Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 5

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  levelling measurement
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
W artykule przedstawiono próbę określenia przemieszczeń pionowych punktów kontrolowanych położonych na obszarze Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego. Przemieszczenia te zostały wyznaczone na podstawie wyników pomiarów niwelacyjnych prowadzonych w latach 1967-2000. W pierwszej kolejności w celu identyfikacji oraz wyeliminowania obserwacji odstających zostały zastosowane metody estymacji mocnych. Układ odniesienia zdefiniowano na podstawie algorytmu złożonego z dwóch etapów. Na pierwszym etapie wyznaczono moduł wektora przyrostów bazowych cech wewnętrznych, jakie wynikają z dwóch pomiarów okresowych (wyjściowego i aktualnego), na drugim etapie badana była reakcja układu obserwacyjnego w trakcie rozwiązywania kolejnych zadań wyrównawczych, wywołana wzrostem liczby punktów objętych założeniem stałości.
Omówiono problematykę związaną z automatyzacją pomiarów wysokościowych. Przedstawiono systemy pomiarowe z biernymi i aktywnymi łatami niwelacyjnymi. Zaprezentowano dwa odbiorniki promieniowania laserowego o dwurzędowym (model A) i jednorzędowym (model B) szyku czynnych powierzchni. Scharakteryzowano elektroniczny układ odbioru i przetwarzania sygnałów do wyznaczania środka plamki laserowej o promieniu r0 obejmującej i0 czynnych powierzchni o promieniach r1. Omówiono również układ blokowy urządzenia oraz podano wybrane parametry fototranzystorów pracu­jących jako fotodetektory promieniowania laserowego.
Skomplikowana budowa geologiczna spotęgowana dodatkowo występowa­niem licznych zaburzeń tektonicznych struktury, a także wpływem wstrząsów sejsmicz­nych oraz robót strzałowych powoduje, że laboratoryjnie wyznaczone właściwości próbek skalnych wykorzystywane w modelowaniu MES mogą odbiegać od właściwości górotworu. W pracy przedstawiono sposób interpretacji fizycznego modelu MES górotworu w opar­ciu o pomiary niwelacji precyzyjnej oraz analizę odwrotną. Fizyczny model górotworu określono, bazując głównie na wynikach badań laboratoryjnych właściwości skał tworzą­cych górotwór. Ze względu na dużą niejednorodność zarówno litologiczną, fizyczno- mechaniczną, jak i tektoniczną górotworu LGOM zaproponowano zastosowanie analizy wstecz. Polega ona na wprowadzeniu poprawek do laboratoryjnie wyznaczonych współ­czynników skał wyznaczonych na podstawie dopasowania obliczonego modelu do wyni­ków pomiarów niwelacyjnych. Uzyskane rezultaty analiz wykorzystane zostaną do określenia efektywności modelowania MES oraz przyczynią się do rozpoznania mechanizmu deformacji pionowych powierzch­ni górotworu w niejednorodnych strefach tektonicznych.
Automatyzacja pomiarów wysokościowych w sieciach odtwarzalnych i innych wyznaczeniach z udziałem laserowej prostej lub płaszczyzny odniesienia jest najczęściej realizowana przy użyciu różnego rodzaju układów fotodetekcyjnych. W pracy, będącej rozwinięciem wyżej wymienionej tematyki, przedstawiono dwa modele wieloelementowego układu fotodetekcyjnego współpracującego z ustaloną lub wirującą wiązką laserową. Dla obu modeli określono tzw. martwe pole i jego deformacje oraz zobrazowano graficznie charakterystyki dokładnościowe. Porównano dwurzędowy i jednorzę­dowy układ fotodetekcyjny, określono wpływ zmian tzw. czynnych powierzchni i deformacji ich układu na kształtowanie się charak­terystyk dokładnościowych, Wyznaczono teoretyczny promień plamki laserowej dla symetrycznego i skrajnie zdeformowanego podziału martwego pola. Zwrócono uwagę na konieczność korekty tego promienia z tytułu rzeczywistych warunków pracy układu odbiorczego przy cząstkowym oświet1eniu czynnych powierzchni w obszarze brzegowym plamki laserowej. Wykonano modele fotoodbiorników zawierające dwurzędowe lub jednorzędowe układy fotodetekcyjne, które przebadano przy różnej długości celowych w pomieszczeniach zamkniętych. Obliczono błędy prawdziwe różnic wysokości odniesione do elektronicznej metody pomiarowej. Stwierdzono, że skrajne wartość i błędów z 200 wyznaczeń różnicowych dla jednorzędowego układu fotodetekcyjnego przekroczyły w niewielkim stopniu (7%) wielkość teoretycznego błędu maksymalnego. W przypadku stosowania dwurzędowego układu fotodetekcyjnego przekroczenie to wyniosło 38% z powodu wystąpienia znacznych błędów pomiaru przy asymetrycznym położeniu plamki laserowej względem osi symetrii układu. Wyniki badań testowych poddano analizie m. in. z zastosowaniem metod statystycznych. Rezultaty badań, które opisano we wcześniejszej publikacji [59] wskazują na słuszność założeń teoretycznych i efektywność praktyczną przedstawionych rozwiązań.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.