Dwa doświadczenia, jedno założone na mikropoletkach i drugie na polu produkcyjnym miały na celu zbadanie zdolności konkurencyjnej pszenżyta jarego w stosunku do owsa głuchego. Na podstawie uzyskanych wyników można jednoznacznie stwierdzić, że pszenżyto jare, niezależnie od odmiany, w silnym stopniu ogranicza liczebność oraz wielkość roślin owsa głuchego oraz reaguje niższym spadkiem plonu, w porównaniu do innych zbóż jarych, na obecność tego chwastu. Wskazuje to na jego stosunkowo wysoką zdolność konkurencyjną wobec owsa głuchego. W związku z czym uprawa pszenżyta jarego, tam gdzie jest to uzasadnione, może być zalecana jako alternatywna i tania metoda prowadząca do ograniczenia liczebności tego chwastu.
Doświadczenie wazonowe założone metodą serii niezależnych realizowano w latach 2000-2001. Obsada roślin była stała i wynosiła 10 szt. na wazon. Jęczmień jary i owies głuchy (Avena fatua L.) rosły w stosunku 1 : 0, 1 : 1 oraz 0 : 1. Wysiewano je na trzech różnych glebach: lekkiej, średniej i ciężkiej. Warunki glebowe wyraźnie wpływały na rozwój i wzajemne relacje między jęczmieniem jarym i owsem głuchym. W fazie 3-4 liści nie stwierdzono istotnego wpływu rodzaju gleby na rozwój korzeni obu gatunków, natomiast wzrost części nadziemnych przebiegał najkorzystniej na ogół na glebie średniej. W końcu wegetacji najwyższą produkcyjnością odznaczał się jęczmień jary nadal na glebie średniej, natomiast owies głuchy - na glebie średniej tylko wtedy, gdy rósł samodzielnie. Gdy poddany był on konkurencji ze strony rośliny uprawnej, rozwijał się najkorzystniej na glebie lekkiej. W obecności chwastu jęczmień jary zwiększał plon ziarna i słomy, podczas gdy owies głuchy w towarzystwie rośliny uprawnej ograniczał swój rozwój i płodność. Przewaga jęczmienia jarego nad owsem głuchym była największa na glebie średniej, a najmniejsza - na glebie lekkiej.
W pracy przedstawiono wyniki badań przeprowadzonych w latach 1998-2001 w Stacji Badawczej w Mochełku na glebie kompleksu żytniego dobrego, w ogniwie zmianowania jęczmień jary – pszenica ozima. Badano wpływ uprawy wsiewek międzyplonu na plonowanie jęczmienia jarego (rośliny ochronnej) i pszenicy ozimej (rośliny następczej) oraz na produkcyjność ogniwa zboże jare – zboże ozime. Określono także plony zielonej masy wsiewek i ich oddziaływanie na zboża w zależności od ilości i rozkładu opadów. Plonowanie wsiewek, zwłaszcza roślin bobowatych, było silnie zróżnicowane w latach badań. Stwierdzono, że największy plon zielonej masy zarówno w momencie zbioru jęczmienia jarego, jak i w odroście pożniwnym wydawały na ogół cykoria oraz życica wielokwiatowa. Wsiewki koniczyny białej i seradeli, mimo mniejszych plonów, zwiększyły o 1,5-4,1%, a wsiewki cykorii i życicy wielokwiatowej zmniejszyły o 5,3-8,7% produkcyjność ogniwa jęczmień jary – pszenica ozima.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.