W dużym skrócie przestawiono rolę i znaczenie torfowisk, podkreślając ich biogeograficzne walory, wynikające z przejściowego usytuowania Polski, niepoślednie znaczenie krajobrazotwórcze i środowiskotwórcze, wartości naukowe oraz dla kultury. W krótkim rozdziale o ekosystemach torfowiskowych zasygnalizowano zarys struktury, uwypuklajac dwie osobliwości – małą miąższość sfery biotycznej (rozpostartą na wierzchu torfowiskowego korpusu) oraz biotyczne (roślinne) pochodzenie sfery abiotycznej. Oba strukturalne elementy spaja czynnik hydrologiczny. Wyszczególniono wybrane informacje o produktywności ekosystemów torfowiskowych, których produkcja pierwotna w strefie umiarkowanej jest wyższa niż w lasach liściastych. We wnioskach odnoszących się do produktywności ekosystemów torfowiskowych m.in. podkreślono potrzebę zwrócenia baczniejszej uwagi na eutroficzne i mezotroficzne fitocenozy oraz wynikające z tego aspekty praktyczne, jak inwentaryzowanie sprawnych torfowisk z myślą o limitach CO2 oraz propagowanie nawodnienia zdeformowanych torfowisk, aby zapobiec biologicznemu spalaniu zalegającego tam torfu, także w kontekście limitowania dwutlenku węgla. W sprawie inwentaryzacji siedlisk mokradłowych apelowano o weryfikację aktualnych założeń inwentaryzacji, gdyż wyrażono sceptycyzm odnośnie preferowania wskaźników florystyczno-fitocenologicznych, natomiast należy częśćiej stosować ręczny sprzęt wiertniczy, celem wykazania torfu. Zwrócono uwagę na nieścisłości, zamieszczone w poradniku siedlisk i gatunków Natura 2000, głównie na przykładzie stanowisk Cladium mariscus w Parku Narodowym Bory Tucholskie, sugerując konieczność uwzględnienia geografizmu wielu taksonów torfowiskowo-wodnych oraz ich status edaficzny i historyczny, wraz z koniecznym respektowaniem siedliskowej plastyczności jakie taksony wykazują na krańcach swoich areałów. W zakończeniu znalazł się akapit o potrzebie pomnożenia wiedzy poprzez szerszy niż dotąd wachlarz badań naukowych oraz o powołanie torfowiskowej specjalizacji na jednym z polskich Wydziałów Leśnych.
Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na zmiany, jakie zachodzą w roślin- ności rezerwatu torfowiskowego „Broduszurki” na skutek przesuszenia obiektu i braku ochrony czynnej. Do najcenniejszych w rezerwacie należą mszary wysokotorfowiskowe i bór bagienny. W wyniku przesuszenia torfowiska, niegdyś głęboko zmeliorowanego, zanikają torfowce i ziel- ne gatunki wysokotorfowiskowe, m.in. rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne, modrzewnica zwyczajna, żurawina błotna i torfowce. Brak użytkowania rolniczego wilgotnych łąk trzęślicowych i z ostrożeniem łą- kowym, w przeszłości bogatych florystycznie, spowodował ich zarastanie kruszyną i różnymi gatunkami wierzb oraz wypadanie z runi storczyków. W celu przeciwdziałania niekorzystnym zmianom konieczne jest przy- wrócenie wysokiego poziomu wody gruntowej na torfowisku, usunięcie zadrzewień i zakrzaczeń oraz koszenie łąk.