Badania prowadzono na naturalnych łąkach słonych: w dolinie rzeki Zgłowiączki na Kujawach, oraz k. Pyzdr w Wielkopolsce. Przyczyną zasolenia tych terenów jest ascenzja wód mineralnych, kontaktujących się z cechsztyńskimi strukturami solnymi, do poziomu wód gruntowych. Pomimo zróżnicowanego poziomu i rodzaju zasolenia gleb stwierdzono podobny skład gatunkowy halofitów i występowanie podobnych zespołów roślinności słonolubnej. Na obu badanych obiektach największą powierzchnię zajmowały słone łąki ze świbką morską i miecznikiem nadmorskim (Triglochino-Glaucetum maritimae). Zwykle były one użytkowane jako łąki kośne. Na terenach wyłączonych z użytkowania obserwowano zarastanie siedliska trzciną (Phragmites australis), które w efekcie prowadziło do obniżenia wartości użytkowej łąk. Udział trzciny pospolitej był tu 2-4-krotnie większy niż na powierzchniach koszonych. Szansą na zachowanie bogactwa gatunkowego i wartości użytkowej tych siedlisk jest wdrażanie do praktyki zaleceń, dotyczących ochrony solnisk śródlądowych, zawartych w Poradnikach ochrony siedlisk i gatunków NATURA 2000 [Herbich 2004].