Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 18

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  mikrozraszanie
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Określono wpływ mikronawodnień (mikrozraszania i nawadniania kroplowego) oraz nawożenia organicznego (kompost wyprodukowany na bazie osadów ściekowych) na cechy siły wzrostu i stopień mikoryzacji jednorocznych sadzonek sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.), produkowanych z udziałem zabiegu zoomelioracji. Ścisłe dwuletnie (2003-2004) badania polowe przeprowadzono w szkółce leśnej Nadleśnictwa Bydgoszcz w Białych Błotach na glebie rdzawej wytworzonej z piasku luźnego. Czynnikiem pierwszego rzędu było nawadnianie zastosowane w trzech wariantach wodnych: bez nawadniania (kontrola), nawadnianie kroplowe, mikrozraszanie. Czynnik drugiego rzędu stanowiło nawożenie, zastosowane w dwóch wariantach: nawożenie mineralne (standard stosowany w szkółkach leśnych), nawożenie organiczne (kompost). Nawadnianie istotnie zwiększyło wysokość i średnicę siewek sosny. Nie stwierdzono istotnych różnic w rozpatrywanych cechach wzrostu pomiędzy badanymi systemami nawodnieniowymi. Nawożenie siewek sosny kompostem z higienizowanych osadów ściekowych z domieszką torfu istotnie zwiększyło wysokość siewek. Wystąpiło współdziałanie nawadniania i nawożenia organicznego w kształtowaniu wysokości i średnicy siewek sosny. Uprawiane na kompoście - w warunkach nawodnień - siewki sosny cechowały się bowiem większą wysokością i średnicą. Czynniki doświadczenia różnicowały liczebność mikoryz u siewek sosny. Na większości stanowisk nawadnianych, szczególnie w przypadku łącznego oddziaływania mikrozraszania i nawożenia organicznego, odnotowano wzrost zagęszczenia roztoczy. Na badanym terenie w zgrupowaniach mechowców przeważnie dominowała Oribatula tibialis. Uzyskane wyniki wskazują, że mikronawodnienia (nawadnianie kroplowe i mikrozraszanie) mogą być rozpatrywane jako alternatywa dla stosowanych dotychczas w szkółkach powszechnie dużych deszczowni.
W latach 2009-2010 przeprowadzono badania na certyfikowanym polu ekologicznym Instytutu Warzywnictwa nad wpływem nawadniania i ściółkowania na plon selera korzeniowego. W doświadczeniu dwuczynnikowym porównywano trzy obiekty nawodnieniowe: nawadnianie kroplowe, nawadnianie za pomocą mikrozraszaczy i bez nawadniania oraz trzy obiekty ściółkowania: ściółkowanie tekstylną włókniną biodegradowalną, ściółkowanie koniczyną i bez ściółkowania. W 2010 r. w obiektach ściółkowanych wprowadzono dodatkowo ściółkowanie tekstylną włókniną biodegradowalną, wzbogaconą nawozem organicznym w postaci suszu z koniczyny. Nawadnianie prowadzono w oparciu o pomiary potencjału wodnego gleby za pomocą irrometrów przy potencjale -20 kPa. Nawadnianie miało bardzo duży wpływ na plonowanie selera. W pierwszym roku badań plon selera w warunkach nawadniania był wyższy o 45% w porównaniu do obiektów nie nawadnianych. Nie stwierdzono natomiast różnic pomiędzy zastosowanymi systemami nawadniania selera. W drugim roku badań nawadnianie kroplowe zwiększyło plon selera o 16,1%, natomiast nawadnianie za pomocą mikrozraszaczy o 12,1% w stosunku do obiektu kontrolnego bez nawadniania W pierwszym roku ściółkowanie włókniną biodegradowalną pozwoliło uzyskać plony na podobnym poziomie jak w uprawie bez ściółkowania. Ściółkowanie koniczyną miało natomiast bardzo duży wpływ na plonowanie selera korzeniowego, co było spowodowane uwalnianiem się azotu w trakcie mineralizacji ściółki. Plon selera w warunkach ściółkowania koniczyną był wyższy o 26% w porównaniu do poletek kontrolnych bez ściółkowania i o 29% w porównaniu do ściółkowanych włókniną biodegradowalną. W drugim roku najwyższy plon selera, podobnie jak w pierwszym roku badań, uzyskano przy zastosowaniu ściółkowania koniczyną. Podobny plon uzyskano stosując włókninę biodegradowalną z dodatkiem suszu z koniczyny, natomiast w obiekcie ze ściółkowaniem włókniną, bez dodatku suszu, plon był niższy o 6,4%. Najniższy plon selera uzyskano w obiekcie kontrolnym bez ściółkowania. W porównaniu do obiektu ze ściółkowaniem koniczyną był on niższy o 25,3% oraz o 22% w porównaniu do obiektu ze ściółkowaniem ściółką biodegradowalną, z dodatkiem suszu z koniczyny.
