Preferencje help
Widoczny [Schowaj] Abstrakt
Liczba wyników

Znaleziono wyników: 15

Liczba wyników na stronie
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych:  fodder value
help Sortuj według:

help Ogranicz wyniki do:
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
Celem badań jest opracowanie nowych warunków ekstrakcji ziarna w teście lepkości, które odzwierciedlają podobieństwo i kompleksowość cech determinujących wartość browarną i pastewną jęczmienia, na podstawie dalszego rozpoznania zależności między zawartością polisacharydów nieskrobiowych, aktywnością endo-enzymów ziarna a jego wartością użytkową. Badania metodyczne rozpoczęto od wyboru 7 odmian testowych o zróżnicowanej wartości browarnej, ustalenia rodzaju solwentu oraz stopnia jego rozcieńczenia w stosunku do ziarna. Odmiany testowe pochodzące z tych samych warunków glebowo-klimatycznych poddano pełnej ocenie wartości browarnej i żywieniowej. Badania żywieniowe przeprowadzono na kurczętach brojlerach, które są dobrym zwierzęciem testowym z uwagi na wysoką wrażliwość na obecność w pożywieniu lepkich substancji. Wyniki badań jakościowych dowiodły najwyższą wartość browarną oraz pastewną ziarna odmiany Rudzik, Blask i Binal charakteryzujących się jednocześnie najniższymi wartościami lepkości ekstraktu, niezależnie od stopnia rozcieńczenia, i zawartości rozpuszczalnych polisacharydów nieskrobiowych. Wstępne wyniki wskazują, że lepkość ekstraktu ziarna może być pomocnym narzędziem w selekcji ziarna jęczmienia na wysoką wartość browarną jak i pastewną. Planowane są dalsze badania na szerszym materiale testowym.
Zachowanie bioróżnorodności łąk jest możliwe pod warunkiem, że będą one użytkowane zgodnie z wymogami ochrony przyrody. Składa się na to późne koszenie oraz brak nawożenia lub niewielki jego poziom. W pracy przedstawiono ocenę wartości paszowej runi łąk pienińskich w ten sposób użytkowanych, którą przeprowadzono na podstawie analiz botaniczno-wagowych prób runi, po określeniu w nich zawartości głównych składników pokarmowych. Wyniki pozwoliły na stwierdzenie stosunkowo dobrej jakości paszy, wynikającej z dużego udziału ziół i motylkowatych, jednakże głównym czynnikiem ograniczającym wykorzystanie paszowe tego typu runi jest wysoka zawartość włókna. Ze względu na możliwość występowania w runi gatunków roślin trujących lub szkodliwych konieczna jest wnikliwa ocena jej składu botanicznego.
W trzyletnim doświadczeniu polowym określono wpływ wzrastającego nawożenia NPK (180 - 900 kg NPK) i terminu wysiewu azotu (I wariant - w całości przed siewem buraków, II wariant - 1/2 dawki przed siewem buraków i 1/2 dawki po przerywce roślin, III wariant - 1/3 dawki przed siewem buraków, 1/3 dawki po przerywce i 1/3 dawki przed zwarciem rzędów) na plonowanie buraka cukrowego. Ustalono, że optymalną dawką azotu dla plonu świeżej masy korzeni badanych odmian buraka (PN Mono 4 i PN Mono 1) było 120 kg N, plony zaś świeżej masy liści istotnie wzrastały do poziomu 300 kg N/ha. Termin stosowania azotu nie miał istotnego wpływu w przypadku plonu korzeni, a plon liści istotnie wyższy osiągnięto przy stosowaniu azotu w kombinacji: 1/2 dawki azotu przedsiewnie i 1/2 dawki po przerywce roślin. Nawożenie azotem nie rzutowało na plon suchej masy korzeni badanych odmian buraka. Stosowanie azotu w różnych terminach nie miało istotnego wpływu na plon suchej masy korzeni i liści buraków.
W doświadczeniu wazonowym badano wpływ wzrastających dawek potasu, sodu, wapnia i magnezu na plon i jakość zielonej masy słonecznika przeznaczonego na paszę. Zastosowano trzy wzrastające poziomy nawożenia tymi składnikami na tle stałego nawożenia azotem i fosforem. Słonecznik zbierano w fazie żółtego koszyczka. Słonecznik zareagował istotnym przyrostem masy na wysokie dawki potasu, wapnia i magnezu. Sód nie odgrywał większej roli w kształtowaniu plonu. Słonecznik pobierał nadmierne ilości potasu, gromadząc jednocześnie dużo wapnia i magnezu. Duże pobranie wapnia i magnezu pozwoliło na utrzymanie bardzo wąskiego stosunku K:(Ca+Mg). W wyniku nawożenia zaszły dość znaczne zmiany w wysyceniu kompleksu sorpcyjnego kationami, i w ich równowadze.
