Ograniczanie wyników

Czasopisma help
Autorzy help
Lata help
Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 44

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  leczenie zywieniowe
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Choroba refluksowa przełyku (GERD - Gastroesophageal RefluxDisease) jest chorobą przewodu pokarmowego, w której zarówno leczenie farmakologiczne jak i żywieniowe odgrywają znaczącą rolę. Tradycyjne leczenie żywieniowe polega na wykluczeniu z diety produktów tłustych, pikantnych, owoców i soków cytrusowych, pomidorów i przetworów pomidorowych, warzyw cebulowych, czekolady, kawy, naparu z mięty pieprzowej, napojów gazowanych, alkoholu. Zgodnie z jedną z nowych teorii w leczeniu GERD skuteczna jest także dieta o niskim potencjale fermentacji w jelitach, polegająca na wykluczeniu produktów zawierających fruktozę, laktozę, skrobię oporną, błonnik i alkohole cukrowe.
Autyzm to zaburzenie rozwojowe, zaliczane do Zaburzeń ze Spektrum Autyzmu (ZSA). W ostatnich dwóch dekadach jest obserwowany wzrost występowania autyzmu, co spowodowane jest lepszą diagnostyką ZSA, jak również rozpowszechnieniem czynników środowiskowych odgrywających rolę w patogenezie. Obecnie uważa się, że jest ona złożona i obejmuje zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe. Z czynników innych niż genetyczne należy wymienić: zespół jelita przesiąkliwego (charakteryzujący się zwiększeniem przepuszczalności jelit dla toksyn, bakterii oraz innych makromolekuł), zakażenia bakteryjne, nasilony stres oksydacyjny oraz nieprawidłowy metabolizm siarki. Niesatysfakcjonujące efekty dotychczasowych sposobów leczenia zwiększyły zainteresowanie innymi metodami, w tym dietoterapią. Wymienia się tu: dietę bezmleczną i bezglutenową, dietę specyficznych węglowodanów, dietę niskofenolową, niskoszczawianową oraz dietę ketogenną. Decyzja o wdrożeniu diety jest podejmowana często przez rodziców dziecka z ZSA bez wiedzy lekarza i właściwej diagnostyki. Celem pracy był przegląd aktualnych badań dotyczących skuteczności obecnie proponowanych diet w leczeniu ZSA oraz zagrożeń związanych z ich stosowaniem. Ponadto w pracy poruszono również znaczenie prawidłowego zbilansowania diety dziecka z ZSA, które według Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej powinno stanowić element leczenia autyzmu.
Leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna (ChLC) jest niejednokrotnie dużym wyzwaniem dla klinicystów. W etiopatogenezie tego schorzenia bierze się pod uwagę czynniki środowiskowe, takie jak rodzaj diety przed zachorowaniem. Bardzo ważnym uzupełnieniem umiejętnie prowadzonej farmakoterapii jest leczenie żywieniowe. Ma ono szczególnie duże znaczenie w aktywnej fazie choroby, ale znajduje też swoje miejsce w okresie remisji. U dorosłych pacjentów jest mniej skuteczne niż steroidoterapia i nie może być podstawowym sposobem leczenia aktywnej choroby. W pediatrii natomiast jest stosowane z takim samym powodzeniem jak leczenie indukcyjne za pomocą steroidów. Pozwala uzupełniać niedobory występujące w niemal całej populacji chorych na chorobę Leśniowskiego-Crohna. Są przesłanki, aby sądzić, że w określonych sytuacjach remisji klinicznej, żywienie dojelitowe pozwala wydłużyć czas do następnego rzutu choroby. W jego realizacji stosuje się diety polimeryczne, półelementarne i elementarne z tą samą skutecznością. Dlatego diety polimeryczne są wybierane częściej z uwagi na mniej kłopotliwe ich podawanie. Poza leczeniem farmakologicznym i żywieniowym, styl życia pacjentów może mieć wpływ na naturalny przebieg choroby. W szczególności podkreśla się tu rolę zaprzestania palenia tytoniu. Te i inne zagadnienia dotyczące żywienia pacjentów z ChLC zostały poruszone w niniejszej pracy.
Celem pracy było zbadanie, czy niedożywienie jest czynnikiem ryzyka rozwoju szpitalnego zapalenia płuc (SzZP). Badania przeprowadzono w Klinice Chorób Metabolicznych i Gastroenterologii Szpitala Bródnowskiego. Wyodrębniono dwie grupy: grupa I kontrolna (losowo wybrany co 10 pacjent przyjmowany do Kliniki), do której zakwalifikowano 128 pacjentów (67 kobiet, 61 mężczyzn, średnia wieku 68 lat, rozpiętość 32-84 lata). Do grupy II zakwalifikowano 69 chorych, u których rozwinęło się SzZP (38 kobiet i 31 mężczyzn, średnia wieku 71 lat, rozpiętość 49-83 lata). Na podstawie badań antropometrycznych i biochemicznych stwierdzono cechy niedożywienia u 30 chorych (23,4%) z grupy kontrolnej oraz 49 chorych z grupy chorych ze SzZP (71%). Średni okres hospitalizacji chorych ze SzZP wyniósł 26 dni (rozpiętość 16-49 dni) i był dłuższy o 17,5 dnia niż u chorych z grupy kontrolnej (średnio 8,5 dnia, rozpiętość 3-22 dni). Zmarło 27 chorych (39,1%) ze SzZP i 4,7% chorych z grupy kontrolnej. Badania wykazały, że: niedożywienie jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju SzZP; SzZP zwiększa istotnie ryzyko zgonu i wydłuża znacznie (około 3-krotnie) okres hospitalizacji; odpowiednie leczenie żywieniowe u pacjentów z niedożywieniem powinno być wdrożone na początku hospitalizacji.
