W latach 1994 - 1995 przeprowadzono doświadczenia nad uprawą form ozimych grochu siewnego z przeznaczeniem na zieloną masę i na nasiona. Przedmiotem badań były dwa zagraniczne (L76 i L177) oraz dwa krajowe (R1 i R2) rody tej rośliny. Testowane rody cechowały się zbliżonym potencjałem plonowania w uprawie na zieloną masę i na czarnej ziemi dorównywały pod tym względem wyce ozimej ‘Minikowska’, natomiast ustępowały jej na glebie płowej. Stwierdzono niski (8 - 13 %) udział badanych rodów w plonie mieszanek z żytem. W uprawie na nasiona badane rody wyżej plonowały na glebie płowej, gdzie najlepszy okazał się ród R1. Na czarnej ziemi nie stwierdzono zróżnicowania w plonie nasion badanych rodów.
Przeprowadzono badania porównawcze nad kształtowaniem się cech morfologicznych i elementów struktury plonu nasion dwóch morfotypów grochu siewnego. Badaniami objęto 3 linie wielokwiatowe wyodrębnione z kolekcji roboczej, 2 linie hodowlane IHAR i znaną wielokwiatową odmianę Triofin. Wielokwiatowe linie miały wyższe rośliny i zbliżoną liczbę węzłów. Istotnie przewyższały liczbą kwiatów z rośliny oraz kwiatów w węźle owocującym formy tradycyjne oraz odmianę Triofin. Podobne proporcje obserwowano również dla liczby kwiatów i strąków w węźle owocującym. Produktywność roślin tych linii była wyższa. Uzyskane wyniki wskazują na celowość wykorzystania cechy wielokwiatowości w hodowli grochu.
Celem pracy było określenie zmian zawartości i aktywności przeciwrodnikowej polifenoli i albumin grochu zwyczajnego (Pisum sativum) podczas fermentacji z udziałem szczepu Rhizopus oligosporus, w bioreaktorze SSSR, z wymuszonym napowietrzaniem i mieszaniem. Zawartość polifenoli w grochu fermentowanym w optymalnych warunkach mieszania i napowietrzania, wzrastała w ciągu całego procesu i po 72 h była ponad 3-krotnie (ekstrakty wodne) i 2-krotnie (ekstrakty acetonowe) wyższa od poziomu wyjściowego. Zastosowany w badaniach szczep R. oligosporus syntetyzował z dużą wydajnością: w 24. h procesu – β-glukozydazę (0,0068 J/mg), α-glukozydazę (0,77 J/mg) i β-glukuronidazę (0, 021 J/mg), a w 48. h – α-amylazę (8,69 J/mg). W wyniku fermentacji uzyskano wzrost aktywności przeciwrodnikowej: ok. 2-krotny polifenoli rozpuszczalnych w wodzie i ok. 4-krotny polifenoli rozpuszczalnych w acetonie, wobec rodników DPPH· i ABTS+. Otrzymane preparaty albumin i ich zdegradowanych form, z fermentowanego w bioreaktorze grochu, charakteryzowały się wyższą aktywnością przeciwrodnikową: ok. 2-krotnie w stosunku do surowca, 9-krotnie do ovoalbuminy i 3-krotnie do BSA. Równocześnie była to 2-krotnie niższa aktywność przeciwrodnikowa w stosunku do syntetycznego przeciwutleniacza BHT. Produkt fermentacji grochu okazał się źródłem dobrej jakości białka, zawierającego aminokwasy egzogenne w ilości porównywalnej (lub wyższej) z zawartością aminokwasów egzogennych w wieprzowinie.
Nasiona bobiku, grochu siewnego pastewnego, wyki ozimej i seradeli poddano analizie zdolności kiełkowania, przeprowadzono testy Hiltnera i elektroprzewodnictwa oraz wysiano je w polu i określono procent wschodów roślin. U nasion bobiku i wyki najwyższą zgodność wyników oceny ze wschodami w polu, potwierdzoną wysokim współczynnikiem korelacji stwierdzono w teście Hiltnera, u grochu ze zdolnością kiełkowania i elektroprzewodnictwem wód nastoinowych. Po wysiewie w polu wschodziło: bobiku około 90 %, grochu około 95 %, wyki 72 % i seradeli 80 % kiełkujących w laboratorium nasion, co oznacza potrzebę korekty ilości wysiewu nasion w celu otrzymania planowanej obsady roślin.
Opracowano test laboratoryjny umożliwiający określenie odporności grochu (Pisum sativum L.) na porażenie przez grzyby z rodzaju Fusarium. Test ten polega na obserwacji kiełkowania nasion grochu w obecności płynnego inokulum otrzymanego z wybranych szczepów grzyba. Opracowana metoda może być przydatna do selekcjonowania materiału hodowlanego lub do oceny stopnia odporności odmian grochu na fuzariozę.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.