Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 11

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  mieszanki jeczmienia jarego z owsem
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W badaniach przeprowadzonych w latach 1996-1999 na polach ZDD Swadzim obserwowano wpływ uprawy jęczmienia jarego i owsa oraz ich mieszanek na zachwaszczenie łanu i plony zbóż. W doświadczeniu wykorzystano jęczmień jary odmiany Rambo i owies odmiany Jawor oraz ich zasiewy mieszane (odpowiednio 100/0, 75/25, 50/50, 25/75, 0/100%). Liczba chwastów zmniejszała się wraz ze wzrostem udziału owsa w zasiewie. W mieszankach stwierdzono niższe zachwaszczenie niż w jęczmieniu. Podobne tendencje wystąpiły również w masie chwastów. Mieszanki plonowały wyżej nie tylko od średniej obu komponentów, ale przewyższały też często gatunek, który w danym roku plonował lepiej. Tendencja taka ujawniła się w trzech spośród czterech lat badań. Jedynie w roku 1996 plony mieszanek kształtowały się na poziomie pośrednim między plonem jęczmienia i owsa, ale bliżej gatunku lepiej plonującego.
3
100%
W latach 1995-1997 badano na glebie żytniej słabej, w Polsce północno- wschodniej, wpływ rosnącego udziału zbóż w różnych rotacjach: 50% zbóż - obiekt kontrolny 4-polowy, 60% zbóż - rotacja 5-polowa, 66,7% rotacja 3-polowa bez okopowych i obornika, 75% zbóż - rotacja 4-polowa bez okopowych, na zachwaszczenie mieszanki zbożowej - jęczmienia jarego i owsa. Stwierdzono brak wyraźnego związku pomiędzy udziałem zbóż w płodozmianie, a zagęszczeniem chwastów w łanie mieszanki jęczmienia z owsem. Odnotowano natomiast wpływ rosnącego udziału zbóż w rotacji oraz rodzaju przedplonu na nadziemną biomasę flory segetalnej. Największą stwierdzono w mieszance uprawianej w płodozmianie 3-polowym po pszenżycie ozimym. Dominującymi gatunkami chwastów w łanach mieszanki jęczmienia jarego i owsa były Echinochloa crus-galli, Chenopodium album i Fallopia convolvulus. Największą biomasę wytworzyła, średnio ze wszystkich płodozmianów Centaurea cyanus.
W doświadczeniu przeprowadzonym na glebie średniej w latach 1998-2000 oznaczano resztki pożniwne jęczmienia jarego i owsa, które uprawiano w 2-składnikowej mieszance i siewach jednogatunkowych. Masę resztek, ich strukturę i skład chemiczny określano po różnych przedplonach w płodozmianach z narastającym udziałem zbóż. W badaniach uwzględniano korzenie zgromadzone w 30-cm warstwie gleby oraz ścierń. Wykazano, że pod względem wielkości pozostawionej masy organicznej i zawartości w niej makroelementów resztki mieszanki prezentowały wartość pośrednią między najwydajniejszym w tym względzie owsem i najmniej efektywnym jęczmieniem. Zarówno w uprawie mieszanej, jak i jednogatunkowej obydwu zbóż stanowiska w płodozmianach nie różnicowały istotnie nagromadzonych w resztkach składników pokarmowych. Najwyższą wartością nawozową odznaczały się resztki mieszanki wysiewanej po ziemniaku, a najniższą – po grochu siewnym oraz w następstwie jej po sobie. Zwiększający się udział w płodozmianie jęczmienia jarego i owsa do 50 i 75% skutkował zubożeniem resztek zarówno pod względem ilościowym, jak i jakościowym.
W latach 1990-2000 w doświadczeniu na glebie średniej badano reakcję mieszanki jęczmienia jarego i owsa (po 50% udziału) oraz ich jednogatunkowych zasiewów na umiejscowienie w różnych stanowiskach czteropolowych płodozmianów (z 25, 50 i 75% udziałem zbóż). Zboża powracały na to samo pole po trzech latach (w następstwie po ziemniaku), jednym roku (po ziemniaku i grochu siewnym), raz oraz dwukrotnie po sobie. Jako kryteria oceny przyjęto: wydajność jednostkową ziarna i jej zmienność w latach oraz wybrane elementy struktury plonu. W ciągu 11 lat badań mieszanka plonowała istotnie wyżej i wierniej aniżeli jęczmień jary i owies w uprawach jednogatunkowych. Siew mieszany okazał się ponadto czynnikiem łagodzącym skutki nadmiernego wysycenia zmianowań zbożami. Udowodniono między innymi, że powrót mieszanki na to samo stanowisko po rocznej przerwie nie doprowadził do istotnego spadku jej wydajności, zaś następstwo po sobie obniżało ją w mniejszym stopniu niż u jęczmienia jarego i owsa. Łan mieszany charakteryzował się większą zwartością niż zasiewy jednogatunkowe, a w jego strukturze dominował jęczmień. U obu komponentów łączna uprawa wpłynęła dodatnio na długość źdźbła i dorodność ziarna, a u jęczmienia również na długość kłosa.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.