1 wysadzono na maty wełny mineralnej 20 lutego 2006 roku, a uprawę zlikwidowano 27 listopada tego roku. Zastosowano trzy pożywki o jednakowym składzie makro- i mikroelementów, różniące się tylko użytym nawozem żelazowym: chelat (EDTA) 13 TOP zawierający 13% Fe og., (DTPA) 9 PREMIUM zawierający 9% Fe og. oraz (EDDHMA) HYDROPLUS MICRO, zawierający 6% Fe og. Trzy razy w okresie wegetacji roślin, analizowano jakość owoców oraz stopień odżywienia roślin. Badano zawartość suchej masy w owocach, kwasu L-askorbinowego, ilość rozpuszczalnych składników w soku komórkowym, sole mineralne, barwę, twardość oraz sensoryczną ocenę ogólną właściwości owoców pomidora. Nawozy żelazowe nie wpłynęły na plonowanie i jakość owoców pomidora oraz stopień odżywienia roślin odmiany ‘Azarro F1’. Przy podobnym odżywieniu roślin żelazem odnotowano duże różnice w zużyciu zastosowanych nawozów Fe. Jakość owoców pomidora zależała od terminu zbioru. Najwyższą jakość miały owoce zebrane w terminie czerwcowym. Najmniej suchej masy zawierały owoce zebrane w październiku, które były także najjaśniejsze i miały najwięcej witaminy C oraz uzyskały ogólną oceną sensoryczną zbliżoną do owoców najwyższej jakości.
Różę odmiany ‛Trixx’ hodowli Schreurs uprawiano dwa i pół roku na czterech podłożach (matach): Grodan Master, Cultilene, Pargro i Bomat. Oceniano wpływ właściwości fizycznych podłoży (porowatość ogólna, gęstość objętościowa, pojemność wodna i powietrzna) na następujące cechy: plon kwiatów z rośliny, długość pędu kwiatowego, wysokość i średnicę pąka kwiatowego oraz świeżą masę kwiatów. Stwierdzono, że właściwości fizyczne maty Cultilene i Pargro miały istotny wpływ na jakość kwiatów, a w szczególności porowatość, gęstość objętościowa oraz pojemność wodna i powietrzna w przypadku maty Cultilene oraz pojemność wodna i powietrzna w przypadku maty Pargro. Właściwości fizyczne w pozostałych matach nie miały istotnego wpływu na plon i jakość kwiatów róż. Stwierdzono również silną korelację pomiędzy porowatością a gęstością objętościową podłoży.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.