Analizowany materiał dotyczący gniazdowania mewy czarnogłowej Ichthyaetus melanocephalus w Polsce został w większości zebrany w ramach Monitoringu Mewy Czarnogłowej jako część Państwowego Monitoringu Środowiska prowadzonego przez Główny Inspektorat Ochrony Środowiska. W latach 2006–2020 jej liczebność w kraju wahała się między 50 a 100 par. Stałe lęgowiska gatunku znajdowały się na Śląsku, w Małopolsce oraz od Mazowsza przez Wielkopolskę i Kujawy po Mazury. Siedliska naturalne obejmowały 38% stanowisk, a antropogeniczne 62%. Najważniejsze stanowiska zlokalizowane były na antropogenicznych zbiornikach: Mietkowskim (gdzie średnio gniazdowało 15,1 par/rok; N=15 lat) i Nyskim (10,5 par/rok; N=15 lat). Rzadziej i mniej licznie przystępowała do lęgów na naturalnych stanowiskach: np. na jeziorze Ryńskim na Mazurach (7,6 par/rok; N=11 lat) i na Wiśle w rezerwacie Kępa Wykowska 3,5 par/rok (N=10 lat). W roku 2018 w żwirowni Bieńkowice na Górnym Śląsku wykryto najliczniejszą kolonię liczącą 44 pary. W latach 2007–2020 odnotowano umiarkowanie spadkowy trend liczebności krajowej populacji mewy czarnogłowej, a średnie roczne tempo spadku wynosiło –6,4% (λ = 0,936 ± 0,017 SE; PU: 0,902–0,969). Na obszarach chronionych spadek był wolniejszy (–6,2% rocznie: λ = 0,938 ± 0,016 SE; 95% PU: 0,907–0,968) niż na terenach położonych poza nimi, gdzie populacja malała znacznie szybciej (–16,9% rocznie: λ = 0,831 ± 0,035 SE; 95% PU: 0,761–0,900). Zarów-no fluktuacje, jak i spadek liczebności w Polsce mogą mieć związek ze znaczną dyspersją lęgową (niska filopatria) gatunku – część osobników obrączkowanych w Polsce przenosi się do kolonii leżących bliżej zimowisk, położonych w zachodniej Europie. Ta specyficzna strategia powoduje, że przyszłość mewy czarnogłowej jako gatunku lęgowego w kraju jest trudna do przewidzenia.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.