Celem badań było określenie wpływu nawadniania kroplowego i mikrozraszania na zawartość skrobi, cukrów ogółem, w tym redukujących, w bulwach ziemniaków wybranych odmian po zbiorach i po 6-miesięcznym przechowywaniu. Doświadczenia przeprowadzono w latach 2001–2003 w Kruszynie Krajeńskim koło Bydgoszczy, na glebie zaliczanej do VI klasy bonitacyjnej i 7 kompleksu przydatności rolniczej (żytniego, bardzo słabego). Miała ona bardzo małą zawartość części spławialnych w warstwie ornej (7%) i podornej (3–5%). Odczyn pH oznaczony w 1n KCl był lekko kwaśny, a zasobność w podstawowe makroelementy kształtowała się na poziomie średnim. Eksperyment uwzględniał trzy czynniki: A – nawadnianie (bez nawadniania – poletka kontrolne, nawadnianie kroplowe, mikrozraszanie), B – odmiana uprawna (‘Barycz’, ‘Mors’, ‘Triada’), C – przechowywanie (po zbiorach – kontrola, po przechowywaniu przez 6 miesięcy). Zastosowano trzy powtórzenia. Do nawadniania kroplowego użyto linii kro-plującej ‘T-Tape’ z emiterami kropel rozmieszczonymi co 20 cm. Jeden przewód kroplujący ułożony pośrodku, nawadniał dwa sąsiednie rzędy ziemniaków. Wydatek pojedynczego kroplownika wynosił przeciętnie 0,6 l h-1. Do mikrozraszania zastosowano mikrozraszacze ‘Hadar’ o średnicy dyszy 1,3 mm i wydajności 30 l.h-1. Terminy wykonywania nawodnień ustalano na podstawie potencjału wodnego gleby określanego przy użyciu tensjometrów. Nawadnianie rozpoczynano w momencie, gdy potencjał wodny gleby wynosił -0,03 MPa. Zawartość skrobi w bulwach ziemniaka po zbiorach, uprawianego na poletkach nie nawadnianych, kształtowała się średnio dla lat i odmian, na poziomie 16,1%. Badane systemy interwencyjnego nawadniania, nie miały wpływu na ilość omawianego składnika w bulwach badanych odmian, tak po zbiorach jak i po 6 miesiącach przechowywania. Po okresie 6-miesięcznego przechowywania bulw ziemniaków, nastąpiło obniżenie zawartości skrobi i wzrost cukrów prostych oraz ogółem.
Doświadczenia polowe zostały przeprowadzone w latach 2005-2006 we wsi Kruszyn Krajeński koło Bydgoszczy. Celem przeprowadzonego doświadczenia było określenie wpływu różnych sposobów nawadniania wybranych mieszańców oraz odmian szparaga uprawianego na glebie bardzo lekkiej na występowanie poskrzypek. Badania prowadzono jako dwuczynnikowe w układzie losowanych podbloków, w czterech replikacjach. Czynnikiem pierwszego rzędu było nawadnianie: O - bez nawadniania (kontrola), K - nawadnianie kroplowe, M - mikrozraszanie. Drugim czynnikiem prowadzonych doświadczeń były dwa mieszańce szparaga literowo oznaczone przez producenta: Ap, Gr oraz odmiana Schwetzinger Meisterschuss. Trzykrotnie w okresie wzrostu pędów asymilacyjnych (w lipcu i sierpniu, co 3 tygodnie) przeprowadzono makroskopową obserwację stanu liczebności owadów doskonałych i larw poskrzypki szparagowej i dwunastokropkowej przebywających na wszystkich roślinach rosnących na poszczególnych poletkach doświadczalnych. Powierzchnia poletka doświadczalnego wynosiła 14,5 m2 (23 rośliny x 0,35 m x 1,8 m). Mieszańce szparaga: Ap, Gr oraz ‘Schwetzinger Meisterschuss', chętniej zasiedlane były przez imagines i larwy poskrzypki dwunastokropkowej, w porównaniu do poskrzypki szparagowej. Mikrozraszanie testowanych roślin szparaga: Ap, Gr i ‘Schwetzinger Meisterschuss' nie różnicowało ich podatności na zasiedlenie przez owady doskonałe oraz larwy poskrzypki dwunastokropkowej i szparagowej. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku stosowania nawadniania kroplowego. Mieszaniec szparaga Ap był preferowany bardziej przez imagines oraz larwy poskrzypki dwunastokropkowej i szparagowej, w porównaniu do mieszańca Gr oraz odmiany ‘Schwetzinger Meisterschuss', niezależnie od stosowanego wariantu nawadniania.
