Artykuł omawia problem roli sołtysów tych wsi podmiejskich Wrocławia, które w ostatnich latach są poddane intensywnemu procesowi suburbanizacji i borykają się z problemem braku współpracy oraz z konfliktami pomiędzy starymi a nowymi mieszkańcami. Na wstępie uwaga została skupiona na charakterystyce społeczno-demograficznej osób pełniących funkcję sołtysa, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii, czy należą do grupy starych mieszkańców czy nowych mieszkańców wsi, oraz na motywach podjęcia tej roli. Następnie, na podstawie relacji sołtysów z ich dotychczasowej pracy określono najważniejsze kategorie sukcesów i rodzaje planów na przyszłość. Celem tej części opracowania było sprawdzenie, w jakim stopniu sołtysi uświadamiają sobie problem dezintegracji społecznej wsi podmiejskich i czy w związku z tym podejmują jakieś działania naprawcze. Główna część opracowania została poświęcona najbardziej palącej kwestii urbanizujących się wsi - konfliktom pomiędzy starymi i nowymi mieszkańcami oraz sposobom ich zaradzenia. Zidentyfikowano najważniejsze przeszkody w pracy sołtysów z obiema grupami mieszkańców: niedostateczny przepływ informacji na wsi oraz dominujący sposób kategoryzacji mieszkańców na „starych” i „nowych”. Wskazano także na możliwe środki zaradcze, np. wykreowanie płaszczyzn współpracy przebiegających na wskroś podziału na starych i nowych mieszkańców czy też skupienie się na dzieciach jako na beneficjentach podejmowanych działań. Opracowanie jest oparte na materiale zebranym w trakcie wywiadów swobodnych z sołtysami wsi podmiejskich Wrocławia.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.