Przeprowadzone badania miały na celu ukazanie zależności pomiędzy zgrupowaniem pająków zasiedlających łąkę użytkowaną ekstensywnie, objętą programem rolno środowiskowym, (pakiet 3-ekstensywne trwałe użytki zielone, w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013), a sąsiadującymi z nią uprawami zbóż ozimych: pszenicy w 2008 i pszenżyta w 2009 roku. Obserwacje prowadzono w latach 2008-2009 w Polsce północno-wschodniej, w miejscowości Bartążek koło Olsztyna (UTM DE 65). Pająki odławiano metodą czerpaka entomologicznego. W trakcie badań oznaczono 977 osobników należących do 12 rodzin, 39 rodzajów oraz 47 gatunków. Na łące ekstensywnej odłowiono dwa razy więcej pająków niż na polach. Skład gatunkowy i struktura zgrupowań pająków łąki i uprawy zboża były do siebie bardziej podobne w danym roku niż typy upraw.
Badania przeprowadzono na torfowisku Siódmak (547 ha), położonym w zlewni rzeki Sawicy, na Pojezierzu Mazurskim. Stwierdzono, że w warunkach ekstensywnego użytkowania, z uwagi na różnorodność złoża torfowego oraz podłoża (piasek, gytia), powierzchnia torfowiska uległa wyraźnemu skonfigurowaniu o deniwelacji do 1 m. W płytkich glebach torfowo-murszowych (MtIIIc1) oraz w glebach mineralno-murszowych (Mr11) osiadanie wyniosło 6-9 cm na przestrzeni 22 lat, czyli średnio rocznie 0,3-0,4 cm. Największe obniżenie powierzchni (od 16 do 22 cm) stwierdzono w glebach torfowo-murszowych silnie i średnio zmurszałych (MtIII, MtII). Tempo obniżania się ich powierzchni wyniosło 0,7-1,0 cm·rok⁻¹. Na tak znaczące osiadanie mogły mieć wpływ nie tylko pokłady torfu, ale także podścielające, głębokie złoże gytii organicznej.
Zachowanie bioróżnorodności łąk jest możliwe pod warunkiem, że będą one użytkowane zgodnie z wymogami ochrony przyrody. Składa się na to późne koszenie oraz brak nawożenia lub niewielki jego poziom. W pracy przedstawiono ocenę wartości paszowej runi łąk pienińskich w ten sposób użytkowanych, którą przeprowadzono na podstawie analiz botaniczno-wagowych prób runi, po określeniu w nich zawartości głównych składników pokarmowych. Wyniki pozwoliły na stwierdzenie stosunkowo dobrej jakości paszy, wynikającej z dużego udziału ziół i motylkowatych, jednakże głównym czynnikiem ograniczającym wykorzystanie paszowe tego typu runi jest wysoka zawartość włókna. Ze względu na możliwość występowania w runi gatunków roślin trujących lub szkodliwych konieczna jest wnikliwa ocena jej składu botanicznego.