W pracy porównano wpływ trzech różnych systemów nawadniania (deszczowania, mikrozraszania i nawadniania kroplowego) na produkcję jednorocznych sadzonek brzozy brodawkowatej z udziałem zabiegu zoomelioracji, który polegał na wprowadzeniu do gleby szkółki żywego edafonu wraz z materią organiczną gleby leśnej. Ścisłe dwuletnie (2003–2004) badania polowe przeprowadzono w szkółce leśnej Nadleśnictwa Bydgoszcz w Białych Błotach na glebie rdzawej właściwej wytworzonej z piasku luźnego. Doświadczenie założono jako jednoczynnikowe, metodą losowanych bloków, w czterech powtórzeniach. Testowane systemy nawodnień ciśnieniowych zwiększyły w sposób udowodniony statystycznie wysokość i średnicę siewek brzozy. Uzyskane dzięki nawadnianiu zwiększenie wysokości siewek brzozy wynosiło od 76 do 100%, natomiast średnica siewek wzrastała wskutek nawodnień w granicach od 67 do 84%. Najniższe względne przyrosty badanych cech biometrycznych siewek stwierdzono w warunkach nawadniania kroplowego. Z drugiej jednak strony, ten system nawodnieniowy cechował się – w porównaniu z mikrozraszaniem i deszczowaniem – najbardziej oszczędnym zużyciem wody. Biorąc pod uwagę oba badane parametry siły wzrostu siewek, najkorzystniejszym okazało się mikrozraszanie. Ta metoda zapewniała jednocześnie nieco niższe – w porównaniu z deszczowaniem – sezonowe dawki nawodnieniowe. Zabieg zoomelioracji, w połączeniu z mikronawodnieniami, wpłynął na wielokrotny wzrost liczebności i liczby gatunków saprofagicznych mechowców oraz ich dominację w zgrupowaniach roztoczy, co jest typowe dla gleb leśnych. Na stanowisku z udziałem tradycyjnych metod produkcji sadzonek (deszczowanie bez ściółkowania) w zgrupowaniu Oribatida wyraźnie dominował Tectocepheus velatus, na pozostałych stanowiskach najliczniejszym mechowcem była Oribatula tibialis. Otrzymane w przeprowadzonym doświadczeniu wyniki wskazują, że mikronawodnienia (zwłaszcza mikrozraszanie) mogą być rozpatrywane jako alternatywa dla stosowanych w szkółkach leśnych deszczowni, a zastosowany zabieg zoomelioracji może pozytywnie wpłynąć na równowagę biologiczną gleb szkółek.
Określono wpływ mikronawodnień (mikrozraszania i nawadniania kroplowego) oraz nawożenia organicznego (kompost wyprodukowany na bazie osadów ściekowych) na cechy siły wzrostu sadzonek brzozy brodawkowatej (Betula verrucosa Ehrh.), produkowanych z udziałem zabiegu zoomelioracji. Ścisłe dwuletnie (2003-2004) badania polowe przeprowadzono w szkółce leśnej Nadleśnictwa Bydgoszcz w Białych Błotach na glebie rdzawej wytworzonej z piasku luźnego. Czynnikiem pierwszego rzędu było nawadnianie zastosowane w trzech wariantach wodnych: bez nawadniania (kontrola), nawadnianie kroplowe, mikrozraszanie. Czynnik drugiego rzędu stanowiło nawożenie, zastosowane w dwóch wariantach: nawożenie mineralne (standard stosowany w szkółkach leśnych), nawożenie organiczne (kompost). Badane systemy nawodnieniowe istotnie zwiększyły wysokość i średnicę siewek brzozy brodawkowatej. Siewki brzozy uprawiane w warunkach mikrozraszania były istotnie wyższe od nawadnianych kroplowo. Zastosowanie kompostu przyczyniło się do istotnego wzrostu wysokości i średnicy siewek. Zaistniała istotna interakcja nawadniania i nawożenia kompostem. Nawadniane siewki brzozy nawożone kompostem były wyższe i cechowały się większą średnicą pędu. Zastosowanie mikrozraszania, szczególnie w połączeniu z nawożeniem organicznym, korzystnie wpłynęło na liczebność i liczbę gatunków saprofagicznych Oribatida. W zgrupowaniach mechowców na stanowiskach kontrolnych dominował Tectocepheus velatus, a na nawadnianych najliczniejsza była Oribatula tibialis. Pozytywny efekt zastosowanych w doświadczeniu zabiegów melioracyjnych może wskazywać na możliwość ich szerszego wykorzystania w produkcji szkółkarskiej, co jest szczególnie istotne w świetle zalesień nieefektywnych gruntów rolnych.
