Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 15

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  measurement error
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W niniejszej pracy przedstawiono niektóre wyniki analizy metody narastającego rygoru w porównaniu z innymi, odpornymi na błędy grube, metodami wyrównania. Własności teoretyczne metody przypomniano prezentując odpowiadającą jej funkcję wpływu. Własności praktyczne badano natomiast na przykładach, symulowanych zbiorów obserwacji.
Celem pracy jest przedstawienie własności, opracowanej wczéniej przez autorów, metody narastającego rygoru. Metoda ta należy do grupy metod wyrównania odpornych na grube błędy pomiaru. W pracy wykazano, że efektywność metody narastającego rygoru zależy od wartości współczynników a oraz k. Zwrócono także uwagę na kwestie doboru oszacowania odchylenia standardowego. Przedstawiona analiza nie wyczerpuje wszystkich problemów związanych z własnościami oraz z praktycznym zastosowaniem omawianej metody. Sformułowane wnioski należy zatem traktować jako sygnał do dalszych teoretyczno-empirycznych analiz metody narastającego rygoru.
Dokonano analizy statystycznej sieci testowej "KORTOWO 2". Zastosowano test Bartletta do weryfikacji hipotezy o jednakowej dokładności pomiarów oraz procedury testowe Kołmogorowa, Cramera van Misesa, Kuipera, Watsona i Andersona-Darlinga do weryfikacji założenia o normalności rozkładu prawdopodobiertstw błędów pomiarów.
Automatyzacja pomiarów wysokościowych w sieciach odtwarzalnych i innych wyznaczeniach z udziałem laserowej prostej lub płaszczyzny odniesienia jest najczęściej realizowana przy użyciu różnego rodzaju układów fotodetekcyjnych. W pracy, będącej rozwinięciem wyżej wymienionej tematyki, przedstawiono dwa modele wieloelementowego układu fotodetekcyjnego współpracującego z ustaloną lub wirującą wiązką laserową. Dla obu modeli określono tzw. martwe pole i jego deformacje oraz zobrazowano graficznie charakterystyki dokładnościowe. Porównano dwurzędowy i jednorzę­dowy układ fotodetekcyjny, określono wpływ zmian tzw. czynnych powierzchni i deformacji ich układu na kształtowanie się charak­terystyk dokładnościowych, Wyznaczono teoretyczny promień plamki laserowej dla symetrycznego i skrajnie zdeformowanego podziału martwego pola. Zwrócono uwagę na konieczność korekty tego promienia z tytułu rzeczywistych warunków pracy układu odbiorczego przy cząstkowym oświet1eniu czynnych powierzchni w obszarze brzegowym plamki laserowej. Wykonano modele fotoodbiorników zawierające dwurzędowe lub jednorzędowe układy fotodetekcyjne, które przebadano przy różnej długości celowych w pomieszczeniach zamkniętych. Obliczono błędy prawdziwe różnic wysokości odniesione do elektronicznej metody pomiarowej. Stwierdzono, że skrajne wartość i błędów z 200 wyznaczeń różnicowych dla jednorzędowego układu fotodetekcyjnego przekroczyły w niewielkim stopniu (7%) wielkość teoretycznego błędu maksymalnego. W przypadku stosowania dwurzędowego układu fotodetekcyjnego przekroczenie to wyniosło 38% z powodu wystąpienia znacznych błędów pomiaru przy asymetrycznym położeniu plamki laserowej względem osi symetrii układu. Wyniki badań testowych poddano analizie m. in. z zastosowaniem metod statystycznych. Rezultaty badań, które opisano we wcześniejszej publikacji [59] wskazują na słuszność założeń teoretycznych i efektywność praktyczną przedstawionych rozwiązań.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.