Leczenie żywieniowe chorych otyłych nie budzi większego zainteresowania lekarzy i żywieniowców, dla których głównym problemem są zagadnienia związane z poszukiwaniem najbardziej skutecznych metod leczenia otyłości. Tymczasem coraz więcej chorych otyłych wymaga leczenia szpitalnego zarówno z powodu chorób współistniejących, jak i innych chorób i urazów o ciężkim przebiegu, w leczeniu których podaż pożywienia zastępuje się płynoterapią. Choroby te są przyczyną zwiększonej zachorowalności i śmiertelności ludzi otyłych, u których, podobnie jak wśród ludzi o prawidłowej masie ciała, każda ostra choroba, duży uraz, operacja i/lub uogólnione zakażenie powodują szybki katabolizm białek mięśni i prowadzą do ostrego niedożywienia wymagającego intensywnego leczenia żywieniowego. Większość lekarzy nie zdaje sobie sprawy, że u chorych otyłych oczekiwanie z rozpoczęciem leczenia żywieniowego do czasu, aż chory zużyje nadmiar własnego tłuszczu jest postępowaniem bardzo nieodpowiedzialnym i zagrażającym życiu tych chorych. Istniejące kontrowersje dotyczące oceny stanu odżywienia i zapotrzebowania na składniki odżywcze chorych otyłych powinny być bodźcem do prowadzenia badań nad tym zagadnieniem, a nie do zaniechania jakichkolwiek działań w oparciu o mylną tezę, że chory otyły jest dobrze odżywiony i nie wymaga leczenia żywieniowego w żadnej sytuacji.
The process of aging predisposes to hepatic functional and structural impairment and metabolic risk. There are no specific age-related liver diseases but some of them are particularly more frequent in the elderly population, such as nonalcoholic fatty liver disease (NALFD), chronic hepatitis C and hepatocellular carcinoma. NAFLD is the most common liver disease, affecting about 30% of the overall population. Clinically NAFLD tends to be associated with the most typical geriatric syndromes, such as dementia, sarcopenia, dysfunction of the autonomic nervous system. The nutrition therapy for chronic liver diseases should be planned on an assessment of their complications, nutritional state and dietary intake. Non-pharmacological treatment including diet and physical activity should be individually tailored considering the physical limitations, typical geriatric syndromes, such as frailty, multimorbidity, polypharmacy and dementia. For malnourished patients with chronic liver disease oral and enteral nutrition is recommended. Parenteral nutrition should be reserved for those with moderate-to-se- vere malnutrition who cannot meet their caloric needs by oral or enteral routes. Daily caloric ESPEN recommendations for patients with chronic liver disease ran ges from 35 - 40 kcal/kg/ day. Daily protein requirement is 1,0 - 1,5 g/kg/day, and in acute encephalopathy is 0,6 - 0,6 g/ kg/day. Small meals evenly distributed through the day and a bedtime snack of complex carbohydrates minimize muscle loss. Branched-chain amino acids (BAA) supplementation may help to achieve daily protein goals in patients who are protein intolerant. Sodium restriction, 80 - 120 mmol sodium/day is recommended in the therapy of ascites. Restriction of fluids is not recommended until serum level of sodium decreases to 120-125 mmol/l.
Zaparcie jest jedną z najczęstszych dolegliwości, zgłaszanych ze strony przewodu pokarmowego. Pomimo zróżnicowanych diet, całkowicie różnego sposobu życia i różnego poziomu cywilizacyjnego dotyka ono 20% populacji, we wszystkich krajach świata. Częstość występowania różni się jednak w zależności od wielu czynników, między innymi od warunków środowiskowych i socjo-ekonomicznych, a także od płci i wieku. Ten ostatni czynnik wydaje się być bardzo istotny, gdyż nieleczone lub niewłaściwie leczone zaparcie u dzieci i młodzieży, może wpływać niekorzystnie na ich dalszy rozwój psychofizyczny.
Mimo rosnącej świadomości, że związane z chorobą niedożywienie stanowi poważny problem ekonomiczny i terapeutyczny jest ono rzadko rozpoznawane i jeszcze rzadziej leczone. Z tego powodu Europejskie Towarzystwo Żywienia Klinicznego i Metabolizmu (ESPEN) i Rada Europy podjęły się wydania opartych na podstawach naukowych rekomendacji mających przyczynić się do poprawy opieki żywieniowej w szpitalach. Głównymi celami tych rekomendacji jest: - poprawa opieki żywieniowej i żywienia chorych w szpitalach, - wprowadzenie nauki o żywieniu człowieka, w tym żywienia klinicznego, do programu studiów lekarskich przed- i podyplomowych, - opracowanie i wdrożenie do codziennej praktyki klinicznej krajowych standardów oceny i monitorowania stanu odżywienia pacjentów hospitalizowanych.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 3 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.