Celem badań było określenie wpływu mikronawodnień (mikrozraszania i nawadniania kroplowego) oraz nawożenia organicznego (kompost wyprodukowany na bazie osadów ściekowych) na cechy siły wzrostu i stopień mikoryzacji dwuletnich sadzonek sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) produkowanych z udziałem zabiegu zoomelioracji. Ścisłe dwuletnie (2004–2005) badania polowe przeprowadzono w szkółce leśnej Nadleśnictwa Bydgoszcz w Białych Błotach na glebie rdzawej wytworzonej z piasku luźnego. Czynnikiem pierwszego rzędu było nawadnianie zastosowane w trzech wariantach wodnych: bez nawadniania (kontrola), nawadnianie kroplowe, mikrozraszanie. Czynnik drugiego rzędu stanowiło nawożenie, zastosowane w dwóch wariantach: nawożenie mineralne (standard stosowany w szkółkach leśnych), nawożenie organiczne (kompost). Nawadnianie istotnie zwiększyło wzrost dwuletnich siewek sosny. Nie stwierdzono istotnych różnic w wysokości roślin nawadnianych kroplowo bądź mikrozraszaczami. Zastosowanie kompostu z osadów ściekowych zwiększyło istotnie wysokość i średnicę pędu siewek. Stwierdzono statystycznie udowodnione współdziałanie nawożenia organicznego (kompostu) i nawadniania. Nawadniane kroplowo i nawożone kompostem siewki sosny były wyższe i cechowały się większą średnicą pędu. Czynniki doświadczenia różnicowały stan symbiozy mikoryzowej dwuletnich siewek sosny. Dominującym gatunkiem grzybów tworzących mikoryzy na korzeniach był Thelephora terrestris. Zastosowane w doświadczeniu systemy nawodnień korzystnie wpłynęły na zagęszczenie roztoczy (Acari), w tym mechowców (Oribatida), nie stwierdzono natomiast wpływu nawożenia organicznego na te stawonogi.
W pracy przedstawiono wyniki badań z lat 1991-2001 nad wpły-wem nawadniania kroplowego i mikrozraszania na kształtowanie się poziomu wybranych metali ciężkich (Cd, Pb, Zn) w częściach jadalnych niektórych gatunków roślin warzywnych (burak ćwikłowy, cukinia, dynia, fasola szparagowa, marchew jadalna) i jagodowych (aronia, po-rzeczka czarna, truskawka). Doświadczenia polowe przeprowadzono w miejscowości Kruszyn Krajeński koło Bydgoszczy na glebie zalicza-nej do V-VI klasy bonitacyjnej. Zawartość części spławianych w war-stwie orno-próchnicznej wynosiła 7% a w poziomach podornych od 3 do 5%. Zawartość próchnicy wynosiła 1,19%. Polowa pojemność wodna w warstwie 1 m wynosiła 88 mm a wody dostępnej 68 mm. Badanym czynnikiem było nawadnianie w trzech następujących wariantach: I - kontrola (bez nawadniania), II - nawadnianie kroplowe, III - mikro-zraszanie. Nawadnianie rozpoczynano przy potencjale wodnym gleby - 0,03 MPa. Stwierdzono, że nawadnianie istotnie obniżyło zawartość metali ciężkich (Cd, Pb, Zn) w świeżej masie owoców truskawki, nie oddziaływało natomiast w sposób udowodniony statystycznie na ich poziom w owocach aronii i porzeczki czarnej. Pod wpływem mikrona-wodnień nastąpił spadek zawartości w świeżej masie owoców cukini i dyni olbrzymiej metali ciężkich (Cd, Pb, Zn) w stosunku do kontroli. Nawadnianie nie wpływało istotnie na kumulację cynku w korzeniach buraka ćwikłowego i marchwi oraz strąkach fasoli szparagowej. W wa-runkach nawadniania wystąpiła jednak wyraźna tendencja do mniej-szej zawartości tego pierwiastka w częściach jadalnych wszystkich trzech wspomnianych gatunków warzyw. Zaznaczyła się zróżnicowana skłonność do kumulowania metali ciężkich przez badane gatunki uprawne warzyw. Spośród testowanych gatunków, burak ćwikłowy najsilniej kumulował cynk.