W doświadczeniu wazonowym badano wpływ wzrastających dawek potasu, sodu, wapnia i magnezu na plon i jakość zielonej masy owsa przeznaczonego na paszę. Zastosowano trzy wzrastające poziomy nawożenia tymi składnikami na tle stałego nawożenia azotem i fosforem. Owies zbierano w fazie dojrzałości mleczno-woskowej. Stwierdzono, że owies bardzo wyraźnie zareagował spadkiem plonu na wysokie dawki potasu, wapnia i magnezu, natomiast na potrójnej dawce sodu plon owsa zwiększył się prawie o 18%. Ujawnił się silny antagonizm w pobieraniu kationów, co wywołało zmiany w składzie chemicznym owsa oraz w stosunkach równoważnikowych kationów zarówno w roślinie, jak i w glebie. Mimo znacznych różnic w plonie, zawartość kationów w owsie, oraz stosunek K:(Ca+Mg) nie przekraczał wartości 2.2, co nie pogarszało wartości paszowej.
W doświadczeniu wazonowym badano wpływ zróżnicowanego żywienia potasem, sodem, wapniem i magnezem na plonowanie i wartość pastewną kukurydzy oraz zmiany w wysyceniu kompleksu sorpcyjnego kationami. Zastosowano trzy wzrastające poziomy nawożenia. Wysokie dawki potasu i wapnia istotnie wpływały na obniżenie plonu kukurydzy, natomiast stosowanie wysokich dawek magnezu korzystnie wpływało na plonowanie tego gatunku. Wzrastające dawki potasu wyraźnie rozszerzały stosunek K: Ca+Mg w kukurydzy i pogarszały jej wartość pastewną, natomiast nawożenie magnezem stosunek ten zawężało. Stosowanie wapnia pozostawało bez wpływu na proporcje tych kationów w kukurydzy. Najwyższy plon kukurydzy uzyskano po zastosowaniu dawki Ca1K2Na2Mg2. W wyniku zastosowanego nawożenia znacznie wzrósł procentowy udział potasu i sodu w kompleksie sorpcyjnym.
The paper presents an estimation of three Lolium multiflorum and three Lolium boucheanum cultivars as regards the yield and total protein content. One foreign and two domestic cultivars were studied in the investigations conducted at the Experimental Station of Cultivar Estimation at Pawłowice near Gliwice (situated at 250 m a.s.l.). Polish cultivars of Lolium multiflorum; i.e. Atos and Lotos were characterised by a yield similar to that produced by the Dutch Montblanc cultivar. Among Lolium multiflorum cvs. Danish Pirol generated a lower dry matter yield in comparison with the Polish Agata and Mega cultivars. During the first year of the investiga­tions all cultivars contained lower amounts of total protein (on average 10-15%) than in the second year. The foreign Lolium cultivars had similar total protein content like Polish ones.
W doświadczeniu polowym oceniono plonowanie i wartość pastewną roślin uprawianych w poplonie ścierniskowym po owsie zbieranym na zieloną masę w fazie wysuwania wiechy i dojrzałości mlecznej ziarna. Wyższe plony suchej masy i białka uzyskano z owsa zbieranego w fazie dojrzałości mlecznej. Spośród roślin wysiewanych w poplonie ścierniskowym najwyższą wydajnością świeżej i suchej masy wyróżniała się rzepa ścierniskowa. Plony zielonej masy słonecznika były istotnie niższe, natomiast plony suchej masy tej rośliny układały się na tym samym poziomie co i rzepy ścierniskowej. Z porównywanych roślin poplonowych najwyższy plon białka uzyskano ze słonecznika, a najniższy z perko.
Porównywano zawartość P, Ca, Mg, Cu, Zn i Mn oraz stosunki pomiędzy Ca a pozostałymi składnikami w ośmiu gatunkach roślin motylkowatych (Trifolium pratense, T. repens, T. hybridum, T. dubium, Lotus corniculatus, Vicia cracca, Medicago lupulina, Lathyrus pratensis) i wielogatunkowej runi ze znacznym ich udziałem na tle niektórych czynników siedliskowych. Przed zbiorem I pokosu pobrano próbki wielogatunkowej runi z półnaturalnych łąk i pastwisk Pogórza Dynowskiego (południowo-wschodnia Polska) z dużym udziałem motylkowatych, fitomasę gatunków roślin motylkowatych oraz próbki gleby. Wyniki analiz chemicznych opracowano statystycznie. Zbioro­wiska roślinne z dużym udziałem motylkowatych występowały na glebach mineralnych, optymalnie uwilgotnionych lub okresowo nadmiernie, o odczynie kwaśnym lub obojętnym, niskiej zawartości próchnicy, przyswajalnego P i K, a wysokiej Mg i ogólnych form Cu, Zn i Mn. Najbardziej kwaśne i ubogie pod względem troficznym siedliska zajmowały fitocenozy z Lotus corniculatus i Trifolium dubium. Średnio najwięcej wapnia i fosforu zawierała fitomasa Trifolium repens, magnezu — Trifolium hybridum, miedzi — Trifolium pratense, a manganu — Vicia cracca i Trifolium hybridum. Proporcje pomiędzy Ca i innymi pierwiastkami były przeważnie za szerokie. Wielogatunkowa ruń była uboższa niż gatunki motylkowatych w Ca, Mg i Cu, a zasobniejsza w Mn.
Pierwsza strona wyników Pięć stron wyników wstecz Poprzednia strona wyników Strona / 1 Następna strona wyników Pięć stron wyników wprzód Ostatnia strona wyników
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.