W żywieniu krów stosowano dawki pokarmowe, które różniły się rodzajem kiszonki. Jedna grupa otrzymywała kiszonkę sporządzoną z podsuszonej runi łąkowej, zaś druga grupa z podsuszonej życicy wielokwiatowej. Kiszonki skarmiano do woli. W obu grupach podawano paszę uzupełniającą granulowaną, składającą się ze śrut zbożowych, słomy, fosforanu sodu i soli. Grupa pierwsza otrzymywała dodatek mieszanki zbożowej celem wyrównania ilości białka i energii. Z przeprowadzonych badań wynika, że pobranie suchej masy przez krowy w obu grupach było zbliżone. Krowy żywione dawką z udziałem kiszonki z życicy wielokwiatowej wyprodukowały o około 1000 l mleka więcej za 305 dni laktacji, niż żywione dawką z udziałem kiszonki z trwałych użytków zielonych. Mleko od krów żywione dawkami z udziałem kiszonki z życicy cechowało się lepszymi parametrami technologicznymi.