Celem przeprowadzonych badań było określenie wpływu nawadniania kroplowego i mikrozraszania na porażenie bulw ziemniaka odmian: Barycz, Mors i Triada przez najgroźniejsze patogeny. Doświadczenie założono jako dwuczynnikowe w układzie losowanych podbloków split-plot, w czterech powtórzeniach, na glebie lekkiej. Czynnikami były odmiany i następujące warianty nawadniania: WO – bez nawadniania, W1 – nawadnianie kroplowe, W2 – mikrozraszanie. W każdym roku badań oceniano zdrowotność bulw po zbiorach. Określano procent powierzchni z objawami parcha zwykłego i ospowatości bulw. Wykorzystano 9-cio stopniową skalę (0-8o), w której 0o oznaczało brak objawów porażenia - bulwy zdrowe, natomiast 8o - powyżej 50% powierzchni bulwy z objawami chorobowymi. W stosunku do pozostałych chorób określono procent bulw z objawami porażenia. We wszystkich latach badań obserwowano występujące na bulwach ziemniaka objawy chorobowe parcha zwykłego oraz ospowatości. Badane odmiany różniły się podatnością na Streptomyces sp. i Rhizoctonia solani. Najbardziej odporną odmianą na porażenie przez pierwszego patogena była Triada, natomiast na drugiego Barycz. Porażenie powodowane przez inne patogeny ziemniaka odnotowywano sporadycznie, na poziomie nie przekraczającym 1%. Nie zaobserwowano istotnego wpływu wariantu nawadniania na występowanie parcha zwykłego i ospowatości bulw ziemniaka.
Celem badań było określenie wpływu nawożenia organicznego i ściółkowania na wzrost jednorocznych siewek sosny zwyczajnej (Pinus sylvestris L.) i biologiczne właściwości gleb w szkółce leśnej w warunkach mikrozraszania. Badania przeprowadzono w latach 2005–2006 w szkółce leśnej Białe Błota (Nadleśnictwo Bydgoszcz) na glebie rdzawej właściwej. Przeprowadzono dwa doświadczenia: pierwsze - w roku 2005, a drugie –- w 2006. Oba doświadczenia założono w dwuczynnikowym układzie zależnym split-plot, w czterech powtórzeniach. Pierwszym czynnikiem było nawożenie zastosowane w dwóch wariantach: N1 - higienizowane osady ściekowe (⅔) + kora (⅓), N2 – higienizowane osady ściekowe (⅔) + trociny (⅓). Drugim czynnikiem było ściółkowanie stosowane również w dwóch wariantach: S - ściółkowanie próchnicą nadkładową z boru świeżego, C – bez ściółkowania (kontrola). Powierzchnia pojedynczego poletka wynosiła 2 m2. Łączna liczba poletek w każdym doświadczeniu wynosiła 16 (2 badane czynniki x 2 warianty w każdym z czynników x 4 replikacje). Nawóz organiczny wyprodukowano na bazie higienizowanych osadów ściekowych (⅔) i kory sosnowej (⅓) bądź trocin (⅓). Zastosowano go w dawce 100 t . ha-1 wiosną i wymiesza-no z wierzchnią warstwą gleby do głębokości 10 cm przed wysiewem nasion sosny. Ściółkowanie przy użyciu próchnicy nadkładowej pozyskanej z siedliska w typie boru świeżego przeprowadzono po wschodach sosny. Zastosowano dawkę 100 m3 . ha-1. Nawadnianie przeprowadzano na całej powierzchni doświadczalnej, wykorzystując mikrozraszacze “Nelson”. Terminy nawodnień i dawki polewowe ustalano zgodnie z zaleceniami opracowanymi dla szkółek leśnych na powierzchniach otwartych. Zastosowanie nawożenia organicznego osadami ściekowymi z dodatkiem kory, w porównaniu do nawozu z dodatkiem trocin, zwiększało istotnie wysokość siewek sosny. Siewki sosny uprawiane w warunkach ściółkowania próchnicą nadkładową z boru świeżego były istotnie wyższe od rosnących w warunkach kontrolnych – bez ściółkowania. Odnotowane u siewek sosny ektomikoryzy tworzone były głównie przez Thelephora terrestris. Mikoryzy T. terrestris dominowały na korzeniach sosny niezależnie od wariantu doświadczenia. Czynnikiem kształtującym ogólną liczebność roztoczy, w tym liczebność mechowców, oraz ich różnorodność gatunkową było ściółkowanie; nie stwierdzono natomiast wpływu nawożenia organicznego z udziałem różnych komponentów na wartość tych wskaźników.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.