Padaczka jest przewlekłą, niezakaźną chorobą układu nerwowego. Podstawową formą leczenia choroby jest farmakoterapia, która jednak w około 30% przypadków nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Alternatywną metodą kontroli napadów u osób z padaczką lekooporną jest dieta ketogenna. Mechanizm jej przeciwdrgawkowego działania opiera się na wykorzystaniu ciał ketonowych jako źródła energii dla mózgu pozbawionego glukozy. Klasyczna dieta ketogenna, opracowana w XX wieku przez Wildera, zakłada udział tłuszczów oraz białek i węglowodanów w całkowitej podaży energetycznej diety w stosunku 4:1 lub 3:1. Wprowadzanie diety poprzedzone jest etapem głodzenia, co przyspiesza osiągnięcie stanu ketozy. Liczne badania sugerują jednak, iż wprowadzanie diety bez poprzedzania jej etapem postu daje porównywalne efekty. Terapia taka obciążona jest ryzykiem powikłań natychmiastowych, m. in. hipoglikemii, odwodnienia, zaburzeń żołądkowo - jelitowych, jak też odległych w czasie, które związane są w głównej mierze z zaburzeniami parametrów lipidowych krwi oraz zmniejszeniem gęstości mineralnej kości. Celem pracy było przedstawienie aktualnego stanu wiedzy na temat wykorzystania diety ketogennej u pacjentów z padaczką lekooporną.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.