Zaprezentowano współczesne poglądy na temat działania terapeutycznego litu w psychiatrii. Opisując główne mechanizmy działania litu na tzw. wtórne systemy przekaźnikowe, tj. układ cyklazy adenylowej oraz układ fosfatydyloinozytolu, podano wyniki licznych prac badawczych potwierdzających te teorie. Omawiając wskazania do terapii litem, przytoczono ostatnio opracowany wzór na dzienną dawkę węglanu litu, uwzględniający oprócz wieku i wagi pacjenta również parametry nerkowe. Odrębną część poświęcono działaniom ubocznym i niepożądanym litu, objawom zatrucia litem oraz możliwym sposobom jego leczenia.
Zastosowane dawki CaC03 lub MgC03 równoważne 0,75 i 2 Hh oraz dawka CaO lub MgO odpowiadająca podwójnej kwasowości hydrolitycznej prowadziły do istotnych zmian stopnia zakwaszenia gleby. Zmiany odczynu gleby w wyniku wapnowania lub magnezowania oraz zastosowana dawka litu w ilości 2,5 mg Li xkg-1 gleby w różnym stopniu wpływały na wielkość plonu tytoniu oraz na zawartość litu. Dostarczony do gleby lit w formie dostępnej dla roślin spowodował wyraźny wzrost jego koncentracji w roślinach tytoniu oraz zwiększenie ilości pobranego kationu w stosunku do roślin wyrosłych na glebie o naturalnej zawartości litu. Zastosowana dawka litu spowodowała wzrost pobrania litu w korzeniach tytoniu 8-krotnie, 26-krotnie w łodygach, a w liściach 100-krotnie w odniesieniu do części roślin tytoniu wyrosłych na glebie o naturalnej zawartości tego pierwiastka. Wzrost zawartości litu w glebie, np. w obiekcie kontrolnym spowodował, że 87% pobranego kationu znajdowało się w liściach, 8% w korzeniach i 5% w łodygach. Natomiast w obiekcie kontrolnym o naturalnej zawartości tego pierwiastka 42% pobranego kationu znajdowało się w korzeniach, 13% w łodygach i 42% w liściach. Zmiany odczynu gleby w wyniku zastosowania różnych form i dawek nawozów wapniowych lub magnezowych wpłynęły na obniżenie koncentracji litu w tytoniu oraz wpływały na ilość pobranego kationu z plonem uprawianej rośliny. Najwyższe obniżenie ilości pobranego litu obserwowano w przypadku uprawianych roślin w obiektach, w których zastosowano dawki nawozów obliczonych według dwóch kwasowości hydrolitycznych.